- Ε, μοναχέ! Τι έπαθες και κλαις; Δεν βλέπεις τι όμορφη είναι η φύση, ο ουρανός, τα δέντρα, τα πουλιά;
Ο Κύριος όλους τους αγαπά. Αλλά, όταν και συ Τον αγαπάς, Τον αφήνεις και σου δίνεται. Όταν κάθε πρωί ο Κύριος όλους με το χέρι Του τους ευλογεί, τα δικά Του παιδιά τα ευλογεί και με τα δύο χέρια!
...Ο Θεός από καθετί μας φέρνει κοντά του. Όσο πιο πολύ ο άνθρωπος είναι πονεμένος, όσο πιο πολύ είναι καταθλιπτικός τόσο πιο πολύ δεκτικός είναι. Είδατε τι παλαβά πράγματα γίνονται; Να'σαι ο πιο καταθλιπτικός και, αν στραφείς προς τον Θεό, να είσαι ο πιο ευαίσθητος. Και ο πιο δεκτικός. Γιατί τι είναι κατάθλιψη; Είναι μια δύναμη που μας έδωσε ο Θεός και που την στρέφουμε σε λάθος δρόμο. Και ένας άνθρωπος που έχει κατάθλιψη έχει πολύ δύναμη μέσα του. Και αν την στρέψει στον Θεό, θα λάβει μεγάλη χάρη...
Αν μια ζωή Τον φωνάζεις με την ευχή (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με), είναι δυνατόν Εκείνος να μην σε ελεήσει; Εδώ ελεεί ανθρώπους που δεν Τον φωνάζουν!
Χριστούγεννα: η γιορτή των μεγάλων αντιθέσεων. Από κείνη την νύχτα, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο εποχές. Την προ και την μετά Χριστόν. Εκείνη τη νυχτα σήμανε συναγερμός σε όλη τη γη. Σε κάθε άκρη τ'ουρανού. Ακόμα και στον Άδη! Διότι άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για το σπάσιμο των δεσμών του θανάτου.
Κράτα στην καρδιά σου τον Θεό.Να θυμάσαι πως είσαι παιδί Του.Παιδί αγαπημένο, μονάκριβο. Και ότι σε αυτή τη γη είμαστε όλοι περαστικοί. Γι'αυτό, μη βγάζεις ρίζες προς τα κάτω, προς τη γη, στα γήινα, στα υλικά. Αλλά διαρκώς να κοιτάς προς τα πάνω, προς Αυτόν, προς το θέλημά Του.Την αγάπη του.
...Αλλά πρόσεξε και κάτι ακόμα:
Είχα ακούσει κάπου ότι "είναι τόλμημα να ανοίγεσαι και να μοιράζεσαι πράγματα με τους άλλους. Ν'ανοίγεις την καρδιά σου". Δεν είναι ωραίο το να απομονώνεσαι.
..."Όταν ενωθείς με τον Θεό, πάνε όλα τ'άλλα! Τα ξεχνάεις και σώζεσαι". Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Όλη η ταλαιπωρία στις σχέσεις μας τι είναι; Είναι άλλοθι του κενού. Όταν έχεις τον Θεό, τα ξεχνάς όλα και σώζεσαι. Τα ξεχνάς. Δεν υπάρχει τίποτα.
Όταν ο Άγιος Αθανάσιος άρχιζε να χτίζει το Μοναστήρι της Λαύρας, ύστερα απο λίγους μήνες τα απαραίτητα αγαθά, τα χρήματα, τρόφιμα και λοιπά υλικά, άρχισαν να λιγοστεύουν, δεν είχε χρήματα να πληρώσει τους τεχνίτες, τους εργάτες, δεν είχε τι να τους μαγειρέψει, τότε απελπισμένος εγκατέλειψε το έργο και έφευγε για τις Καρυές, την πρωτεύουσα, για να ιδεί τι μπορεί να κάνει. Μετά απο δύο ώρες πορεία, φανερώθηκε στο δρόμο του, μια μεγαλοπρεπή γυναίκα, η οποία με αυστηρό ύφος τον ρώτησε: - "Αββά Αθανάσιε, που πηγαίνεις; Γιατί άφησες το έργο που άρχισες; Γύρισε πίσω να συνεχίσεις το ιερό και θεάρεστο έργο σου" Ο Αθανάσιος έμεινε εκστατικός απο την εμφάνιση της ολοφώτεινης αυτής μορφής που είχε η ξενική αυτή γυναίκα, την κύτταξε με σεβασμό και δέος και με τη σειρά του τη ρώτησε: -"Ποιά είσαι συ, Κυρία μου, που με γνωρίζεις; Πώς ξέρεις το ονομά μου και με διατάζεις να γυρίσω πίσω; Και με τι και πώς θα συνεχίσω το έργο της Μονής, που σώθηκαν όλα τα απαραίτητα προς τούτο υλικά;" Τότε η φαινομένη εκείνη γυναίκα του είπε, πως είναι η μητέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και πως πρέπει να γυρίσει πίσω για να τελειώσει το έργο που άρχισε. Θα βρει δε όλες τις αποθήκες γεμάτες, τα ταμεία με χρήματα και ότι άλλο χρειαστεί για να τελειώσει η οικοδομή του Μοναστηριού. Ο Άγιος Αθανάσιος, για να βεβαιωθεί πως όλα αυτά που του είπε είναι αληθινά, ζήτησε σημείο. Τότε η Κυρία Θεοτόκος, είπε στον Άγιο Αθανάσιο, να κτυπήσει με το ραβδί του στην πέτρα που ήταν μπροστά τους, την οποίαν όταν κτύπησε, βγήκε άφθονο νερό, πολύ γευστικό και θεραπευτικό πολλών ασθενειών. Το νερό αυτό μέχρι σήμερα λέγεται "αγίασμα του Αγίου Αθανασίου" και ο κόσμος που περνάει πίνει και αισθάνεται γεύσι ξενική. Ο δε Άγιος Αθανάσιος, πείστηκε στα λόγια της Θεομήτορος, γύρισε πίσω και βρήκε, όπως του είπε η Παναγία, όλες τις αποθήκες και τα ταμεία γεμάτα από όλα τα απαραίτητα και μέχρι που τελείωσε ολόκληρο το έργο δεν έλειψε τίποτε, κατά την αψευδή υπόσχεσι της Παναγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.
...Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και στην πνευματική ζωή. Μπορεί δηλαδή να ζητήσουμε κάτι που υπερβαίνει τις πνευματικές μας δυνατότητες, τις αντοχές της ψυχής μας, κάτι που ξεπερνά τα μέτρα μας. Και ο Θεός βέβαια δεν το δίνει. Αναβάλλει για αργότερα,επειδή δεν είμαστε έτοιμοι.