Ένα γλυκό περιστατικό

 Προχθές Σάββατο απόγευμα, είχα πάει να προσκυνήσω σε μια εκκλησία. 

Ακριβώς μπροστά μου, ένας πατέρας με τον γιο του (περίπου 2-3 χρόνων το παιδάκι). Στα χεράκια του κρατούσε ένα μικρό παιχνιδάκι (ένα μικρό Πινόκιο -προφανώς από το γνωστό παραμυθάκι). 

Αφού, άναψαν τα κεράκια τους, προχώρησαν προς την κεντρική μεγάλη εικόνα του ναού. Όταν τον σήκωσε ο πατέρας του να προσκυνήσει την εικόνα, ο μικρούλης, αφού πρώτα την φίλησε, στη συνέχεια έβαλε και τον Πινόκιο να προσκυνήσει. Κι αυτό το επανέλαβε ο μικρούλης με όλες τις εικόνες που προσκύνησε.

Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση το μικρό αυτό περιστατικό! 

'Αφετε τα παιδία έρχεσθε προς με' είχε πει ο Χριστός μας. Ας αφήνουμε τα παιδάκια να μας δείχνουν τον δρόμο προς την αληθινή αγάπη. Αυτά -με τα αθώα ματάκια και τις καθαρές καρδούλες τους- ξέρουν. 

Αυτό και άλλα πολλά σκεφτόμουν στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου.

Μακάρι να μετέχουμε όσο πιο αληθινά και βιωματικά μπορούμε κι εμείς οι μεγάλοι (που νομίζουμε ότι τα 'ξέρουμε' όλα) στα μυστήρια της εκκλησίας μας. Ούτως ώστε να μας έχει στην αγκαλιά Του, ο Θεός Πατέρας μας.

Γένοιτο.

Εκκλησία δεν σημαίνει να 'κλειστείς'. Σημαίνει να αναχθείς!

                                                                                                             του π.Παύλου Παπαδόπουλου

Δυστυχώς μας μάθανε ότι στην Εκκλησία υπάρχει στενότης. Και όμως δεν έχουν δίκαιο.

Μέσα στην Εκκλησία υπάρχει μια απίστευτη ευρυχωρία για όλους που θέλουν να μπουν και να γίνουν καινοί, που ποθούν πλέον να κινούνται μέσα στο χωροχρόνο «εν έτερα μορφή». Υπάρχει χώρος για όλους που θέλουν να εμέσουν το δηλητήριο του εγώ τους και να γίνουν συντροφιά για όλους.

Και έτσι, σαν μια μεγάλη παρέα προχωρούμε. Βαδίζουμε από την εμπάθεια στην αρετή. Δεν πρέπει όμως να μείνουμε εκεί. Δεν θέλουμε να μας βρει ο θάνατος «ενάρετους». Θέλουμε κάτι άλλο. Πιο βαθύ. Πιο μεγάλο…

Και το μείζων είναι το έλασσον. Το μέγιστο είναι να οδηγηθούμε στην ταπείνωση. Σ’αυτήν την μάνα της Χάριτος που κάνει τον άνθρωπο να υπερνικά τον θάνατο ενώ ακόμα κινείται με σάρκα και οστά.

Και τότε καταλαβαίνει ότι όλα είναι τιποτένια· άοσμα, άχρωμα, άγευστα μπροστά στην θεία τέχνη που ατένισε.

Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που ίσως νομίζουμε. Διότι κάποιοι προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε. Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους. Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.

Το να μπεις μέσα στην Εκκλησία δεν σημαίνει να κλειστείς κάπου αλλά να αναχθείς. Που; Στο ύψος του σταυρού που ψηλώνει την ψυχή, που δαμάζει το νου, που καθαρίζει την σάρκα, που γκρεμίζει αυταπάτες…

Αυτό είναι η Εκκλησία: Μια αδελφοσύνη όλων. Μιας πραγματικότητας που υπάρχει αιώνια, που συγχωρεί αδιακρίτως και προσκαλεί με διάκριση «όστις θέλει…».

Εκκλησία δεν είναι βία, είναι μια σιγή μέσα στους αιώνες, είναι μια γαλήνια επανάσταση που φτάνει στην θυσία, στην αδοξία, στην άκρα ταπείνωση.

Εκκλησία είναι ο Χριστός...τίποτα λιγότερο, τίποτα φθηνότερο, τίποτα πιο ανθρώπινο από τον Θεάνθρωπο.

Μόνο όσοι γεύτηκαν αυτό το κάλλος, όχι νοησιαρχικά αλλά βιωματικά, μπορούν να βεβαιώσουν την αυτήν την αλήθεια. Διότι πολλοί ήταν αυτοί που ήρθαν αλλά έφυγαν αμέτοχοι του κάλλους· γιατί παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε μίση και εμπάθειες, σε λογικές αναλύσεις και κατακρίσεις.

Στην Εκκλησία έρχεσαι όπως είσαι, όχι όμως για να μείνεις όπως είσαι. Αλλιώς δεν έχει νόημα να έρθεις. Όπως δεν έχει νόημα να πας σε ένα νοσοκομείο εάν θέλεις να παραμείνεις ασθενής.

Να έρθεις, αλλά έχοντας γκρεμίσει το αυτοείδωλό σου, έτοιμος να αφεθείς στην χαρά της μετάνοιας και της συγχώρεσης, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αλαζονεία, χωρίς εγωισμό.

Έλα με απλότητα και πίστη, με ταπείνωση και ελπίδα και η Χάρις θα σε διδάξει για τα παρακάτω. Και τότε η καρδιά σου θα γεμίσει φως, το πρόσωπό σου χαρά και η ζωή σου ολάκερη την εύλαλη σιωπή της ειρήνης.

 

🌝Αν έχεις τη χάρη του Αγ. Πνεύματος, και πάνω στα σκουπίδια είσαι βασιλιάς!

 

Μας αγαπάει όλους!

 Ο καλός μας Θεός μας αγαπάει όλους. Να το θυμάσαι αυτό πάντα! Ειδικά όταν νιώθεις απογοητευμένος ή σε αδιέξοδο! Μας αγαπάει ειλικρινά, ατελείωτα, δίχως όριο! Ακόμα κι όταν επιλέγουμε να είμαστε μακρυά Του. 

Μας αγαπάει όλους είτε είμαστε καλοί είτε είμαστε κακοί. Δεν αγαπάει ‘μόνο τους καλους ανθρώπους’… Βρέχει επι δικαιους και αδίκους. 

Γι’αυτό, να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου ώστε να μένεις κοντά Του. Να μένεις στο καράβι Του. Να μένεις πιστός στις εντολές Του.

Και να Τον κοινωνάς, αδερφή/έ μου.

Δεν ‘κολλαει’ η Θ.Κοινωνία! Είναι ο ίδιος ο Θεός! 

Να τον κοινωνάς για να είσαι ένθεος! Για να είσαι γεμάτος φως! 

Όταν είσαι κοντά του έμπρακτα, με ταπείνωση, με ζέση ψυχής και σώματος, όλα γίνονται όμορφα! Φωτεινά! Όλα μεταστοιχειώνονται!

Καλό βράδυ, αδερφή/έ.

 

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με!