Disable_right_click


Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Για κείνες τις γλυκές ψυχές που η αγάπη τους δεν έχει όρια και τελειωμό

Κι αν ο ήλιος κάθε πρωί, γεμίζει με φως 
 απ'τις καρδιές που δεν έπαψαν ν'αγαπούν; 
Κι αν ντύνονται τα χρώματά του το ηλιόγερμα, 
 με την ομορφιά μιας καρδιάς που προσπαθεί;

  Υπάρχουν γύρω μας ψυχές που η ομορφιά τους είναι τόσο γλυκιά, τόσο αθόρυβη. Που η αγάπη τους λες κι αγκαλιάζει όλο το σύμπαν. Λες κι η νύχτα δανείστηκε το αστρικό της φως απ'τα ταξίδια των ευχών τους. Ψυχές που ίσως κάποια στιγμή συναντήσεις στο διάβα της ζωής σου. Κι όταν θα συνεχίσεις την πορεία σου, το φως της αγάπης τους θα φωτίζει, σαν τον αποσπερίτη, το φάρο των δικών σου αναμνήσεων...

  Κι ο κόσμος θα συνεχίζει να πορεύεται. Σε μια αρχέγονη, ατέλειωτη κι αόρατη εναλλαγή. Το φως να διαδέχεται το σκοτάδι. Η μέρα τη νύχτα. Κι οι καρδιές μας συνεχίζουν να χτυπούν. Κι οι ανάσες μας να ζητούν μια θέση στη γλύκα της ζωής. Μυστικά κι επίμονα.


Όμορφο ξημέρωμα να'χεις. Σ'ευχαριστώ που ακόμα επισκέπτεσαι αυτή εδώ την ταπεινή γωνιά. Πότε πέρασαν κιόλας έξι χρόνια... 


5 σχόλια:

  1. Καλημέρα φίλε μου
    Μια τροχιά διαγράφουμε όλοι
    και τη πορεία της εμείς υφαίνουμε
    Τα υλικά δικά μας....

    Σε φιλώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να σαι καλά φίλε μου, ελπίζω να σαι πολλά χρόνια ακόμα εδώ τριγύρω να μας φωτίζεις με τα διαμαντάκια σου...μ'αυτή την ατέλειωτη αγάπη έτσι μυστικά κι επίμονα!!!
    Καλό σου βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σου Σεβάχ! Έξι χρόνια και είσαι και ο μπαμπάς του δικού μου ιστολογίου. Ο πρώτος αναγνώστης κυριολεκτικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ευχαριστω για ολα καλε μου φιλε!!!Με αγαπη Γεωργια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή