Στρέψου στο φως

Διάβασα χτες στο facebook ένα σχόλιο-απάντηση του π.Παύλου Παπαδόπουλου σε σχόλιο-ερώτηση αναγνώστη και με την άδειά του το αναδημοσιεύω στην αόρατη γωνιά μας. 

 Γιατί να ασχοληθούμε με το σκοτάδι και όχι με το φως; Γιατί να γράφουμε για τον αντίχριστο και όχι τον Χριστό; γιατί να ασχολούμαστε με το σύμφωνο συμβίωσης και όχι με τον γάμο; Αυτά δεν απασχολούν την Εκκλησία, εσάς απασχολούν. Την Εκκλησία την απασχολεί το Φως και ο Χριστός, την απασχολεί η Βασιλεία του Θεού Πατρός. Δηλαδή τι να γράψουμε ότι είναι κάτι το κακό και ότι όσοι το επιλέγουν θα κολαστούν; Δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας. Εάν ο άνθρωπος δεν γνωρίσει τον Χριστό, ό,τι και να γράφεις για την αμαρτία δεν θα το καταλάβει, εάν δεν ζήσουμε μέσα στην Εκκλησία συνειδητά πάντα θα αναρωτιώμαστε γιατί εκείνο είναι αμαρτία γιατί το άλλο δεν κάνει κτλ. Πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα κακώς κείμενα, αυτά πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν...τον Χριστό να γνωρίσουμε και τότε δεν χρειάζονται άρθρα να διαβάσουμε για να διαφωτιστούμε.

 Και θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο άγιος γέροντας Πορφύριος: «Απαλά, χωρίς βία!» Αυτό ήταν μια επίμονη συμβουλή. Τον πνευματικό αγώνα να τον κάνεις απαλά, χωρίς βία. Να μην πολεμάς τις αδυναμίες σου, άλλα να τις μεταμορφώνεις σε δυνάμεις. «Όταν είναι σκοτάδι στο δωμάτιο, τι κάνεις; Πολεμάς να το διώξεις; Διώχνεται το σκοτάδι; Ανάβεις το φως και φεύγει το σκοτάδι. Η ψυχή έχει έναν ανθώνα κι έναν αγκαθώνα. Μην καταγίνεσαι να ξεριζώνεις τ' αγκάθια, μόνο να ποτίζεις τον ανθώνα, όλο το νερό να το κατευθύνεις εκεί και τ' αγκάθια θα ξεραθούν».

 Όταν αρχίσει η καρδιά ν'αναζητά τις γλυκιές μελωδίες, τότε θ'αρχίσει να σιωπά. 'Δε γίνεται ν'ακούσεις τη μουσική, αν προηγουμένως δε σιωπήσεις', μου έλεγε ο δάσκαλός μου στο Ωδείο. 

 Τα πι'όμορφα βιώματα βιώνονται μέσα στη σιωπή, στην ησυχία της στιγμής. Δώσε μια ευκαιρία στην καρδιά σου να γυρέψει τον Ένα μέσα από μια ευχή της καρδιάς, μέσα στη σιωπή. Κάνε τις απορίες σου προσευχή και την αναζήτησή σου τραγούδι της ψυχής σου. Κι Εκείνος θα'ρθει. Θα'ρθει μέσα στην εκρηκτικότητα της σιωπής. Αρκεί να Του το ζητήσεις αληθινά. Έμπονα. Πραγματικά. 

υγ: Το κείμενο του π.Παύλου (στο οποίο έγινε και το σχόλιό του) βρίσκεται εδώ

υγ2: Το απόσπασμα του αγ.Πορφυρίου το βρήκα σ'αυτό το site.

Στην κοιλάδα του θανάτου

Ακόμα και αν πορευτώ στην κοιλάδα των σκιών του θανάτου, δε θα φοβηθώ, διότι εσύ είσαι μαζί μου.

Αντιλαμβάνεσαι το νόημα της φράσης; Ή μάλλον: Έχεις τη ψυχική δύναμη να το βιώσεις ως εμπειρία;

Εκεί που ο θάνατος/το κακό/οι δυσκολίες θα είναι έτοιμα να σε γονατίσουν, εσύ θα έχεις τη δύναμη να στυλώσεις το βλέμμα σου στο Θεό; Σ'αυτόν που σε αγάπησε άπειρα πιο πολύ απ'όσο εσύ;

Είτε το δεχόμαστε είτε όχι,ο Θεός μας αγαπά. Μας αγαπά. Ακόμα και αν εμείς δεν τον αγαπάμε. Ακόμα και αν εμείς λέμε ότι τον αγαπάμε, αλλά στρεφόμαστε στο κακό. Αθέλητα έστω...

Ναι. Θα ξανασηκωθώ όταν οι δυσκολίες με γονατίσουν. Θα φτύσω το αίμα του θανάτου κατευθείαν  περιφρονώντας τον (αυτό είναι το μεγάλο μυστικό) και θα στραφώ στο Χριστό, το γλυκύτατο Ιησού με το όπλο της ταπείνωσης. Και γύρω μου άπειρες σκοτούρες θα ορμούν λυσσαλέα καταπάνω μου, μα Εκείνος είναι πιο πάνω απ'όλα. Πιο πάνω...

Εκείνος είναι βοηθός μου. Ελπίδα μου. 

Η πιο σίγουρη μέθοδος για να ξαναβρείς τη χαρά σου

Μια απ΄τις μεγαλύτερες "επεξεργασίες θλίψης" είναι να σκαλίζουμε συνεχώς τα κακά που μας έχουν κάνει ή τα καλά που δε μας έχουν κάνει οι γύρω μας. Είναι απ'τις πιο δημοφιλείς σκέψεις, όταν καθόμαστε μόνοι, και η οργή που σιγά-σιγά ανάβουν, το σαράκι του ναρκισσιστικού παραπόνου, η αρνητική ένταση και, στο τέλος, η κατάπτωση δεν έχουν τελειωμό.

Θυμάμαι τον π.Μάρκελλο Καμπάνη [...] να λέει: "Μη θέλεις και μη λες τι πρέπει οι άλλοι να κάνουν για σένα. Πρώτα εσύ κάνε αυτό που πρέπει οι άλλοι να κάνουν για σένα. Το Ευαγγέλιο δε μας λέει τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι για μας, ο Χριστός μας μας λέει τι πρέπει να κάνουμε εμείς καθημερινά στους άλλους. Και θα'ρθει η ώρα που αυτό που δίνεις θα σου επιστραφεί. Ό,τι και όσο έδωσες, θα το εισπράξεις. Να είστε σίγουροι! Μπορεί να μην το εισπράξεις από εκείνον που θέλεις εσύ, θα το εισπράξεις, όμως, από αλλού και με άλλο τρόπο".

Να προσφέρω μια μικρή χαρά σε άλλον... Είναι η πιο σίγουρη μέθοδος να ξαναβρώ κι εγώ τη χαρά μου.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Χορός μεταμφιεσμένων", εκδ. Ψυχογιός

(Στη φωτογραφία το Άγ.Όρος νύχτα -Ευχαριστίες πολλές στον καλό μας φίλο P Th που μας την έστειλε!)