Κι όμως υπήρξαμε κάποτε βασιλιάδες του πρωινού
και το βράδυ αιχμαλωτίζαμε το άπειρο
στ'αδέξια λόγια της προσευχής μας
Έρχονται στη μνήμη μου ξανά κάποια ανέμελα παιδικά απογεύματα. Τότε που δεν είχαμε ούτε έγνοιες ούτε προβλήματα ούτε αόρατους δυνάστες. Κρατούσαμε μια μπάλα μονάχα και αποξεχνιόμασταν στα πάρκα. Ανακατευόμασταν με το πράσινο γρασίδι, με τους μικρούς θάμνους -ούτε που λογαριάζαμε τ'αγκάθια. Δε μας ένοιαζαν οι λάσπες, ο κρύος καιρός, η κρίση.
Θα μου πεις, τι τα θυμάσαι τώρα -αναμνήσεις είναι πια. Προχωράμε μπροστά. Ναι, προχωράμε. Παρέα με τη μικρή βαλίτσα των παιδικών μας χρόνων κρατημένη γερά και σφιχτά με τ'ακροδάχτυλά μας. Γιατί πού ξέρεις; Ίσως, αυτή η παλιά βαλίτσα κάποτε, κάπως, κάπου έχει μέσα της κρυμμένο το κλειδί της πόρτας τ'ουρανού.
υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'το βιβλίο "Βιολέτες για μια εποχή" του Τάσου Λειβαδίτη
Λες εκεί να κρύβεται το κλειδί....γι'αυτό έχω ξεχάσει που το είχα δει τελευταία φορά... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα Σεβάχ μου...να εύχεσαι!
Αυτό είναι προνόμιο των μεγάλων σαν κι εμένα..ήρθα στα βήματα της μητέρας μου που διηγόταν συνέχεια τα παιδικά της χρόνια.Τώρα το ίδιο κάνω κι εγώ , αλλά είμαι ευτυχής που τις έζησα για να μπορώ τώρα να τις ξαναφέρνω..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τώρα μπορούμε να είμαστε ανέμελοι Σεβάχ μου κι ακόμα περισσότερο μη σου πω..:)
ΑπάντησηΔιαγραφή