Ένα βήμα μένει

...Μια ζωή γεμάτη απαγορεύσεις. Να μην κάνεις λάθη, να μην προχωράς χωρίς να διπλοσκεφτείς τις συνέπειες. Να μην γελάς δυνατά. 

Και περιμένεις στο σταθμό των τραίνων.

Να μην κερδίζεις. Να μη χάνεις. Να μην κοιμάσαι. Να μη ζεις. Να μη σε δουν να κλαις. Να φαίνεσαι πάντα δυνατός. Ποτέ. Ποτέ.

Και περιμένεις στο σταθμό των τραίνων.

Να μη χάνεις χρόνο ακούγοντας τον άνεμο. Να μην ακούς τη θάλασσα. Έχεις δουλειά. Έχεις τρέξιμο. Έχεις τόσα να κάνεις. Τι θα πει ο κόσμος.

Μα, μια φωνούλα μέσα σου, σού ψιθυρίζει: Μήπως σπατάλησες τη ζωή σου πριν καν το αντιληφθείς;

Το τραίνο πλησιάζει. Αισθάνεσαι τον όγκο του να τραντάζει την προβλήτα που περιμένεις. Η φωτιά μέσα σου δυνατή. Η ελπίδα θέλει να πετάξει. Ανοίγει το πορτάκι απ'το κλουβί, απ'τη φυλακή της καρδιάς σου. Σφίγγεις στα χέρια τη βαλίτσα. Όχι, δεν είσαι μόνος σου. Μένει ένα βήμα για να ξεκινήσεις. 

Ώρες μετά, κοιτάζεις απ'το μεγάλο παράθυρο του τραίνου. Εύχεσαι. Αφήνεσαι στο ρυθμό απ'τις ράγες του. Ίσως, ο Παράδεισος είναι το πιο θαυμάσιο ταξίδι για όσους δεν έπαψαν να ονειρεύονται.

Απλόχερα, μυστικά κι αληθινά

... γιατί εσύ θα έχεις τ'αστέρια

που ξέρουν να γελούν...

Κοιτούσα μερικά βιντεάκια απ'το e-κανάλι "People are awesome". Και πραγματικά έμενα συνεχώς έκπληκτος απ'το τι μπορεί να πετύχει κανείς. Φυσικά, το να καταφέρεις να πετύχεις χρειάζεται προσπάθεια. Τεράστια προσπάθεια. 

Μα σκέφτηκα πως υπάρχουν και τόσες ανείπωτες ιστορίες ανθρώπων. Που ποτέ κανένα κανάλι δε θα τις ιστορήσει και κανένα βίντεο δε θα τις απεικονίσει. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι οι φίλοι σου ή γνωστοί σου. Είναι οι άγνωστοι που απλά τους προσπερνάς στο δρόμο. Και πολλές φορές, ίσως είσαι και συ ο ίδιος ένα τέτοιο παράδειγμα.

Χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα να υπομένεις μια δύσκολη οικονομική κατάσταση, έναν τρικυμισμένο γάμο, μια προσωπική αποτυχία ή ένα εργασιακό αδιέξοδο. Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής να κοιτάξεις το υπαρξιακό κενό μέσα σου. Θέλει τιτάνιο αγώνα να παλέψεις με μια αρρώστια που σου γονατίζει την ελπίδα. Είναι αγώνας σιωπηλός. Τόσο αθόρυβος. Μα και τόσο υπαρκτός κι αληθινός.

Για όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μας ας κάνουμε μια ευχή. Μια μικρή προσευχή ή ένα χαμόγελο απροσποίητο. Η πιο μικρή καρδιακή κίνηση ίσως κρύβει τη μεγαλύτερη αξία. Αξία που ξεπερνά τα ξύλινα, ψεύτικα λόγια ή τα ατέλειωτα κηρύγματα. Ίσως η πιο σπουδαία πράξη είναι το να αφήσεις το φως Του να χαμογελάσει μέσα σου. Κι ύστερα να το χαρίζεις απλόχερα όπως ο ήλιος τις ακτίνες του.

Μια καλησπέρα γεμάτη αγάπη σ'όλο τον κόσμο :)

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το βιβλίο του A. Saint Exupery "Ο μικρός πρίγκιπας"

γεια σου!

Λόγω αρκετών υποχρεώσεων επαγγελματικών, την παραμέλησα κάπως τη γωνιά. Και σκεφτόμουν σήμερα πως καλό θα'ταν να γράψω κάτι. Πάσχιζα να βρω μια φράση καλή, ένα ερέθισμα ώστε να ξεκινήσω, μια φωτογραφία, κάτι.

