Η οδός του Θεού χαρακτηρίζεται
απ'τη μοναδικότητα της φωτιάς
Στίχους γραφω για μια
θάλασσα ξεχασμένη,
για ένα όνειρο ζεστό,
φωτια αγαπημένη.
Ήρθε ο ήλιος ταξιδευτής,
βασίλεψε
στο μαργαριταρένιο βαθος
μ'αυτή αλλού°
στο φως μένει λουσμένη.
Τώρα όλ'αλλάξανε
στης αμμουδιάς τα χείλη.
Σημάδια γιναν απροσδιοριστα
λόγια, μάτια,φιλοι.
Αν ηξερες μοναχα
πόσα ονειρα πορφυρά,
ανυποπτα χαθηκαν
στο δρόμο για την Ιθάκη.
Φόβοι που μπολιάστηκαν
-γαλάζιοι βαμμένοι φόβοι-
πηραν και φουσκώσαν τα πανιά
σ'αγνωστα νερα για ν'αρμενισουν
Υγ: Ένα εντελώς άτεχνο "ποίημα"..
Υγ2: Το δίατιχο στην αρχή είναι φράση απ'το εξαιρετικό βιβλίο της Αλέκας Ρίτσου "Τρυφερή ενδοχώρα"
Υγ: Καλή δύναμη σου εύχομαι, με ειρήνη, αγάπη και άσβεστη ελπίδα.
Μιλάει για χαμένα όνειρα, χαμένες ευκαιρίες, χαμένους δρόμους..δεν είναι για μένα γλυκέ μου.Όταν ελπίζεις και πιστεύεις σε κάτι όλα τελικά βγαίνουν προς το φως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φόβοι μας πάντα είναι κακοί σύμβουλοι...μας πάνε σε αχαρτογράφητα νερά τις περισσότερες φορές...ας τους νικήσουμε..κι αν χάσουμε και κανένα όνειρο πάντα μπορούμε να κάνουμε άλλο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά και να έχεις όμορφο Σαββατοκύριακο!
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή