Η φωτογραφία της εβδομάδας

Δώσε χρώμα στη ζωή σου!

"Το κακό με τους ανθρώπους είναι ότι θυσιάζουν τη ζωή τους για να πετύχουν άχρηστα πράγματα, ενώ θα μπορούσαν να τα ζήσουν με τη φαντασία τους.

Όμως, δυστυχώς, οι πιο πολλοί άνθρωποι τα όνειρά τους δεν τα κάνουν για να χαρούνε το άρωμά τους, αλλά για να μπούνε στο μάτι των άλλων, να τους ζηλέψουν ή να τους καμαρώσουν οι άλλοι,μια ζωή ματαιόδοξοι, ακόμη και στα όνειρά τους."

Χρόνης Μίσσιος

υγ: Το βρήκα εδώ.

Tweet

Όλοι μας έχουμε λίγο κομμάτι ουρανό μέσα μας. Αν βγούμε απ'τη φυλακή του εγώ μας και χαμογελάσουμε και αγαπήσουμε... Ω, τι όμορφο που γίνεται τότε το άπειρο!

from my twitter

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ταΰγετος. Πριν 2 μέρες. Μεσημέρι. Ξαπλωμένος κοιτάζοντας ψηλά.

Περιμένοντας το τραίνο

Άλλο ένα ταξίδι... Τώρα περιμένω την ανταπόκριση. Το τραίνο που σε είκοσι λεπτά θα ξεκινήσει και θα με μεταφέρει στον τελικό μου προορισμό.

Από μπροστά μου περνούν δεκάδες ανθρωποι. Δεκάδες ψυχές, κόσμοι ολάκεροι. Κόσμοι μυστικοί, βαθιά εντυπωμενοι σε δύο μάτια ο καθένας. Αναρωτιέμαι πώς θα φαίνονται τα δικά μου μάτια. Τι χρώμα θά'χει ο δικός μου κόσμος. Χρώμα υποκρισίας σίγουρα... Ίσως και χρώμα στιγμιαίας "μετάνοιας". Αχ αυτα τα εισαγωγικά... Με φυλακιζουν, μου προσθέτουν προσωπεία ψευτιας. Θέλει μεγάλη αντρειωσυνη να μπορείς να πάρεις σωστές αποφασεις. Το αληθινό πονάει. Το γνήσιο επίσης. Είμαστε τόσο καλοί στα λόγια, στις παρηγοριες του στιγμιαιου. Του προσωρινού. Όταν όμως περάσει η στιγμή αυτή, έρχεται απ'τα βαθιά, μια πραγματικότητα ζοφερή, παγωμένη. Τότε κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και νιώθουμε τόσο μικροί, τόσο λίγοι να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες μας. Τα πάθη μας. Και ξαναφοραμε φοβισμένοι τα προσωπεια μας. Γιατί; Γιατί;

Είναι οι πράξεις μας που μας διαμορφωνουν. Όχι τα πιστεύω μας. Και χωρίς Θεό, δύσκολα τα πράγματα... Ίσως γι'αυτό και η λέξη μετάνοια δε χωράει στη καλοβολεμενη λογική μας. Γι'αυτό ίσως και η αγάπη χάνει το πραγματικό της βάθος. Και επαναπαυμένα ζαλισμένοι επιμένουμε σε μια  επιφανειακή ψεύτικη ειδωλική άποψη της αγάπης που στην αληθινή της μορφή μπορεί να μην τη γνωρίσουμε. Τουλάχιστον αν δεν κάνουμε προσπάθεια να αποτινάξουμε τον μισοκρυμμενο εγωισμό που μας στοιχειώνει σαν κακόηχο ρεφραίν μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας...

Η αληθινή αγάπη είναι αρετή. Είναι θεϊκό δώρο σταλμένο απ'το παλάτι Του. Η αληθινή αγάπη είναι κάτι που, έστω λίγο, αν το βιώσεις δε γίνεται ποτέ σου να το ξεχάσεις! Δε ξεχνιέται κάτι τέτοιο. Γιατί; Επειδή είναι μια στάλα ουράνιας δροσιάς στις καρδιές μας που διψούν -χωρίς πολλές φορές να το υποπτευόμαστε. Γι'αυτό και, αν το νιώσεις, μετά κάνεις τα πάντα για να το αισθανθείς και πάλι... Ένας αγώνας είναι η ζωή μετά... Μια όμορφη προσπάθεια... Και στην πορεία αυτή ενώνεσαι ("ίνα ώσι έν" που είπε ο άγιος γέρ.Πορφύριος πριν φτερουγίσει για την αιωνιότητα)! Ενώνεσαι με την παρουσία Του, με τους συνανθρώπους, με τη φύση. Με όλα! Έτσι ο κόσμος, οι άλλοι, δεν είναι πια η κόλασή μας ("Η κόλασή μου είναι οι άλλοι" Ζαν Πωλ Σαρτρ), αλλά η χαρά μας ("Χριστός ανέστη, χαρά μου" Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ). Αγαπάς χωρίς όρια, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ρατσισμό, χωρίς ταμπέλες και προκαταλήψεις. Αγαπάς!

Καλή δύναμη. Να με θυμάσαι στην προσευχή σου. 


Κι όταν τελειώσει η μέρα, 
κι όταν η νύχτα απλωθεί σ'όλες τις άκρες, 
εκεί πάντα θα σε συναντώ. 
Κόμπο τον κόμπο, 
δάκρυ το δάκρυ, 
με χαρά.
Στα ουράνια λημέρια.

"Θέλω ό,τι έχω εγώ να το έχετε και σεις"

Για το γέροντα Πορφύριο δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ένας άγιος άνθρωπος με χαμόγελο και προσευχή που γλύκαινε και θεράπευε και παρηγορούσε άπειρες ψυχές... Αν δε γνωρίζεις το γέροντα Πορφύριο, στο κάτω-κάτω μέρος της ιστοσελίδας υπάρχει "αναζήτηση". Βάλε το όνομα και θα σου εμφανίσει αρκετές αναρτήσεις με αποσπάσματά του. 

Πριν δυο μέρες βρήκα ένα μικρό απόσπασμα εδώ που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και είπα να το μοιραστώ μαζί σας!

Την καλημέρα μου :)

υγ: Έχεις διαβάσει το "Βίος και Λόγοι"; Αν όχι, χάνεις!

Κάτι ομορφότερο πάντα θ'αρχίζει

Υπάρχουν στιγμές -και μάλιστα κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολες- που αισθάνεσαι πως πέφτεις σ'έναν τοίχο. Χτύπημα σκληρό, ακαριαίο. Που δεν το περίμενες. Και ο πόνος είναι τόσο ξαφνικός και αναπάντεχος που αρχίζει να σε τραβάει και να σε τραβάει προς την απόγνωση. Κοιτάζεις και το μόνο που βλέπεις είναι αδιέξοδο. Σκοτάδι. Μοναξιά.

Τι γίνεται τότε; Τότε που όλα όσα πίστευες αρχίζουν να βαραίνουν από χιλιάδες ερωτηματικά; 

...

Θυμάμαι είχα συναντήσει στο Αχέπα μια γυναίκα της οποίας η ζωή ήταν μια απέραντη δοκιμασία. Προσωπικές δυσκολίες, οικονομικά αδιέξοδα, παιδί μπλεγμένο στα ναρκωτικά, σύζυγος με κινητικά προβλήματα... Αυτή η γυναίκα, όμως, είχε τόσο καθαρά μάτια. Μια φτιαξιά που εξέπεμπε ελπίδα, που ακτινοβολούσε κάτι μαγικό, κάτι ουράνιο. Θυμάμαι, λοιπόν, που μου'χε πει: "Ό,τι και αν σου συμβεί, όσα εμπόδια ή αδιέξοδα κι αν βρεις, ποτέ σου να μην το βάλεις κάτω. Η απελπισία είναι του κακού, παιδί μου. Μην την αφήσεις να σε κυριεύσει. Ο Χριστός βρίσκεται εκεί που η λογική μας δε μπορεί να προχωρήσει άλλο πια". Δε πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτές τις φράσεις...

Η ζωή μας σίγουρα είναι ένα στιγμιότυπο. Κάτι που με τον καιρό θα ωριμάσει, θ'αλλάξει, θα προχωρήσει. Είτε μπρος είτε πίσω. Θυμάμαι στο Λονδίνο, στο London Eye, ήταν ένας καταπληκτικός ζωγράφος που έφτιαχνε πορτραίτα των επισκεπτών. Μου'χε κάνει εντύπωση η σπιρτάδα και η ευκινησία των χεριών του. Μπορούσε με απλές γραμμές και σχεδόν αέρινες κινήσεις να δώσει απίστευτη προοπτική, να αποτυπώσει το βάθος των ματιών, την μαγεία της φύσης γύρω... 

Ίσως έτσι είναι και η δύσκολη στιγμή. Μπορεί να βλέπεις τώρα μόνο σκληρό τοίχο μπροστά σου. Μα σιγά-σιγά, με υπομονή, ίσως αυτό το σκληρό σκίτσο του τοίχου που προβάλλει απ'το παράθυρο των ματιών σου να δώσει τη θέση του σε μια εντυπωσιακή πόρτα για κάτι απίστευτα όμορφο. Για κάτι τόσο μαγικό που δε μπορείς να το φανταστείς!

Μην τα παρατήσεις. Αγκάλιασε τη ζωή, προσευχήσου, δυνάμωσε και προχώρα! Και μη ξεχνάς: δεν είσαι ποτέ μόνος. Όλοι μαζί είμαστε! Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί χαμογελάμε.

υγ: Οι λέξεις με ανοιχτό γαλάζιο οδηγούν σε links. Πάτα κλικ πάνω τους, αν θες. Καλημέρα!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ίσως απ'τα πιο μαγικά μέρη του πλανήτη μας.
Σαντορίνη.

Με ηρεμία και όλα λύνονται!

Special thanks to Giouli!!