Στον σταυρό Του

...and the unseen eyebeam crossed, for the roses

had the look of flowers that are looked at...

 Νιώθεις μοναξιά. Νιώθεις πόνο. Αισθάνεσαι πως θες κάποιον ώμο να στηριχτείς, κάποια αγκαλιά για να κρυφτείς. Ίσως, νιώθεις τη βροχή να μουσκεύει τα κόκκαλά σου, την ύπαρξή σου. Τα όνειρά σου, μου είπες, πως γίνανε σκόνη. Τα φύσηξε ένας δυνατός αέρας κι η ζωή σου έχασε το νόημά της.

  Δε ξέρω τι να σου πω. Ανοίγω και γω την αγκαλιά μου. Σηκώνω τα χέρια μου να σε βοηθήσω. Μα πόση βροχή να καλύψουν οι παλάμες μου; Όταν η καταιγίδα ξεσπά, τότε δε μπορώ να κάνω σχεδόν τίποτα. Και γω πονάω. Ο σταυρός Του, όμως, μπορεί να γίνει στέγη, να καλύψει τη βροχή. Μπορεί να διώξει τα μανιασμένα, κατάμαυρα σύννεφα. Κι εκεί που λες "πάει, τέλειωσα, σβήνω", εκεί έρχεται η ελπίδα. 

  Μυστήριο ο πόνος. Μυστήριο η ζωή. Λύτρωση το χαμόγελο. Λόγος για να αγωνίζεσαι ο σταυρός Του. Εκεί στήριξε τα όνειρά σου. Εκεί πήγαινε σιωπηλά κι αθόρυβα κι απόθεσε τα βάρη της καρδιάς σου. Εκεί θα με βρεις κι εμένα. Εκεί που η στοργή Του απλόχερα αγκαλιάζει όσους ζητήσουν ανάπαυση.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι τμήμα από ποίηση του T.S. Elliot, απ'τη συλλογή "Τα τέσσερα κουαρτέτα" (Μτφρ της Έφης Αθανασίου: "και διάβηκε η ανείδωτη εικόνα των ματιών, γιατί τα ρόδα είχαν την όψη των λουλουδιών που τα κοιτάζουν")