Disable_right_click


Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Σαν το νυχτολούλουδο

Πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν αγώνα μυστικό...

Κρυφά και μακρυά απ'τα περίεργα, αδηφάγα και επιπόλαια μάτια των άλλων. Αθέατοι απ'τη ματαιοδοξία της θαμπής ψευτοζωής. Ζουν την καθημερινότητά τους με μια δυναμική αξιοζήλευτη. Με μια ελπίδα άλλης οπτικής. Ταπεινά και με επιμονή. Προσπαθούν να βελτιώνονται και να ομορφαίνουν την ψυχή τους μυστικά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες ή μεγάλα λόγια...
Τέτοιοι άνθρωποι με συγκινούν πολύ και μου θυμίζουν το νυχτολούλουδο. Που περιμένει το ασφαλές σκοτάδι της νύχτας για να σκορπίσει το εξαίσιο άρωμά του. Όταν κανείς άλλος δεν παρακολουθεί...
Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γεμίσεις τα πνευμόνια σου...

14 σχόλια:

  1. ΜΕΓΑ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑ Η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ.Η ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφος ο συμβολισμός σου Σεβάχ και έχεις απόλυτο δίκιο για την ταπεινότητα! Πρέπει να το θυμάμαι πιο συχνά γιατί τα μυαλά μου σαννα πήραν αέρα τελευταία !
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Σεβάχ, Καλημέρα σε όλους!!!

    Αξιοθαύμαστοι όντως και αξιέπαινοι όλοι αυτοί που δίνουν τον αγώνα τους μυστικά κάθε μέρα. Και πολύ εύστοχη επίσης η παρομοίωσή τους με το όμορφο νυχτολούλουδο.
    Αν κοιτάξουμε τους άγιους πατέρες σε όλο τον κόσμο αλλά και στο Άγ. Όρος έχουν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό.
    Όλοι είναι αγωνιστές αλλά αν τους ρωτίσει κανείς, λένε ότι δεν κάνουν τίποτε και ότι είναι οι πιό ανάξιοι του κόσμου.

    "Το νυχτολούλουδο" της σημερινής ανάρτησης μου θύμησε έντονα ένα τυχαίο κείμενο που διάβασα πρόσφατα στο διαδικτυο.
    Ευτυχώς το ξαναβρήκα και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας γιατί είναι όντως πάρα πολύ όμορφο.

    http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=545

    Ο σεπτός καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγ. Όρους αναφέρει μικρά και απλά περιστατικά από την ζωή διάφορων γερόντων που έζησαν στην Μονή.
    Όμορφα περιστατικά που δείχνουν πόσο γλυκοί και καλόψυχοι ήταν όλοι αυτοί οι γέροντες και πώς θεωρούσαν πάντα τον εαυτό τους χωρίς αρετή.


    Μικρό απόσπασμα:

    " Ένας άλλος μοναχός που έζησε στο μοναστήρι μας και εκοιμήθη προ ολίγων ετών, ο π. Εφραίμ, και αυτός είχε αυτήν την βαθειά ταπείνωσι. Κάποτε ήταν άρρωστος στο νοσοκο­μείο «Θεαγένειο» στην Θεσσαλονίκη. Εκεί τον επισκέφθηκα να τον δω. Όταν τον επλησίασα στο κρεβάτι, σήκωσε τα χεράκια του και μου είπε: «Έλα, γέροντα, θέλω να εξομολο­γηθώ». Άρχισε την εξομολόγησι δημοσία. Άκουγαν όλοι οι ασθενείς, αλλά ο γέροντας το έκανε με πολλή απλότητα, δεν σκεφτόταν ότι τον ακούνε και οι άλλοι. «Θέλω να με συγχω­ρήσης, γέροντα, διότι σε έχω πικράνει», έλεγε. Του απαντώ: «Δεν με πίκρανες, εγώ μάλλον σε έχω πικράνει, γιατί μπορεί να ήμουν λίγο αυστηρός». Και απήντησε: «Εσύ το έκανες για την σωτηρία μου, ενώ εγώ σε στενοχωρούσα λόγω των παθών μου. Και αυτό έπρεπε να το κάνης». Τότε εγώ γύρισα και είπα στους λαϊκούς που άκουγαν: «Βλέπετε ο π. Εφραίμ πόση ταπείνωσι έχει και πως μιλά;». Τότε ο π. Εφραίμ γύρι­σε και είπε στους λαϊκούς: «Αδελφοί μου, σας εξομολογού­μαι, δεν έχω καμμία αρετή. Τόσα χρόνια που είμαι στο Άγιον Όρος δεν έκανα τίποτε. Σας παρακαλώ να προσευχηθήτε για την σωτηρία μου». Και τότε όλοι οι λαϊκοί συγκινημένοι άρχισαν να κλαίνε, βλέποντας την ταπείνωσι ενός μονάχου που τον είχαν κοντά τους και έβλεπαν πόση αρετή είχε και πόση υπομονή έκανε. Ένας νέος από το προσωπικό του νο­σοκομείου, που έτυχε να είναι εκεί, έκανε τον σταυρό του και είπε: «Δόξα τω Θεώ που υπάρχει το Άγιον Όρος».
    Αυτό, λοιπόν, είναι ένα στοιχείο, το οποίο καταθέτω από την προσωπική μου εμπειρία στο Άγιο Όρος, αυτή η βαθειά ταπείνωσις όλων των πατέρων, οι οποίοι έχουν τον εαυτό τους για τίποτε."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη, με συγκίνησε πολύ η ιστορία αυτή...
      Μάλλον θα τη βάλω ξεχωριστή ανάρτηση κάποια μέρα.
      Τι χάρη που έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι του Θεού... Οι γεμάτη ταπείνωση και φόβο Θεού.
      Να είσαι καλά. Καλή δύναμη :)

      Διαγραφή
  4. Πόσο δίκιο έχεις!!Και ο συμβολισμός σου απίστευτος..Την καλημέρα μου να είσαι καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να γίνουμε όλοι νυχτολούλουδα!
      Καλό μεσημέρι Κατερίνα :)

      Διαγραφή
  5. Ναι, θα ήταν ωραία μια ιδιαίτερη αναφορά σε αυτούς του γέροντες.

    Στην σελίδα που ανάφερα παραπάνω υπάρχουν και άλλες ιστορίες τέτοιων γερόντων.
    Δεν σου κρύβω ότι και εμένα με συγκίνησε η ιστορία του Γέροντα Εφραίμ στο Θεαγένειο και με έκανε να δακρύσω για αυτό και την ξαναθυμήθηκα.
    Όμορφη ημέρα και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Από μικρή ζούσα απλά, κάπου σε μια αόρατη γωνιά...
    Μεγαλώνοντας ζήλεψα το φαίνεσθαι και το να ξεχωρίσω.
    Όταν το κατάφερα, γεύτηκα μόνο την ματαιδοξία της θαμπής ψευτοζωής και τίποτα παραπάνω.

    Πλέον γνωρίζω ότι μου ταιριάζουν μόνο οι αόρατες γωνιές!
    Βάγια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Βάγια!
      Νομίζω το όμορφο δίστιχό σου είναι ένας πετυχημένος οδοδείκτης προς το δρομάκι της αληθινής ζωής. Της ζωής μέσα στην ταπείνωση...

      Καλή δύναμη κ να εύχεσαι για όσους βρίσκονται σε γωνιές αόρατες :)

      Διαγραφή