Τρεις άνθρωποι ανεβαίνουν τον ανήφορο του Γολγοθά. Είναι, ως φαίνεται, μελλοθάνατοι και οι τρεις. Ο καθένας τους κουβαλάει και το ξύλο, που πάνω του θα κρεμαστεί. Σύννεφο η σκόνη που σηκώνει το "λεφούσι" π'ακολουθάει... (...)
Αλήθεια! Πόσες φορές κι εμείς δεν ανεβαίνουμε το Γολγοθά της ζωής κουβαλώντας κάποιο βαρύ σταυρό, που μας φόρτωσε η ανθρώπινη κακία... Το σταυρό της συκοφαντίας. Της παραγνωρίσεως. Του φθόνου. Της περιφρόνησης. Ή ακόμα κάποιον άλλο σταυρό που μας φόρτωσε η αγάπη του Θεού. Κάποια θλίψη. Κάποια αρρώστια. Κάποια οικογενειακή περιπέτεια. Κάποιος θάνατος αγαπημένου μας. Κάτι, τέλος, που στα μάτια μας φαίνεται δυστύχημα, μα που δεν είναι παρά εύνοια Θεού σαν εκείνη που δέχτηκε ο Σίμων ο Κυρηναίος.
Αν ξέραμε πόση ευλογία είναι για μας ο Σταυρός αυτός!
Αν ήξερε και ο Σίμων τι έργο έκανε όταν σήκωνε το βαρύ εκείνο ξύλο!...
απόσπασμα απ'το βιβλίο του Κω/νου Κούρκουλα "Σκηνές από το Πάθος"
αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση
Ο σταυρός του καθενός μας είναι η θεία πρόνοια για να μας ''μπάσει'' που λέμε ο Θεός στον παράδεισο. Αν επενδύουμε στην αγάπη των ανθρώπων καμιά δυστυχία δεν είναι δυσβάσταχτη. Καμία κηδεία αγαπημένου προσώπου δεν την περάσαμε χωρίς γέλια, καμία αναμονή στα νοσοκομεία χωρίς ανέκδοτα. Αν ανοίγουμε την αγκαλιά μας στους ανθρώπους και στα υπόλειπα πλάσματα του θεού, τότε καλωσορίζουμε την βοήθεια του θεού στα δύσκολα.
ΑπάντησηΔιαγραφή