το ήθος του Χριστιανού

από το facebook page του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

«Άπλωσον το φόρεμα σου και σκέπασον τον πταίοντα…» Πόσο όμορφα και γλυκά παρουσιάζει μέσα από μια εικόνα ο Αββάς Ισάακ Σύρος, την αγάπη και την κατανόηση που πρέπει να έχουμε στο λάθος και το σφάλμα του

συνανθρώπου μας. Μας προτρέπει να σκεπάζουμε τον άνθρωπο που πέφτει σε αμαρτίες, λάθη και αστοχίες. Να τον προστατεύουμε από τα απειλητικά βλέμματα των άλλων, εκείνων που καβάλα στο άρμα της "αρετής" τους, είναι έτοιμοι να διαπομπεύσουν τις πληγές του.

Το ήθος του Χριστιανού δεν είναι να σχολιάζει και να φανερώνει τις αδύναμες πλευρές της ζωής του άλλου ανθρώπου. Αντιθέτως ο Χριστιανός σκέπει και φροντίζει τα τραύματα και τις πληγές που κρύβονται κάτω από τις αμαρτίες του άλλου, μια και κανείς δεν αμαρτάνει χάριν γούστο αλλά γιατί βαθιά μέσα στου υποφέρει από μια απώλεια και έλλειψη.

Δυστυχώς όμως αρκετές φορές, άνθρωποι που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί, δεν έχουν αυτό το φιλάνθρωπο ήθος. Αντιθέτως σκαλίζουν τις ζωές των άλλων και όχι μόνο δεν σκεπάζουν τα λάθη τους, αλλά με ιδιαίτερη χαιρεκάκια τα διατυμπανίζουν και τα περιφέρουν στην αρένα ενός κόσμου που διψάει για το αίμα του άλλου.

Να γνωρίζουμε όμως, ότι με το μέτρο που μετράμε τα λάθη των άλλων με αυτό και οι ίδιοι θα κριθούμε από το Θεό. Η σκληρότητα αργά η γρήγορα θα γίνει η πέτρα πάνω στην οποία θα τσακιστεί το ψέμα της ζωή μας.

Εμπειρία Θεού

Καλό βράδυ σε όλους. Σε όλο τον κόσμο. 

Σας ευχαριστώ

Μερικές φορές νιώθω την εσωτερική ανάγκη να κάνω την προσευχή μου λέξεις, ποιήματα, φράσεις και αράδες στοιβαγμένες άτεχνα στις νοητές γραμμές αυτής της ηλεκτρονικής γωνιάς. Που ναι μεν είναι αόρατη -αφού είναι κυρίως καρδιακή- μα νιώθω ότι περιτριγυρίζεται από καρδιές που έρχονται εδώ απλά από αγάπη. Όλους εσάς, τους καρδιακούς επισκέπτες της αόρατης γωνιάς, νοερά σας φιλώ.

Αυτή εδώ η γωνίτσα με κάνει να νιώθω τόσο άνετα. Με μαγνητίζει γλυκά αυτή η αγάπη σας, μου γαληνεύει την καρδιά η αίσθηση ότι έχουμε κοινό Πατέρα (τον Χριστό), κοινό ποτήρι (την θεία Κοινωνία) και κοινό στόχο (την αγάπη την άδολη).

Να εύχεστε. Να προσπαθούμε, να ευχόμαστε, να ελπίζουμε. Να αγαπάμε. 

Καλημέρα

Τιτίβισμα θεϊκό

Ν'ακούς, αδερφέ/ή μου, βυζαντινή μουσική. Είναι αγγελική μουσική. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι βάλσαμο στην ψυχή, είναι τιτίβισμα θεϊκό μέσα στα δωμάτια της ύπαρξης μας. 

Είμαι. Είσαι. Σ'ευχαριστώ.

Είμαι εκείνο το μικρό παιδί που πάντα έφτιαχνε σαΐτες και τις οραματιζόταν να πετούν αέναα στο ατέλειωτο διάστημα. Είμαι εκείνο το μικρό παιδί που έπιανε πετρούλες στην ακρογιαλιά, έκανε προσευχούλες και τις πετούσε μέσα στη θάλασσα για να νιώθουν περισσότερη γαλήνη τα ψάρια που έτυχε από κει να περάσουν. Είμαι εκείνο το παιδί που θα έκλαιγε όταν οι άλλοι δεν θα κοιτούσαν.

Είμαι εκείνος ο έφηβος που ήθελε τα όνειρά του να γίνουν πράξη. Που οι στίχοι του να έχουν κάτι γνήσιο κι αληθινό, κόντρα στην απολυτότητα του δήθεν και του καθωσπρέπει. Είμαι εκείνος ο έφηβος που ήθελε ν'αντιστέκεται στο ατέλειωτο χάος γύρω του. Είμαι εκείνος ο έφηβος που θα έγραφε και θ'άκουγε μουσική για να ξεπεράσει τους χτύπους της εφηβείας του.

Είμαι εκείνος ο ενήλικος που παλεύει ενάντια στον κομφορμισμό. Που παλεύει ενάντια στην ακινησία της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Που προσπαθεί ή που δεν προσπαθεί να κρατήσει το παιδί μέσα του. Όσο μεγαλώνει κανείς τόσο πιο άκαμπτος τείνει να'ναι. Είμαι εκείνος ο ενήλικος που δε θα δείξει στα παιδιά του πόσο αγωνιά για το μέλλον. 

Είσαι εκείνος που σ'όλα τα χρόνια της ζωής μου με συντρόφευε. Που πάντα μου συμπαραστεκόταν. Είσαι η αγκαλιά που καταπραΰνει τους πόνους και διασκεδάζει τους φόβους. Είσαι το φως μέσα στο σκοτάδι της ανησυχίας και το ιατρείο που γιατρεύει τις αμαρτίες και τα πάθη μου. Είσαι πάντα δίπλα μου ακόμη κι όταν σε αρνούμαι με τις πράξεις και τα λόγια μου. Είσαι ο στοργικός Πατέρας μου Θεός. Είσαι η μουσική της ζωής μου. Σ'ευχαριστώ.