Τον πολύτιμο θησαυρό...

...Πολλά γεροντάκια, "στεγνά" από την άσκηση έκρυβαν μέσα τους πνεύμα και ζωή. Εξωτερικά ήταν άπλυτοι με παλαιά, ρυπαρά και σχισμένα ζωστικά, αλλά σε αυτό το ατημέλητο σκεύος έκρυβαν τον πολύτιμο θησαυρό, τη θεία χάρη που απέκτησαν με τόσους αγώνες και νυχθήμερα παλαίσματα. Ήταν ξένοι του κόσμου, αλλά οικείοι του Θεού. Αγνοούσαν τις κοσμικές εξελίξεις, αλλά γνώριζαν καλά "την οδόν την άγουσαν εις ζωήν αιώνιον". Κακοπαθούσαν και προσεύχονταν για τους τρυφώντες και αναπαυόμενους. Αγρυπνούσαν για τους υπνούντες. Έχυναν δάκρυα και μετανοούσαν για τους γελώντες. Αν και απόμακροι από τον κόσμο, αισθανόντουσαν αδελφούς όλους τους ανθρώπους και τους αγκάλιαζαν με την προσευχή τους.

απόσπασμα απ'το βιβλίο "απ'την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση", εκδ. Άγιον Όρος 2011


υγ: Δείτε και εδώ: http://aoratigonia.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html
                            http://aoratigonia.blogspot.com/2011/09/blog-post_12.html