Disable_right_click


Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Στην παραλία, στο ψιλόβροχο...

Απόγευμα. Βροχερό απόγευμα. Στην παραλία έριχνε αυτό το ψιλόβροχο που δε σ'αφήνει να το ξεχάσεις, αλλά ταυτόχρονα σου λέει "μη με φοβάσαι, περαστικό είμαι". Έτσι, συνέχισα να περπατώ. Γεμάτος αγωνίες, σκέψεις αρνητικές. Οι δυσκολίες, σαν βαριά πέτρα, είχαν θρονιαστεί στην καρδιά μου και δε μπορούσα με τίποτα να τις διώξω. Μια παράξενη αίσθηση αδιαθεσίας...
Κοίταξα τη θάλασσα. Ακίνητη σα λάδι υποδεχόταν το λεπτό ψιλόβροχο. Σταμάτησα, πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα να συνεχίσω. Μα μου φαινόταν τόσο δύσκολο ακόμα και το να περπατώ. Κάθε βήμα μού θύμιζε και ένα απ'τα προβλήματά μου. Κάθε ανάσα και μια δυσκολία. "Μα, γιατί Θεέ μου; Γιατί σε μένα όλ'αυτά; Κάνε κάτι, Κύριε, βοήθησέ με. Δεν θ'αντέξω για πολύ"... Έσφιξα τις γροθιές μου μέσα στις τσέπες και προχώρησα. 
Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην άκρη του πάρκου διαδραματίστηκε μια σκηνή που δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ μου. Ένα παλικάρι, γύρω στα 28-30 χρόνων σε αναπηρικό καροτσάκι και η κοπέλα του από πίσω να σέρνει το καροτσάκι. Της είπε χαμογελαστά κάτι κι εκείνη, αμέσως ήρθε μπροστά του, τον έπιασε απ'τα μπράτσα και με λίγη δυσκολία τον σήκωσε όρθιο. Απέμειναν έτσι αγκαλιασμένοι να κοιτάζουν προς τη θάλασσα. Γεμάτοι στοργή, αγάπη. Γεμάτοι ευτυχία.
Οι ματιές τους σε κάποια στιγμή συναντήθηκαν με τη δικιά μου. Ο χρόνος σα να σταμάτησε. Εκείνες οι ματιές για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μου θα μείνουν... Το βλέμμα τους απέπνεε μια δυναμικότητα, μια ζωντάνια. Το χαμόγελό τους μοναδικό. Μοναδικοί άνθρωποι... Ζούσαν την υπέροχη στιγμή και κανείς και τίποτα δεν ήταν ικανό να τους τη χαλάσει...
"Σ'ευχαριστώ, Θεέ μου" ψιθύρισε η καρδιά μου. "Δεν άργησες να μου απαντήσεις"... 

Τόσα πολλά συναισθήματα σε μια μονάχα στιγμή. Τόσες έννοιές μου που εξανεμίστηκαν από δυο ζευγάρια υπέροχα μάτια. Που μου έδωσαν κουράγιο. Που με έμαθαν πως τα δικά μου προβλήματα δεν είναι τα πιο μεγάλα ή τα μοναδικά. Αυτά τα μάτια, μού έδειξαν την αγάπη στην πράξη.Και μετά; Μετά, μια απαλή διαύγεια στην καρδιά. Μια γαλήνη...
Τελικά, ο Θεός μας αγαπάει... Πολύ...

6 σχόλια:

  1. ......:-)
    Μα, τι απέραντη, διαπεραστική, η δύναμη της Αγάπης...!!!
    Πόσο όμορφη η ανάρτησή σου..!
    Ο Θεός μας διδάσκει με το κάθε βήμα που κάνουμε... Σε κάθε ευκαιρία.
    Και πάντοτε απαντά. Αρκεί να βλέπουμε.

    Καλή σου μέρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αγάπη κάνει τα αδύνατα δυνατά! Η αγάπη είναι ο πιο ισχυρός λόγος να ελπίζουμε, να ζούμε!

      Καλημέρα Σταυρούλα.
      Να'σαι πάντα καλά...

      Διαγραφή
  2. Σ'ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας αυτή την υπέροχη στιγμή.Κάποιες φορές τα προβλήματα φαντάζουν τόσο αξεπέραστα μεγάλα σαν να σε πνίγουν,αλλά ξέρεις πάντα πως έχει ο Θεός.Κάτι θα έρθει μες στη νεροποντή να φέρει το χαμόγελο στα χείλη!Να'σαι καλά και να αντέχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Άννα-Μαρία...
      Κάπου, κάποτε είχα ακούσει σε μια ομιλία του π,Ανδρέα που έλεγε ότι το σχέδιο του Θεού είναι στα μάτια μας σαν ένα κέντημα γυρισμένο απ'την ανάποδη πλευρά. Ακαταλαβίστικο για τη δικιά μας λογική. Όμως, εδώ φαίνεται η πίστη μας.
      Να'σαι πάντα καλά...

      Διαγραφή
  3. "Τελικά ο Θεός μας αγαπάει... Πολύ..." Το τραγικό είναι ότι μόλις παρουσιαστεί ένα πρόβλημα η πίστη μας κλονίζεται... Με τον καιρό λέμε "Τελικά..." Κι αναρωτιέμαι πόσες ακόμα φορές θα πούμε αυτό το "τελικά..." Ο Θεός μας αγαπάει όπως και να έχει... Όυτε τελικά, ούτε αρχικά... Ο ίδιος είναι Αγάπη, κι αυτή η Αγάπη δεν έχει όρια... Ούτε χωρικά, ούτε εθνικά αλλά ούτε κι χρονικά... Ευχαριστούμε γι' αυτή την υπέροχη ανάρτηση... Να είσαι πάντα καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Ο Θεός μας αγαπάει όπως και να'χει... Ούτε τελικά ούτε αρχικά"...
    Πόσο δίκιο έχεις, Νεφεληγερέτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή