Κάποτε ο γνωστός συγγραφέας Ντοστογιέφσκι βγήκε για τον απογευματινό του περίπατο. Ενώ κόντευε να νυχτώσει ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι του και του ζήτησε βοήθεια. Ο Ντοστογιέφσκι ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά και εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του. Ο μεγάλος συγγραφέας κοκκίνισε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε: «Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω»!
Και ο γέρο ζητιάνος απαντά: «Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα! Αυτό που μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρω αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω..»
από εδώ: http://imverias.blogspot.com/2012/03/blog-post.html
Εξαιρετικό! Ευχαριστούμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα Νεφεληγερέτη :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καλωσύνη δυστυχώς κοντεύει να ξεχαστεί, βέβαια πρέπει να πω πως η κρίση έκανε τους ανθρώπους λιγάκι να θυμηθούν την ανθρώπινή τους υπόσταση, να και κάτι καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό σου απόγευμα Σεβάχ Θαλασσινέ
Πολύ σωστή παρατήρηση, Silena...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να έρθουμε όλοι μας πιο κοντά. Σε όλα τα επίπεδα. Να μας μεταμορφώσει η ΑΓΑΠΗ.
Καλό σου βράδυ :)