Βράδυ τώρα, αργά.

Χτες πρωί αρρώστησα. Σήμερα πρωί έπρεπε να μείνω σπίτι για να μην επιβαρύνω άλλο τον οργανισμό μου -ρητή εντολή του καλού μου ωτορινολαρυγγολόγου.

Μέσα στο μυαλό μου χάος. Βλέπεις, αν για κάποιο λόγο, αναγκαστείς να βγεις για λίγο απ'την καθημερινότητά σου, τότε αρχίζεις να βλέπεις πράγματα (ή κάποιες πτυχές τους έστω) που σίγουρα θα σου διέφευγαν απ'το απίστευτο τρέξιμο που είχες συνηθίσει.

Λοιπόν, είμαι σπίτι. Βράδυ τώρα, αργά. Όλα γύρω έχουν ησυχάσει. Άνθρωποι, αυτοκίνητα, δέντρα έξω. Όλα σχεδόν ακίνητα. Θεέ μου, δε θέλω άλλο να πολυλογώ. Θέλω οι ανάσες μου, οι κινήσεις μου, η ακινησία μου να'χουν νόημα, ουσία. Λίγα λόγια και καλά. "Όσο πιο τίμιος και ώριμος εισαι τόσο συντομεύεις τα λόγια σου" λέει η αγαπημένη συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη.

Πόσο θα'θελα να βρω μέσα μου το λεπτό φως ανάμεσα στο χάος. Την προσευχή την πιο κρυφή κι αληθινή. Να την κάνω φάρο και αστεράκι να φωτίζει τις νύχτες μου.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια

Aν με βλέπουν να στέκομαι όρθιος, ακίνητος,

 μες στα λουλούδια μου,  όπως αυτή τη στιγμή,

θα νόμιζαν πως τα διδάσκω. Ενώ είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν. Έχοντάς με στο μέσο, μού διδάσκουν το φως.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια. Έχω στο χώρο εργασίας μου ένα μικρό ανθοδοχείο και κάθε δυο-τρεις μέρες βάζω κι από ένα άνθος.

Μ'αρέσουν πολύ τα λουλούδια, γιατί μοιάζουν πολλαπλά με μας τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν το ότι είμαστε προσωρινοί σ'αυτή τη ζωή. Όμως, μπορούμε αυτό το λίγο που θα ζήσουμε να ευωδιάσουμε. Να ζήσουμε μια ζωή που να'χει νόημα, στόχο, σκοπό. Οι επιλογές μας ταυτοποιούνται με το εσωτερικό της καρδιάς μας και καθορίζουν την προσωπική μας πορεία.

Τα λουλούδια λίγο ζουν. Όμως, ομορφαίνουν την γη, την ατμόσφαιρα. Τα βλέπεις με την ποικιλία των χρωμάτων τους και χαίρεσαι! Κι όταν μαραθούν, γίνονται σκόνη. Χάνονται. Μένει μόνο η εμπειρία. 

Η ζωή μου είναι μια μικρή ανάσα στο άπειρο της δημιουργίας. Υπεραρκετή, όμως, για να νιώσω την ομορφιά. Την αγάπη. Το άπειρο της Αγάπης Του...

_απ'το ημερολόγιό μου

υγ: Δες σχετικές αναρτήσεις μου εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

υγ2: Στο κάτω-κάτω μέρος της αόρατης γωνιάς υπάρχει μια μπάρα αναζήτησης. Εκεί μπορείς να γράφεις λέξεις-κλειδιά και να διαβάζεις για θέματα που σε απασχολούν.
υγ3: Το ποίημα με τα πλάγια κόκκινα γράμματα στην αρχή είναι "Το σεμινάριο" του Νικηφόρου Βρεττάκου

Χωρίς μάτια σφαλιστά

Ο τυφλός του αποκρίθηκε: "Διδάσκαλε, θέλω να αποκτήσω

 το φως μου". Ο Ιησούς του λέει: "Πήγαινε. Η πίστη σου

 σε έσωσε". Ο τυφλός αμέσως απέκτησε το φως του (...)

  Ίσως νιώθεις υπεύθυνος για το μαράζωμα της ελπίδας σου. Ίσως η χαρά κάποιες φορές σού βγαίνει πιεστικά σα να προσπαθείς να τονώσεις την ακινησία της καθημερινότητας που ετοιμάζεται να σε παρασύρει στην ομίχλη της.

  Ίσως, όμως, το σκοτάδι που λες πως διανύεις είναι το απαραίτητο εφόδιο για την απογείωση της αληθινής ομορφιάς που θ'ακολουθήσει. Όπως όταν τελειώνει μια σκηνή στο θέατρο. Και σβήνουν τα φώτα κι ακούς την αυλαία να κλείνει μ'ένα απαλό θρόισμα. Κι όλα αλλάζουν. Λίγο πιο μετά όμως, το σκοτάδι -που ήξερες πως είναι προσωρινό- χάνεται, εξαφανίζεται. Τότε η αυλαία ανοίγει κι όλα ξανά γεμίζουν φως, μουσική, χρώμα. Και νόημα.

 Μην αυτομαστιγώνεσαι άδικα. Μην αφήνεσαι επίμονα στο σκοτάδι, μα κάν'το συμπαραστάτη σου. Είναι, ίσως, το πλοιάριο που θα σε μεταφέρει εκεί που αξίζει να χαρείς πραγματικά. Και μια συμβουλή. Εκεί, την ώρα του σκοταδιού, ψάξε για ένα άλλο γλυκό θρόισμα: την στοργή της παρουσίας Του. Είναι δίπλα σου. Ήταν πάντα. Θα είναι, αν το θες. Ζήτα Του το φως.

υγ: Ευχαριστώ πολύ για ακόμη μια φορά για την αγάπη σας. Το ξέρω το έχω ξαναπεί πολλές φορές, αλλά νιώθω πολύ έντονη κάποιες φορές αυτή την αίσθηση. Κι έτσι μπορώ και συνεχίζω.

υγ2: Ευχαριστώ το φίλο Δημήτρη για το βιβλίο που μου έστειλε.

υγ3: Όσοι θέλετε να αναδημοσιεύετε κάποια απ'τις αναρτήσεις της αόρατης γωνιάς, στείλτε μου ένα mail. Δεν μου είναι κόπος καθόλου. Ίσα-ίσα :)

υγ4: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'το γνωστό ευαγγελικό χωρίο.