Να τη φροντίζεις την καρδιά σου

Η καρδιά. Τι βάθος μπορεί να κρύβει! Τι εμπειρίες, τι βιώματα. Έχει περάσει τόσα και τόσα. Όμορφα, χαρούμενα γεγονότα, μα και δυστυχίες, λυπηρές στιγμές γεμάτες πόνο.

Νιώθω πως η καρδιά μας μπορεί να μοιάζει με το σπόρο ή με την πέτρα. 

Αν πάρεις έναν σπόρο και τον φυτέψεις στη γη, αν τον φροντίσεις, αν του ρίξεις νεράκι, θα βλαστήσει. Κι αν έρθει ο ήλιος, οι ζωογόνες του αχτίδες θα μεταμορφώσουν το βλαστάρι σε ένα πανέμορφο λουλούδι ή ένα δέντρο!

Μα, αν η καρδιά είναι σκοτεινή (χωρίς τον ήλιο της αγάπης Του), αν είναι γεμάτη πάθη, τότε σκληραίνει. Σφίγγεται και γίνεται σαν μια πέτρα. Και την πέτρα κι αν την φυτέψεις, ποτέ δε θα δεις το θαύμα του λουλουδιού.

Καλέ μου φίλε, να τη φροντίζεις την καρδιά σου. Μπορεί να ευωδιάζει Χάρη, αγάπη, φως! Ομορφιά κι αιωνιότητα! Μην κυνηγάς να διώξεις το σκοτάδι. Απλά, αφέσου στο γλυκό, ζεστό, ζωογόνο φως Του, όπως έλεγε κι ο άγιος Πορφύριος.