Ρώτησαν κάποτε τον αββά Ζωσιμά:-Πώς μπορεί κανείς, όταν τον εξευτελίζουν ή τον κακολογούν ορισμένοι, να μην θυμώσει;
Και ο αββάς αποκρίθηκε:
-Αν θεωρεί κανείς τον εαυτό του τιποτένιο δεν ταράζεται, καθώς είπε ο αββάς Ποιμήν: "Αν ταπεινώσεις τον εαυτό σου, θα βρεις ανάπαυση".
(Απ'το βιβλίο Αββά Ζωσιμά- Κεφάλαια ωφέλιμα -εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)
Οκτώ λέξεις για μια αιωνιότητα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιποτενιος ισως να μην ειναι η σωστη λεξη. Του εαυτου μας του πρεπει αγαπη και φροντιδα καθως και ενασχοληση προς εξελιξη - πως αλλιως θα φτασει κανεις στη θεωση; Το "εγω" ομως μπορει να εκλειπει. Η ιδεα οτι ο καθενας ειναι κατι το ξεχωρισμενο απο το συμπαν. Αυτο μποτει κανεις καλλιστα να το κανει στην ακρη / για την ακριβεια, νομιζω πως η ουσιαστικη αγαπη για τον εαυτο μας και το συμπαν αρχιζει με τον παραμερισμο του "εγω". Οταν συνειδητοποιουμε οτι ειμαστε κομματι ενος τελειου ολου, και εργο μας ειναι η φροντιδα και εξελιξη αυτου του τελειου ολου, μεσα απο τη φροντιδα και εξελιξη του κομματιου που εχουμε αναλαβει σ'αυτη τη ζωη, του εαυτου μας. Τοτε εινι πιο δυσκολο να ασχολειται κανεις με μικροτητες, οταν εχει μπροστα στα ματια του τη μεγαλη εικονα. Ο θεος ειναι μεσα μας. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή