...Μια ζωή γεμάτη απαγορεύσεις. Να μην κάνεις λάθη, να μην προχωράς χωρίς να διπλοσκεφτείς τις συνέπειες. Να μην γελάς δυνατά.
Και περιμένεις στο σταθμό των τραίνων.
Να μην κερδίζεις. Να μη χάνεις. Να μην κοιμάσαι. Να μη ζεις. Να μη σε δουν να κλαις. Να φαίνεσαι πάντα δυνατός. Ποτέ. Ποτέ.
Και περιμένεις στο σταθμό των τραίνων.
Να μη χάνεις χρόνο ακούγοντας τον άνεμο. Να μην ακούς τη θάλασσα. Έχεις δουλειά. Έχεις τρέξιμο. Έχεις τόσα να κάνεις. Τι θα πει ο κόσμος.
Μα, μια φωνούλα μέσα σου, σού ψιθυρίζει: Μήπως σπατάλησες τη ζωή σου πριν καν το αντιληφθείς;
Το τραίνο πλησιάζει. Αισθάνεσαι τον όγκο του να τραντάζει την προβλήτα που περιμένεις. Η φωτιά μέσα σου δυνατή. Η ελπίδα θέλει να πετάξει. Ανοίγει το πορτάκι απ'το κλουβί, απ'τη φυλακή της καρδιάς σου. Σφίγγεις στα χέρια τη βαλίτσα. Όχι, δεν είσαι μόνος σου. Μένει ένα βήμα για να ξεκινήσεις.
Ώρες μετά, κοιτάζεις απ'το μεγάλο παράθυρο του τραίνου. Εύχεσαι. Αφήνεσαι στο ρυθμό απ'τις ράγες του. Ίσως, ο Παράδεισος είναι το πιο θαυμάσιο ταξίδι για όσους δεν έπαψαν να ονειρεύονται.
Καλέ μου φίλε όταν η ψυχή σου είναι γεμάτη Πίστη ο Παράδεισος είναι προορισμός, το τέλος του ταξιδιού, η ξεκούραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσα τραίνα...τόσες διαδρομές....τόσες σκέψεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλόν αγώνα φίλε μου!