Θυμάμαι

   Θυμάμαι και το ροζιασμένο χέρι που, απ'τις κοπιαστικές ώρες στα χτήματα, είχε πάνω του εμφανή τα σημάδια του χρόνου. Μα επέμενε κρυφά να αγγίζει την αιωνιότητα μετρώντας κόμπους στο κομποσκοίνι του. Ροζιασμένο κι αυτό. Μπολιασμένο με τόσους πόνους, ευχές, δάκρυα, χαμόγελα. Όλα... Όλα εκεί. Στις μικρές, μαύρες υδρόγειους. Ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα σ'ένα 33άρι κομποσκοίνι.

   Θυμάμαι και το βλέμμα. Ιλαρό, να εκπέμπει μια απίστευτη γαλήνη. Στιγμές που δε μπορούν να εγκαταλείψουν ποτέ την καρδιά μου. Θα'ναι για πάντα εκεί. Να μου δείχνουν ποιο, τελικά, είναι αυτό που μετράει. Να βάζει στην καρδιά το θάρρος να αψηφήσει τους αέρηδες του πρόσκαιρου. Του εφήμερου. Του βιαστικού. Μ'ένα "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Χωρίς φωνές. Απλά. Ψιθυριστά.

Αυτά τα απλά

Έχεις σκεφτεί ότι ίσως αυτό που λείπει απ'τις ζωές μας είναι το ειλικρινές χαμόγελο; 
Αρχίζω να το πιστεύω βαθιά...
Αυτά τα απλά, 
τα απροσποίητα,
τα απροϋπόθετα πράγματα
είναι που μπορούν ν'αλλάξουν τις ζωές μας.

Καλό ξημέρωμα να'χεις. Να εύχεσαι. Για όλο τον κόσμο.

Μην το πεις! Απλά προσπάθησε να το ζήσεις.

Πολλές φορές, διαβάζοντας βίους αγίων σκεφτόμουν: "πω, δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω κι εγώ να γίνω άγιος". Οι άγιοι μού φαίνονταν κάτι μακρινό. Άπιαστο. Κάτι που απλά το θαυμάζουμε χωρίς να προχωρούμε παραπέρα. Στην ουσία.

Ξεχνάμε τι αγώνες έκαναν οι άγιοι για να φτάσουν εκεί που εμείς τους γνωρίζουμε. Θυμόμαστε το δέντρο φορτωμένο με καρπούς, αλλά δε μπορούμε να βάλουμε την εικόνα του ίδιου δέντρου γυμνού χωρίς καρπούς το χειμώνα. 

Λίγο-λίγο κερδίζονται οι αγώνες. Με υπομονή. Επιμονή. Κόπο κι αγάπη. Τα μεγάλα ρεκόρ δε χτίζονται ξαφνικά. Δε ξυπνάει έτσι απλά ο πρωταθλητής και λέει "σήμερα θα κάνω το ρεκόρ". Αγωνίζεται, προετοιμάζεται. Ιδρώνει. 

Θυμάμαι όσες φορές προσπαθούσα να ξανατρέξω μετά από καιρό, δε γινόταν με τίποτα να πιάσω τους χρόνους που έπιανα όσο αθλούμουν συστηματικά! Δε φτάνει μόνο το να πεις. Θέλει αποφασιστικότητα, αδερφέ...

Μην πεις ποτέ, λοιπόν: "α, εγώ είμαι πολύ κακός άνθρωπος. Η προσευχή μου δεν έχει δύναμη". Εσύ αποφασίζεις για το τι θες. Ξεκάθαρα. Θες να προσπαθήσεις; Προσπάθησε! Δε θα γίνεις άγιος με την πρώτη προσευχή -δεν είναι εμπόριο η αγιότητα. Προσπάθησε όμως! Και φρόντισε ν'αδειάσεις σιγά-σιγά απ'όσα σου βαραίνουν την ψυχή. 

Κι έτσι, απαλά, απλά, έρχεται η αλλαγή. Χωρίς καν να το συνειδητοποιήσεις! 

Δε θα χρειαστούν μεγάλα λόγια. Απλά κάνε το πρώτο βήμα προς το ξεβόλεμα και προσπάθησε να ζήσεις στην αγάπη Του.

Καλή σου μέρα, καλή μου ψυχή.

υγ1: Links είναι οι ανοιχτές γαλάζιες φράσεις. Με σχετικές αναρτήσεις. Αν έχεις extra όρεξη και χρόνο :)

υγ2: Στο "φρόντισε ν'αδειάσεις" υπάρχει επίσης link παρόλο που δε φαίνεται. 

υγ3: Φωτογραφία (χαμηλής ανάλυσης) από Cambridge. Κάνοντας punting.