Θυμήθηκα σήμερα έντονα τη γιαγιά μου. Η μνήμη μου την ψηλάφησε στην εσωτερική πλευρά ενός ντουλαπιού κουζίνας όπου είχα κολλήσει ένα post-it όπου μου είχε γράψει με τα χεράκια της τη συνταγή από τα κεφτεδάκια: την αυθεντική της μυστική συνταγή.
Την θυμήθηκα και μερικές στιγμές πριν όταν φόρεσα τις πιτζάμες που μου είχε αγοράσει. (Ναι, ακόμα τις έχω). Πάντα τέτοιου είδους δώρα μου έκανε: χρήσιμα. Πιτζάμες, παντόφλες, φανέλες, κάλτσες.
Όμως, τώρα έχουν μείνει ελάχιστα πράγματα για να την θυμάμαι...
Η γιαγιά μου ήταν (είναι!) μια αγία ψυχή. Πάντα μου μίλαγε (κυρίως με το παράδειγμα και τη ζωή της) για το ότι η άλλη ζωή είναι η αληθινή κι ότι πρέπει από τώρα να φροντίζουμε τη...βαλίτσα που θα πάρουμε στο μεγάλο μας ταξίδι!
Η βαλίτσα οπωσδήποτε πρέπει να έχει μετάνοια. Αγάπη. Μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Και πολλές καλές πράξεις (όχι με την ηθικιστική χροιά, αλλά με την βιωματική, μυστική, αγνή τους μορφή).
Κι εσύ, Σεβάχ, τι κάνεις; Ετοίμασες τη βαλίτσα σου; Αυτή της μόνιμης κατοικίας σου;
Θεέ μου, εσύ που δίνεις τώρα τόση αιώνια χαρά στη γιαγιά μου, δείχνε μου τον δρόμο για την ένωση μαζί Σου. Μη με αποστρέφεσαι, Θεέ μου, Πατέρα μου, λόγω των αμαρτιών μου. Τώρα τη Σαρακοστή, δείχνε μου και δίνε μου ευκαιρίες μετανοίας...
Τυχερή η γιαγιά με έναν τόσο ευγνώμονα εγγονό'
ΑπάντησηΔιαγραφήτο καλύτερο μνημόσυνο!
..Και η βαλίτσα σου η μεγαλύτερη λαμπάδα για χάρη της!