Ξέρεις, είναι μερικές στιγμές που τα λόγια περιττεύουν. Που θέλω να ακούω μονάχα το χτύπο της καρδιάς μου.
Να μετράω τις σιωπές μου.
Είναι μερικές στιγμές που θέλω να αφήνομαι. Που θέλω του Θεού το χάδι ευεργετικό να το αισθάνομαι.
Να Τον αποζητάω.
Να αφήνομαι στο δικό Του σχέδιο κι όχι στις απαιτήσεις μου. Να νιώθω τόσο ασφαλής που Εκείνος κουμαντάρει τη ζωή μου.
Να προσεύχομαι.
Κάτι σαν μια τάση φυγής. Αποτίναγμα του πέπλου της αμαρτίας. Με ένα χτύπο. Με μια ευχή. Με ένα δάκρυ. Σε μια στιγμή...
Σαν εκείνη την εκρηκτική στιγμή που ο ληστής είπε το "ήμαρτον" της καρδιάς του...
Θέλω κι εγώ μια τέτοια ανεπανάληπτη στιγμή...
