Κι αυτό που ένιωσαν δεν ήταν τίποτ'άλλο από φως.
Απλό, ατόφιο φως. Κομμάτι ευτυχίας
σε μια στιγμή ανύποπτη.
Και κάπως έτσι κοντεύει να φύγει κι αυτή η βδομάδα. Σαββατιάτικος ήλιος. Ο Οκτώβρης να δείχνει ενεργητικά το αληθινό του πρόσωπο. Περπατάς στον πεζόδρομο και τα δέντρα στην είσοδο του πάρκου να περιμένουν υπομονετικά τις πρωινές ηλιαχτίδες. Να ρουφήξουν όλο το ζωηρό φως, όλη την ικμάδα. Και κάπως έτσι προχωράς στο δρόμο σου. Κάθε πρωί. Περιμένοντας πως κάθε καινούρια μέρα που επισκέπτεται τη γη, θα δώσει λίγες νότες επιπρόσθετης ελπίδας σε μια επαναληπτική καθημερινότητα. Σκέψεις, λόγια, ευχές, έγνοιες, υποψίες, κινήσεις που ανατέλλουν κι αυτές μαζί με τον ήλιο στο παράθυρο της καρδιάς.
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Νιώθεις αυτή τη γνώριμη μυρωδιά της βροχής που σκέπαζε όλη νύχτα το χώμα. Θυμάσαι. Μπορείς να δεις την τέχνη, την ομορφιά, την αρμονία στα πιο απροσδόκητα σημεία. Στις χαραμάδες των ανύποπτων στιγμών. Με μια στιγμιαία βιαιότητα σαν βροντή μέσα στη νύχτα. Ή μ'ένα σιγανό ψίθυρο σαν το κύμα που τελειώνει το ταξίδι του στην ακρογιαλιά.
Θυμάσαι και το ηλιοβασίλεμα που χαράχτηκε στην καρδιά σου μέσα από δυο φωτογραφίες. Τις ευχές που ταξίδεψαν πιο γρήγορα κι απ'το ίδιο το φως κι ένωσαν τις καρδιές σε μια ουράνια χορογραφία. Ίσως η ευτυχία μπορεί να'ρθει ακόμη κι όταν τα μάτια είναι δακρυσμένα. Ή κλειστά. Βιωματική αίσθηση της παρουσίας Του.
Είμαστε τόσο μικροί. Πεφταστέρια στο άπειρο του σύμπαντος. Κι όμως. Αν οι καρδιές μας νιώσουν -λίγο, έστω λίγο- Αγάπη, τότε γινόμαστε οι ίδιοι φως και μελωδία και τραγούδι. Αληθινά χαμόγελα στις ανάσες του τώρα. Κι έτσι συνεχίζουμε να ζούμε. Να είμαστε.
Και ο ήλιος συνεχίζει αθόρυβα το σαββατιάτικο ταξίδι του πάνω απ'το μεγάλο πάρκο. Στα νότια προάστια της μεγάλης πόλης.
