Η κίνηση προς το πλησίασμα του άλλου είναι κινηση δύσκολη μα απογειωτικη. Δυσκολη διότι απαιτεί την έξοδο απο τον εαυτό μας (και τα πάθη μας, το βόλεμα και την νωθρότητα μας). Απογειωτική διότι ειναι ουράνια και θεϊκή. Και τόσο όμορφη!
Φίλε, περπατάμε όλοι στο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Γιατί, λοιπόν, να μην αλληλοβοηθιόμαστε; Γιατί να μην κρατάμε το χέρι του διπλανού μας όταν κουραστει; Γιατι να μην σκουπίζουμε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του; Στο κάτω-κάτω, κι εμείς καποια στιγμή θα κουραστούμε. Δε θα θέλαμε τότε να'χαμε καποιον να στηριχτούμε; Να μην πέσουμε;
Το πλησίασμα του άλλου θα δώσει και στα δικά μας φτερά την πρότερη ζωηράδα τους. Θα μας ανανεώσει και θα μας φανερώσει πως η σπουδαία αρετή της αγάπης δεν είναι τελικά μια ανεδαφική επιπολαιότητα του ανέφικτου, αλλά τρόπος ζωής αληθινός. Ξεχωριστός. Μαγευτικός. Χαρούμενος. Θυμήσου πως τα τελευταία λόγια του άγιου γέρ.Πορφύριου σ'αυτή τη ζωή ήταν η φράση "ίνα ώσι έν". Τι λες, πάμε να πορευτούμε παρέα προς την περιπέτεια που λέγεται ζωή;
υγ: Στα σχόλια των δύο τελευταίων αναρτήσεων καθυστέρησα πάρα πολύ να απαντήσω. Τελικά τα κατάφερα χτες :) Συγγνώμη αδέρφια!!
