πηγή εδώ.
Στις 17 Οκτωβρίου γιορτάσαμε την ανακομοιδή των λειψάνων του Αγίου Λαζάρου
«Ίνα τί αγαπάτε ματαιότητα και ζητείτε ψεύδος;» λέει ο ψαλμός.
Μέχρι πότε θα είσαστε βαρυκάρδιοι;
Γιατί αγαπάτε τη ματαιότητα και ζητείται το ψεύδος; Αυτό το λέει ένας άνθρωπος που ξύπνησε η καρδιά του! Οταν ξυπνήσει ο άνθρωπος και βλέπει τι γίνεται γύρω του
διερωτάται: "Μα για ποιο λόγο αυτά τα πράγματα;"
Λέει μια ιστορία, ανέκδοτη ιστορία, αλλά είναι χαρακτηριστική:
Ο Άγιος Λάζαρος, ο τετραήμερος, όταν αναστήθηκε από τον τάφο που ήταν τέσσερις μέρες νεκρός και άρχισε να αποσυντίθεται το σώμα του, μετά που αναστήθηκε από τους νεκρούς και ήρθε εδώ στην Κύπρο στη Λάρνακα, στο Κίτιο, δεν γελούσε ποτέ!
Έχοντας αυτή την αίσθηση του θανάτου του Άδου δε γελούσε.
Γέλασε, λέει η ιστορία, μόνο μία φορά
όταν είδε έναν άνθρωπο να κλέβει τη στάμνα κάποιου άλλου. Και γέλασε και είπε:
"Ο πηλός κλέπτει τον πηλό".
Ο πηλός άνθρωπος δηλαδή κλέπτει το πήλινο αγγείο του άλλου ανθρώπου.
Γιατί ο άνθρωπος αγαπά τη ματαιότητα; Βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας ένα κυνηγητό για μάταια πράγματα. Για μάταια! Για μάταιη δόξα: Να έχουμε καλό όνομα.. "Με πρόσβαλες!", "Βγήκε το όνομά μου!"
Να φαγωθούμε να αποκαταστήσουμε το όνομά μας!
"Γιατί να πεις κακά λόγια για μένα;"
"Θα πρέπει να βγω ασπροπρόσωπος!
Να αποδείξω ότι δεν είμαι έτσι που λες εσύ!"
Ή για χρήματα, για δόξα, για επαίνους..
Χίλια πράγματα! Να σκοτωθεί κανείς να κάνει τα πάντα για αυτή τη ματαιότητα! Γι' αυτό το ψέμα! Αλλά γιατί το κάνει; Γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι κενή. Όταν είναι κενή η καρδιά μας, είναι άδεια, πρέπει κάτι να βάλουμε μέσα. Πρέπει με κάτι να ασχολείται. Να πει ότι: "τώρα υπάρχω, τώρα ζω" και αρχίζει ένα κυνηγητό να κυνηγά τη δόξα.
Και βλέπει κανείς πόση ματαιοδοξία..
π.Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
