Όσο πιο πολύ πλησιάζεις...

Θυμάσαι που ο απόστολος Παύλος έγραφε κάπου σε μια επιστολή ότι «αισθάνομαι ο τελευταίος των αμαρτωλών»;

Όλοι οι άγιοι άνθρωποι το ίδιο ακριβώς λένε… Ότι δηλαδή αισθάνονται ότι είναι οι πιο αμαρτωλοί, οι πιο ανάξιοι. Αυτό, όμως, ενώ για μας φαίνεται εντελώς παράλογο, για εκείνους είναι μια βιωματική,συγκλονιστική πραγματικότητα. Διότι σύγκριναν τον εαυτό τους όχι με τους άλλους, αλλά με τον Θεό…

Απ’αυτό προκύπτει και κάτι ακόμα: ότι όσο πλησιάζεις τον Κύριο τόσο πιο πολύ νιώθεις την γλυκύτητα της Χάρης Του, αισθάνεσαι την αγάπη Του να σε πλημμυρίζει και τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα. Τότε αρχίζεις να βλέπεις στον εαυτό σου ψεγάδια που πιο πριν δεν τα αντιλαμβανόσουν… Όπως συμβαίνει και με το φεγγάρι! Το κοιτάμε από τη γη και μας φαίνεται σαν δίσκος μισός, χωρισμένος από μια γραμμή στην φωτεινή και στη σκοτεινή του πλευρά. Αλλά, αν μπορούσαμε να πλησιάζαμε, θα βλέπαμε πως η γραμμή αυτή που το χωρίζει είναι μια ολόκληρη περιοχή...