Πού ξέρεις τι κάνει ο άλλος;

Θυμάμαι, όταν ήμουν το 1957 στο ιδιόρρυθμο, έδιναν για κάθε διακόνημα, ανάλογα με το πόσο δύσκολο ήταν μια ευλογία. Επειδή τότε υπήρχε στα μοναστήρια λειψανδρία, ήταν μερικοί πατέρες που είχαν δυνάμεις και αναλάμβαναν πολλά διακονήματα και έπαιρναν περισσότερες ευλογίες, αλλά τις έδιναν. Ήταν ένας μοναχός που τον έλεγαν ''σπάγκο'', γιατί δεν έδινε. Όταν πέθανε αυτός ο μοναχός, μαζεύτηκαν στην κηδεία του ταλαίπωροι άνθρωποι από εδώ από την Χαλκιδική, από την Μεγάλη παναγία, απ'το Παλαιοχώρι, από το Νεοχώρι και τον έκλαιγαν. Αυτοί είχαν βόδια και κουβαλούσαν την ξυλεία, τους γρεντέδες, γιατί η μεταφορά γινόταν με τα βόδια -μη βλέπεις τώρα που γίνεται με αυτοκίνητα με τριαξονικά! Τι έκανε αυτός ο καημένος; Μάζευε, μάζευε τα χρήματα που του έδιναν για τα διακονήματα που έκανε και, όταν έβλεπε έναν οικογενειάρχη που είχε μόνο ένα βόδι ή ψοφούσε το βόδι του, του αγόραζε ένα βόδι. Και τότε το να αγοράσεις ένα βόδι ήταν μεγάλο πράγμα, στοίχιζε πέντε χιλιάδες δραχμές, αλλά τα χρήματα ήταν γερά. Οι άλλοι πατέρες έδιναν πέντε δραχμές στον ένα φτωχό, δέκα στον άλλον, κανένα εικοσάρικο στον άλλο, έκαναν δηλαδή τέτοιες καλοσύνες και φαίνονταν. Εκείνος καθόλου δεν φαινόταν γιατί δεν έδινε όπως έδιναν οι άλλοι, αλλά τα μάζευε και βοηθούσε με αυτόν τον τρόπο. Έτσι, όλοι τον έλεγαν "σπάγκο-σπάγκο" και πήρε το όνομα "σπάγκος", σπαγκοραμένος δηλαδή! Και τελικά, όταν πέθανε, μαζεύτηκαν οι καημένοι και έκλαιγαν. "Με έσωσε!" έλεγε ο ένας, "με έσωσε!" έλεγε ο άλλος. Γιατί, τότε, άμα είχε ένα βόδι κανείς, μετέφερε την ξυλεία και έτρεφε την οικογένειά του. Τα έχασαν οι πατέρες! Γι'αυτό λέω πού ξέρεις τι κάνει ο άλλος;

(αφήγηση από γέροντα Παϊσιο)

(Ευχαριστίες πολλές στον φίλο που μας το έστειλε)