Μερικές σκέψεις σαν ποτάμι

Ποτάμι η ζωή. Φεύγει, περνάει, προχωράει. Κι αν είσαι τωρινός, κι αν ήσουν αλλοτινός, σαν ποτάμι εκείνη στο ρυθμό της θα κυλάει.

Δε νοιάζεται αν ζεις ή όχι. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από μας. Ακόμη κι αν πεθάνω, η ζωή συνεχίζεται. Ο ρυθμός, οι εποχές, οι στιγμές θα συνεχίσουν. Στο δικό τους τέμπο. Τον δικό τους δρόμο.

Κι από σένα, αυτό που θα μείνει και θα μετράει είναι οι ιδρώτες σου οι ταπεινοί. Οι κόποι σου οι καλοπροαίρετοι. Τα δάκρυά σου τα προσευχητικά. Αυτά τα δάκρυα που μετουσιώνονται στο δικό σου προσωπικό ποτάμι... Που παράλληλα με το ποτάμι της ζωής θα βαδίζει για κάποια χρόνια. Ή και στιγμές.

Είναι μεγάλο αυτό το ποτάμι, το προσωπικά δικό σου; Αγάπησες; Ένιωσες πως ζεις; Πως βοηθάς; Ενδιαφέρθηκες για τον αδερφό σου; Πότισε το ποτάμι σου το μέσα της ψυχής σου; Δρόσισε ψυχές που ζητούσαν λίγη παρηγοριά;

Δάκρυα, ιδρώτες, αγώνες... Μακάρι να'χουν ρίζες μακρυά απ'του εγωισμού τα μαύρα χώματα...

υγ: Να εύχεσαι. Καλημέρα :)