Τι πι'όμορφο;

Σκεφτόμουν 

πως η ζωή μας 

δεν είναι 

παρά ένα λουλούδι.

Με τους χειμώνες της

και τα καλοκαίρια της.

Με λύπες

χαρές

δάκρυα

χαμόγελα.

Κρατάει λίγο,

φύσημα τ'ανέμου,

και μετά συνεχίζεται.

Αλλού.

Εκεί ψηλά.

Σκεφτόμουν 

πως η ζωή μας

είναι σαν τ'αστέρια.

Που κι αν σβήσουν

η λάμψη τους

μένει να φωτίζει
απαλά 

το πέπλο τ'ουρανού.

Εύχομαι 

να'χουμε στιγμές

γλυκές σα χαμόγελο

κι ευτυχισμένες 

σαν προσευχή

που ευωδιάζει ελπίδα.

Ελπίδα.

Πως ξανά σμίγουμε.
Πως ξανά χαμογελάμε.
Εκεί.

Στα παλάτια τ'ουρανού.

Τι πι'όμορφο;