Σκέψεις δίχως τίτλο

Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ' άλλο;
Ε.Α.Πόε

Δε μπορώ αλλιώς να εξηγήσω πώς τα πιο σπουδαία, τα πι'όμορφα πράγματα σ'αυτή τη ζωή κρύβονται τόσο επιμελώς. Σε μια στιγμή. Σε μια τόσο αόρατη, μοναδική στιγμή. Όσο ν'ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Δεν το χωράει η λογική μου. 

Βλέπω τον κόσμο γύρω μου που τρέχει σαν τρελός ν'ανεβεί τις σκάλες προς την έξοδο του μετρό. Και κανείς δεν παρατηρεί το μικρό παιδάκι που χαμογελάει τόσο πλατιά και τόσο αθώα κρατώντας ένα καινούριο playmobil στα χεράκια του. Κάτι τόσο όμορφο κι όμως κανείς δεν το πρόσεξε...

...

Η βροχή μόλις ολοκλήρωσε την παράστασή της. Οι τελευταίες σταγόνες πέφτουν αθόρυβα στη γη και τα σύννεφα αρχίζουν ν'αραιώνουν. Και η γη μυρίζει τόσο όμορφα. Παρατηρώ τ'αμάξια που τρέχουν στον διπλής κατεύθυνσης ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Πόσοι, όμως, πρόσεξαν το απολαυστικό ουράνιο τόξο που -μαγικά σχεδόν- ζωγραφίστηκε στη στέγη τ'ουρανού; 

...

Βράδυ στο νοσοκομείο. Κι ο κάθε ασθενής κουκουλωμένος και τυλιγμένος με τις έγνοιες και τους πόνους του, ξαπλώνει ανασαίνοντας βαριά, ανήμπορος να κάνει κάτι. Μα, στο εκκλησάκι του νοσοκομείου κάποια σιλουέτα με τον ορό στα χέρια, κάνει την απόγνωσή της δάκρυ και την οργή της ποτάμι ολάκερο σαν προσευχή... Κι έτσι αναγεννιέται μέσα απ'τις στάχτες της... Μα κι αυτό κανείς δε θα το προσέξει...

...

Τελικά, ίσως έχει δίκιο ο Πόε. Μάλλον αυτά που προβάλλουν απ'το παράθυρο των ματιών μας είναι όνειρο. Όνειρο ατέλειωτο. Και δρόμος. Και, καθώς προχωράς, αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως, τελικά, σ'αυτή τη ζωή δεν αξίζει να είσαι μόνος σου. Τα χνάρια δεξιά κι αριστερά σου, στο φωνάζουν. Στιγμή σχεδόν σουρεαλιστική. Σαν την προσπάθεια να βγεις απ'τον εαυτό σου. Να προσευχηθείς. Να χαμογελάσεις . Ν'αγαπήσεις. 

Σκέψεις παλιές που τις μάζεψα άγαρμπα σε μιαν νυχτερινή ανάρτηση. Καλό βράδυ. Να προσέχεις.