Μα σκέφτηκα κατόπιν πως ίσως θα'ταν καλύτερο να σου μιλήσω απλά. Χωρίς να 'χω κάτι συγκεκριμένο να εκφράσω. Μια καλημέρα, μια ευχή ίσως αρκούν πολλές φορές. Οπότε για σήμερα η ανάρτηση είναι εντελώς διαφορετική απ'τις προηγούμενες!

Είμαι καλά, προσπαθώ να τα φέρω βόλτα μοιράζοντας με μέτρο υποχρεώσεις δουλειάς και προσωπικές. Ταξίδεψα αρκετά σε ξένα μέρη, ξαναγύρισα πάλι. Σε κάθε σημείο, σε κάθε νέα πόλη που πηγαίνω μ'αρέσει να κοιτώ τα μάτια των περαστικών. Μου δίνουν, μου δείχνουν πράγματα που για μένα έχουν αξία μεγάλη. 

Τώρα παλεύω να επανέλθω σε ρυθμούς Ελλάδας. Έφτιαξα ζεστό καφέ. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και σημείωσα τις πρώτες βασικές υποχρεώσεις που έχω ώστε να μη χαθώ. Έξω έχει όμορφη μέρα. Ο ελληνικός ουρανός στα καλύτερά του.

Αυτά σε γενικές γραμμές :)

Να είσαι καλά, να προσπαθείς. Να γεμίζεις με φως την καρδιά σου. Λιθαράκι-λιθαράκι να χτίζεις κάθε μέρα και λίγο τα όνειρά σου. Κι αν πονάς, να προστρέχεις στην αγάπη Του την ατέλειωτη. Θα βρισκόμαστε στα ευχετικά μονοπάτια της καρδιάς.

Ισως...

Γυρω μου ολα αλλαζουν τοσο γρηγορα. Ανακαλυπτω συνεχως δρομους, ιδεες, ανθρωπους. Ερχομαι προσωπο με προσωπο με τον πονο, την ελπιδα, το αγχος, τα δακρυα και την ορμη. Ορμη -που μοιαζει με τερας αδηφαγο- για να προλαβουμε την καθημερινοτητα  που ισως καποιες φορες μας ξεπερνα. 

Κατι κυνηγαμε παντα, κατι ελπιζουμε και απο κατι τρεχουμε μακρυα. Ειμαστε σε συνεχη τροχια, σε ταξιδι αστρικο. Και μαλλον δεν το αντιληφθηκαμε. Ανασα την ανασα και μερα τη μερα. 

Οι στιγμες που μενουμε μονοι μας, με τον εαυτο μας ειναι ομως παντα εκει. Για να μας θυμιζουν πως αλλου ειναι το νοημα. Πως οσο κι αν προσπαθουμε για τα φθαρτα, τα παροδικα, η καρδια μας κρυφα θα διψαει για κατι αλλο. Κατι που ισως μοιαζει απιαστο, αορατο. Ισως ουτοπικο. Μα απ'την αλλη, μηπως ολος αυτος ο χαμος του μεσα μας κοσμου, ολο αυτο το κυνηγι των εφημερων εκει δε μας οδηγει; Ολη αυτη η ατερμονη κινηση ισως ειναι το σημαδι εκεινο πως ψαχνουμε σε λαθος δρομο. Για τα λαθος αστερια. 

Ισως η μοναδικη Αγαπη ειναι εκεινη που πεταει τον εαυτο της, που χωραει τη συγγνωμη, που αγκαλιαζει υπομονετικα. Που εχει τοσο φως ωστε να ανασαινει ολος ο κοσμος. Ισως χωραει σε μια στιγμη σαν το ήμαρτον του Ληστη. Ή την ικετευτικη ανασα μιας μανας. Χωραει το φως στο χαμογελο ενος παιδιου. Το δακρυ ενος πεταμενου χρηστη ναρκωτικων....

Ισως για να βρεις την Αγαπη, πρεπει να πεταξεις τα ψευτικα ρουχα που εντυσες την ψυχη σου. Ισως μια μερα μπορεσω κ γω να δω λιγο πιο περα απ'το μικροκοσμο μου.

Απ'τη Ρώμη!

Καλό μήνα με τις πιο θερμές ευχές!
υγ: Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Σ. για την ολόφρεσκη φωτογραφία απ'τη μαγευτική Ρώμη.