Εν όψει κορωνοϊού

Ώρα ευθύνης. Ώρα δύσκολη, φρικιαστικά αληθινή. Διότι στον καθρέφτη της ζωής σου κοιτάς πλέον τον ίδιο σου τον εαυτό όπως είναι. Αναμετριέσαι μ'αυτόν. Σκέφτεσαι πώς θα μπορούσε να'ναι. Σκέφτεσαι τα όνειρα που έκανες και δεν πραγματοποίησες. Δεν ξέρεις ποια απ'αυτά θα καταφέρεις να πραγματοποιήσεις. Σκέφτεσαι πως τώρα πρέπει να κοιτάξεις την ενδοχώρα σου. 

Συν+άνθρωπέ μου, δεν είσαι μόνος. Έχεις τον Θεό στο πλευρό σου. Το αντιλαμβάνεσαι αυτό; Ευκαιρία διπλή τώρα με τον ιό. Πήγαινε να εξομολογηθείς -κάτι που το αμελούσες. Πήγαινε να μεταλάβεις τη Θεία Κοινωνία -κάτι που επίσης αμελούσες. Αφιέρωσε χρόνο και μοίρασε αγάπη στο παιδί σου, στον/στην σύζυγό σου. Ξεκίνα από κάτι απλό, κάτι μικρό. Άναψε το καντηλάκι σου, ψιθύρισε μαζί τους δυο λόγια προσευχής.

Και κάτι ακόμα: όταν ξαναπάς στο σούπερ μάρκετ, κάνε αγάπη κι αγόρασε δυο-τρία βασικά είδη για τον φτωχό γείτονα. Κι αν δεν έχεις ή δεν γνωρίζεις κάποιον φτωχό, άφησε μερικά τρόφιμα ή μάσκες ή αντισηπτικά στην εκκλησία. Εκεί όπου η αγάπη του Θεού δεν στερεύει. Εκεί που οι κατατρεγμένοι  γεμάτη πόνο κι ελπίδα θα προστρέχουν. Μη μένεις στα ωραία κι υψηλά και θεωρητικά. Έμπρακτα αξίζει να δείχνουμε αγάπη.

Βλέπω τι συμβαίνει στην Ιταλία και λυγίζω. Δεν το χωράει η καρδιά μου. Μα εκεί που στέκω λυγισμένος, αδράτω την ευκαιρία. Τα γόνατα λυγισμένα αλλά για προσευχή από εδώ και εμπρός. Ευχή για όλο τον κόσμο. Και για μένα. 

Αυτές τις μέρες, ώρα 22:00-22:15 κάθε βράδυ, ευχόμαστε όλοι παρέα μα εξ αποστάσεως. 'Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον κόσμο μας'. Έλα να γίνουμε περισσότεροι. Έλα να προσπαθήσουμε να ξανα-ανακαλύψουμε τα φτερά της προσευχής. Έλα να γίνει το δάκρυ μας ποτάμι ικετευτικό ως τον ουρανό Του.