Δεν έχει όρια η Αγάπη...

Ώσπου τέλος ένιωσα

κι ας πα' να μ'έλεγαν τρελό

πως από'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.

Πώς να υπάρξει ζωή δίχως ήλιο; Πώς να ανασαίνει το σώμα δίχως αέρα; Έκοψα προχτές ένα μικρό φυλλαράκι βασιλικού από μια γλαστρούλα. Να'χω να γεμίζω τα πνευμόνια μου απ'τη μαγευτική του μυρωδιά. Το κρατούσα για πάνω από μισή ώρα στα δάχτυλά μου ώσπου άρχισε να μαυρίζει, να χάνει τα χρώματά του, να εξασθενεί η ευωδιά του.

Έτσι είμαστε και μεις. Δίχως τον ήλιο της Αγάπης Του, δίχως τον αναζωογονητικό αέρα της μετοχής στο Φως Του, χανόμαστε. Σβήνουμε. Η καρδιά μαραζώνει, γιατί νιώθει πως χάνει την αναφορά της.

Έρχεται το Φως Του ανεπαίσθητα κι αθόρυβα και σιωπηλά κι απλώνεται μέσα μας. Σαν τις πρώτες πρωινές ηλιαχτίδες.  

Και συστέλλεται, φεύγει, χάνεται κάθε φορά που, από επιλογή μας, Τον εγκαταλείπουμε. Πάθη, συνήθειες, τυπικότητες, ορθολογισμοί... Ο καθένας ξέρει τι είν'αυτό μέσα του που τον τυφλώνει. Τα τείχη τα μαύρα που μόνοι μας υψώνουμε μονάχα εμείς τα βλέπουμε.

Μα το Φως Του έχει μια μοναδική δύναμη: τη δύναμη ν'ανασταίνει. Κι όσο εμείς απλώνουμε το χέρι μας, το Φως Του θα μας αγκαλιάζει. Στη στιγμή. Απ'το τίποτα. Δεν έχει όρια η Αγάπη. Ποτέ...