Ο ήχος της πεταλούδας

Νιώθω πως αρκετές φορές δεν αφήνουμε την αλήθεια να ειπωθεί. Τρέχουμε να πείσουμε -και να πειστούμε- πως αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι η αλήθεια. Μέχρι εκεί. Το μετά δε μας απασχολεί... Ή ίσως μας υπερ-απασχολεί. Γι'αυτό και τρέχουμε. Κι αγχωνόμαστε. Και δεν αφήνουμε την καρδιά μας ν'ανασάνει. Να βρει το δρόμο της. Να δει καθαρά. Με πόσα ψέματα ντύσαμε πια τις λέξεις;

Ίσως, τρέχουμε παραπάνω απ'όσο "πρέπει" (ή απ'όσο μας "ζητείται" -τι δικτατορικές λέξεις...) και, τελικά, αυτό που ψάχνουμε φεύγει μέσα απ'τα ίδια μας τα χέρια -από εκεί δηλαδή που πάντα αναπαυόταν. Γι'αυτό και η αλήθεια, τις πιο πολλές φορές, μας φαίνεται τόσο πολύπλοκη. Ενώ -αν το καλοσκεφτούμε- είναι τόσο απλή. Διότι η πηγή της είναι τόσο απλή. Κρυστάλλινα καθαρή. Πώς, όμως, να τη δούμε, αφού έχουμε μια καρδιά φορτωμένη προσωπεία; 

Ίσως, αυτό που χρειάζεται είναι να ξεπλύνουμε τη ματιά μας. Να χαλαρώσουμε λίγο (φτάνει πια τόσος καθωσπρεπισμός). Ν'αφουγκραστούμε τους χτύπους της καρδιάς μας. Ίσως τότε μπορέσουμε ν'ακούσουμε τον ήχο της πεταλούδας όταν προσγειώνεται απαλά στο λουλούδι. Ίσως τότε καταφέρουμε να νιώσουμε πως η προσευχή είναι δρόμος. Αμφίδρομος. Ίσως, τα μικρά πράγματα -αυτά που μας ξεφεύγουν- κρύβουν την ουσία... Ή μάλλον η ουσία κρύβεται επειδή εμείς δεν την αντέχουμε. Και γι'αυτό φτιάξαμε χιλιάδες ψεύτικους μικρούς θεούς που τους κάναμε αφεντικά μας.... Ίσως επειδή η ελευθερία μάς φαίνεται τόσο ανυπόφορη τελικά... Ίσως.

Καλό μήνα, φίλε αναγνώστη.