Θυμάμαι

   Θυμάμαι και το ροζιασμένο χέρι που, απ'τις κοπιαστικές ώρες στα χτήματα, είχε πάνω του εμφανή τα σημάδια του χρόνου. Μα επέμενε κρυφά να αγγίζει την αιωνιότητα μετρώντας κόμπους στο κομποσκοίνι του. Ροζιασμένο κι αυτό. Μπολιασμένο με τόσους πόνους, ευχές, δάκρυα, χαμόγελα. Όλα... Όλα εκεί. Στις μικρές, μαύρες υδρόγειους. Ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα σ'ένα 33άρι κομποσκοίνι.

   Θυμάμαι και το βλέμμα. Ιλαρό, να εκπέμπει μια απίστευτη γαλήνη. Στιγμές που δε μπορούν να εγκαταλείψουν ποτέ την καρδιά μου. Θα'ναι για πάντα εκεί. Να μου δείχνουν ποιο, τελικά, είναι αυτό που μετράει. Να βάζει στην καρδιά το θάρρος να αψηφήσει τους αέρηδες του πρόσκαιρου. Του εφήμερου. Του βιαστικού. Μ'ένα "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Χωρίς φωνές. Απλά. Ψιθυριστά.

Σκύψε κι άκουσε τη μουσική της

Να κοιτάζεις πού και πού την καρδιά σου. 
Όσο κι αν είναι επίπονο αυτό...
Να της ρίχνεις έστω μια κλεφτή ματιά.
Κρίμα είναι να την παραμελείς...

Σκύψε κι άκουσε τη μουσική της.
Την αρμονία που εκπέμπει.
Σχεδόν ψιθυριστά.

Θέλεις να 'σαι ευτυχισμένος. 
Ποιος δε θα'θελε;

Να θυμάσαι πως η καρδιά είναι δείκτης.
Δείχνει μονοπάτια που τα μάτια σου δε βλέπουν.

Να θυμάσαι πως η καρδιά ψάχνει για αγάπη.
Τρελαίνεται από χαρά όταν επικοινωνεί μυστικά...

Θυμήσου και το κομποσχοίνι.
Τι όμορφα που ρέει η ευχή.
Η καρδιά πετάει τότε.