Ο πόνος, λοιπόν, χωρίζεται στον ψυχικό πόνο και στον πνευματικό πόνο. Ο ψυχικός πόνος είναι η πληγή μου: ότι εγώ άλλο σχεδίαζα για τη ζωή μου και δε συνέβη αυτό. Ο ψυχικός πόνος είναι η αποτυχία μου. Είναι το γιατί που με τρώει. Είναι η μη αναγνώριση την οποία αξίζω. Είναι η αδικία που υφίσταμαι. Αυτά είναι ο ψυχικός πόνος που βαθύτερα είναι μια πληγή του εγωισμού μου.
Και η ικανοποίηση των αναγκών μου και το αν δεν υφίσταμαι τον ψυχικό πόνο, οδηγούμαι σε κάτι πολύ χειρότερο: το να πιστέψω στο προσωρινό γεγονός της ζωής, δηλαδή στον θάνατο. Αν δηλαδή η ζωή μου πήγαινε μια χαρά, αυτό θα ήταν τραγικό, επειδή θα μπορούσα να πιστέψω σ'αυτή τη ζωή που είναι θάνατος. Άρα θα ήμουν λάτρης του θανάτου. Αντιθέτως, όταν πληγιαζόμαστε ψυχικά, τρώμε ένα ξενέρωμα γερό και αρχίζουμε να τα χάνουμε. Δε ξέρουμε πού να σταθούμε.
Αν πάρουμε την κρίση που υπάρχει, νιώθουμε μια απόγνωση, γιατί ο καθένας λέει: "Και τι μέλλον έχω"; Το μέλλον το εννοούμε σαν χρονικό γεγονός: τι θα έχω αύριο. Και δε σκεφτόμαστε ότι θα πάψει και το αύριο να υπάρχει, ότι θα πάψουμε κι εμείς να υπάρχουμε. Αυτά δείχνουν την αιχμαλωσία μας στο ψέμα.
Επομένως, ο ψυχικός πόνος είναι μια ευλογία και μια αφορμή να προχωρήσουμε στον πνευματικό πόνο που είναι η αναζήτηση της ζωής. Είναι ο πόνος αυτός όπου παλεύεις να συναντήσεις το πρόσωπο.
απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου, Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας (www.iomilia.net)
Καλημέρα Σεβάχ,
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτησή σου για τον ψυχικό και πνευματικό πόνο. Ο ψυχικός πόνος είναι τελικά αυτός που οδηγεί την ψυχή από το στενό και δύσκολο μονοπάτι
κοντά στον δημιουργό της. Με τα διαρκή "γιατί" γίνεται η ψυχή λεπτή και διάφανη και απελευθερώνεται από τον εγωισμό.
Στο αιώνιο ερώτημα των περισσότερων από εμάς "Τι θα έχω αύριο" όπως ανάφερες μας απάντησε ο ίδιος ο Κύριος μέσα από την γνωστή σε όλους μας προσευχή.
"Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον"
Όχι αύριο, και ούτε για ένα μήνα η για ένα χρόνο.
Πίσω από την λέξη άρτος δεν κρύβεται μόνο η ανάγκη μας για τροφή αλλά όλες οι ανάγκες.
Μιά όμορφη καλημέρα
Ελένη
Καλημέρα Ελένη μου.
ΔιαγραφήΠολύ παραστατική η περιγραφή της ψυχής ως λεπτή και διάφανη!
Να προσθέσω ότι το στενό και δύσκολο μονοπάτι τελικά γίνεται πανέμορφο, ευωδιαστό και πανεύκολο, αν είμαστε ειλικρινείς και καλοπροαίρετοι. Ο Θεός μας στέλνει τότε τη Χάρη του (ειδικά όταν φτάνουμε στο "αμήν") και τότε όλα είναι εύκολα, όπως έλεγε και ο γέρ. Πορφύριος.
Καλή συνέχεια στο Μόναχο :)
Όταν πληγιαζόμαστε ψυχικά μαθαίνουμε ! Αυτό ξέρω εγώ! Εδώ είμαστε προσωρινοί!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα Σεβάχ μου! :))
Ναι! Ναι!
ΔιαγραφήΈτσι νομίζω κι εγώ, Αριστέα μου. Μακάρι να 'χουμε σχέση σωστή με το Θεό. (Έτσι θ'αποκτούμε και πιο σωστή σχέση με τους γύρω μας ανθρώπους)...
Τι είναι τα λίγα χρόνια τώρα μπροστά στην αιωνιότητα;; (Όσο κάθομαι και το σκέφτομαι με πιάνει ναυτία!)
Καλημέρα, καλή δύναμη :)
Ο πόνος Σεβάχ μου όποιος και να ΄ναι είναι πόνος που πλήττει περισσότερο τη φαντασία μας παρά τις αισθήσεις μας.Ειν΄ ένα ανθρώπινο συναίσθημα που μας θυμίζει ότι νιώθουμε... ότι ζούμε!Μόνο οι νεκροί δεν πονούν!Και μέσα απ΄ τον πόνο μαθαίνουμε και τη ζωή.Καλησπέρα με χαρά και καλή δύναμη θαλασσόλυκε!:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα αγκάθι!
ΔιαγραφήΈτσι είναι. Σωστά, νομίζω, το έθεσες...
Καλή συνέχεια, σ'ευχαριστώ που πέρασες.
Καλησπέρα και από μία τακτική αναγνώστρια αλλά πάντα σιωπηλή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα, με αφορμή αυτήν την ανάρτησή σας ήθελα, αρχικά να σας ευχαριστήσω για την υπέροχη αόρατη γωνιά με τις τόσο ανατρεπτικές αναρτήσεις που αγγίζουν κάθε γωνιά της καρδιάς μας.
Απλά ήθελα να θέσω τον εξής προβληματισμό: Είτε το θέλουμε είτε όχι το αύριο υπάρχει. Ναι μεν πολύ σωστά λέει ο π. Βαρνάβας ότι είναι προσωρινό, αλλά είναι υπαρκτό. Και όταν δεν είναι όπως θα το θέλαμε, πού βρίσκουμε τη δύναμη να το υποστούμε όπως είναι;;;
Σίγουρα πορευόμαστε έχοντας στο μυαλό μας μια προηγούμενη ανάρτησή σας ότι όλα αυτά τα υφιστάμεθα "μέχρι να διαβούμε τους δρόμους του ουρανού". Αλλά μέχρι τότε, τι γίνεται τις στιγμές που λυγίζει η καρδιά και δεν αντέχει άλλο πια;...
Καλησπέρα φίλη.
ΔιαγραφήΚατ'αρχάς να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια.
Σχετικά με το θέμα που λες έχεις απόλυτο δίκιο. Είμαστε άνθρωποι και δεν αντέχουμε πολλές φορές. Λυγίζουμε. Ο άγ. Σιλουανός σε μια στιγμή απόλυτης δυσκολίας που κόντευε να λυγίσει απ'τους πειρασμούς, προσευχόταν με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Ώσπου λίγο πριν λυγίσει εντελώς, είπε στο Θεό: "Είσαι αδυσώπητος!". Ποιος; Ο άγιος Σιλουανός! Και τότε ο Θεός του απάντησε και τον λύτρωσε! Πότε; Τη στγιμή ακριβώς που φαινόταν σκανδαλιστικά απών...
Να ευχόμαστε και να προσευχόμαστε ο Θεός να μας δίνει πάντα δύναμη.
Και μια ακόμα διάσταση... ο ψυχικός πόνος είναι θεμέλιος λίθος της δημιουργίας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα...