Η κάθε στιγμή μετράει

"και έλεγε τω Ιησού: μνήσθητί μου, Κύριε,

όταν έλθης εν τη βασιλεία σου"

(Λουκά, 23, 42)

Όσο προχωρώ στη ζωή μου, όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ πως κάθε στιγμή είναι ξεχωριστή. 

Ή μάλλον για να το πω λίγο διαφορετικότερα:

κάθε στιγμή είναι ένας κόσμος ξεχωριστός!

Μπορεί χρονικά και ποσοτικά να είναι απειροελάχιστη η αξία της, όμως η επιρροή της, η αξία της μέσα στην ψυχή μας, οι επιπτώσεις και οι συνέπειές της να αφήσουν ανεξίτηλο χρώμα. 

Οι αποφάσεις μας, μικρές ή μεγάλες, πολλές φορές λαμβάνονται σε μια στιγμή. Μια μικρή στιγμή.

Γι'αυτό θαρρώ πως όταν αυτές οι στιγμούλες μπορούν να μας φέρουν (ή καλύτερα: να μας φέρνουν) στην αγκαλιά του Θεού.

Αδερφή/έ, πόσο τέλειο θα ήταν 

αν και την πιο απλή, μικρή στιγμή 

την κάναμε γλυκιά κι ευλογημένη και ουράνια!

Τέτοιες στιγμές, βουτηγμένες στην ατέρμονη Χάρη Του, κάνουν τη ζωή μας μια ατέλειωτη παραδεισένια περιπέτεια.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με τον αμαρτωλό

 

ο πίνακας είναι της Jeanne Bessette

Θα δεις πόσο αλλάζουν όλα!

Σου λένε: "κάνε υπομονή". "Να έχεις πραότητα μέσα σου". "Δείξε αρετή". "Μην βιάζεσαι". Όλα αυτά είναι ωραίες συμβουλές, ωραία λόγια, φράσεις κι ευχές.

Μα όλα αυτά μπορούν να αποκτήσουν ατέλειωτο νόημα, αρχή θετικής προσπάθειας αν τα μεταστοιχειώσει η Χάρη του Χριστού μας. Όλα γίνονται φωτεινά, όμορφα αν Τον εμπιστευτείς. 

Αφέσου στην αγκαλιά Του, δώσε Του το είναι σου κι όλα θα δεις πόσο αλλάζουν! Θα δεις πόσο θα βλαστήσει η ελπίδα εκεί που δεν το περιμένεις καν!

Ο παράδεισος και η κόλαση

Τρέχω καθημερινά...Πασχίζω για να τα καταφέρω, για να τα προλάβω όλα. Μα πολλές φορές ξεχνάω πως αλλού είναι η ουσία: στην ψυχή μου. 

Αλήθεια, τη φροντίζω καθόλου; Μεταλαμβάνω από το φως της Θ.Κοινωνίας μαζί Του; 

Ο παράδεισος και η κόλαση ένα ΄ήμαρτον΄ απόσταση μονάχα. Εϊναι τόση πολλή η αγάπη του Χριστού μας που, με ένα καρδιακό συγγνώμη, όλα μεταμορφώνονται γλυκά, όμορφα, όλα γίνονται παράδεισος!

Χριστέ μου, δέξου με κοντά Σου. Θέλω να χαίρομαι την παρουσία Σου. Δεν μπορώ αλλιώς να ζήσω. 

Η ταπείνωση ως πρακτικό βίωμα

(....) Μας έδειξε ότι η υπερηφάνεια μάς νίκησε (δλδ, νίκησε εμάς) και ότι δεν μπορούμε διαφορετικά να ελεηθούμε παρά μόνο με το αντίθετο που είναι η ταπεινοφροσύνη. Γιατί η υπερηφάνεια γεννάει την αλαζονική και περιφρονητική συμπεριφορά και την καταστροφική παρακοή, όπως ακριβώς και η ταπεινοφροσύνη γεννάει την υπακοή και τη σωτηρία των ψυχών μας. Εννοώ βέβαια εκείνη την πραγματική ταπεινοφροσύνη, όχι μόνο την ταπείνωση με λόγια ή με εξωτερικούς τύπους, αλλά την πραγματικά ταπεινή διάθεση που καλλιεργείται στην καρδιά και στο φρόνημα. Γιατί αυτό εννοεί όταν λέει "Είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά".

αββά Δωροθέου, Έργα ασκητικά, εκδ.Ετοιμασία, σελ.85 (Α' Διδασκαλία)

του π.Ανδρέα Κονάνου -Για την Παναγία

ΝΙΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ!!
Μην αρκεστείς
στο τι σου λέει ο ένας και ο άλλος
για την Παναγία.
Κάνε ησυχία μέσα σου, 
κοίτα την απλά & φυσικά,
σαν παιδί,
και άκου τι λέει σε σένα προσωπικά.

Δεν είναι κάτι απλό αυτό,
μη νομίζεις.
Διότι σίγουρα θα ξεπεταχτούν
από το υποσυνείδητο φωνές γονεϊκές,
νοσηρότητες παπαδικές,
αυστηρότητες καταπιεστικές,
ενοχές βασανιστικές,
εγγραφές παιδικές,
και όλα αυτά
θα δημιουργήσουν παράσιτα.
Και θα νομίζεις
ότι αυτό που ακούς
είναι η φωνή της Παναγίας,
όμως θα είναι κάτι άλλο,
περασμένο από όλα αυτά
τα θολά φίλτρα.

Γι’ αυτό επιμένω,
πρέπει πρώτα να γίνει μέσα μου
πολλή ησυχία,
να πεταχτεί έξω
η όποια νοητική σαβούρα
πεποιθήσεων & αντιλήψεων,
να καθαρίσει το τοπίο,
και ύστερα να ακουστεί
η αγνή και καθαρή φωνή της Παναγίας.
Μια φωνή που δεν έχει σχέση
με ενοχές,
ούτε φοβίες,
ούτε πνεύμα μικροπρέπειας
για το Θεό,
τον κόσμο, τον άνθρωπο,
την όλη ζωή!

Η Παναγία είναι σαν το Χριστό:
Δυσθεώρητη,
Ακατανόητη,
πέρα απ’ τα άρρωστα «πνευματικά» μυαλά μας.