Εκκλησία δεν σημαίνει να 'κλειστείς'. Σημαίνει να αναχθείς!

                                                                                                             του π.Παύλου Παπαδόπουλου

Δυστυχώς μας μάθανε ότι στην Εκκλησία υπάρχει στενότης. Και όμως δεν έχουν δίκαιο.

Μέσα στην Εκκλησία υπάρχει μια απίστευτη ευρυχωρία για όλους που θέλουν να μπουν και να γίνουν καινοί, που ποθούν πλέον να κινούνται μέσα στο χωροχρόνο «εν έτερα μορφή». Υπάρχει χώρος για όλους που θέλουν να εμέσουν το δηλητήριο του εγώ τους και να γίνουν συντροφιά για όλους.

Και έτσι, σαν μια μεγάλη παρέα προχωρούμε. Βαδίζουμε από την εμπάθεια στην αρετή. Δεν πρέπει όμως να μείνουμε εκεί. Δεν θέλουμε να μας βρει ο θάνατος «ενάρετους». Θέλουμε κάτι άλλο. Πιο βαθύ. Πιο μεγάλο…

Και το μείζων είναι το έλασσον. Το μέγιστο είναι να οδηγηθούμε στην ταπείνωση. Σ’αυτήν την μάνα της Χάριτος που κάνει τον άνθρωπο να υπερνικά τον θάνατο ενώ ακόμα κινείται με σάρκα και οστά.

Και τότε καταλαβαίνει ότι όλα είναι τιποτένια· άοσμα, άχρωμα, άγευστα μπροστά στην θεία τέχνη που ατένισε.

Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που ίσως νομίζουμε. Διότι κάποιοι προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε. Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους. Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.

Το να μπεις μέσα στην Εκκλησία δεν σημαίνει να κλειστείς κάπου αλλά να αναχθείς. Που; Στο ύψος του σταυρού που ψηλώνει την ψυχή, που δαμάζει το νου, που καθαρίζει την σάρκα, που γκρεμίζει αυταπάτες…

Αυτό είναι η Εκκλησία: Μια αδελφοσύνη όλων. Μιας πραγματικότητας που υπάρχει αιώνια, που συγχωρεί αδιακρίτως και προσκαλεί με διάκριση «όστις θέλει…».

Εκκλησία δεν είναι βία, είναι μια σιγή μέσα στους αιώνες, είναι μια γαλήνια επανάσταση που φτάνει στην θυσία, στην αδοξία, στην άκρα ταπείνωση.

Εκκλησία είναι ο Χριστός...τίποτα λιγότερο, τίποτα φθηνότερο, τίποτα πιο ανθρώπινο από τον Θεάνθρωπο.

Μόνο όσοι γεύτηκαν αυτό το κάλλος, όχι νοησιαρχικά αλλά βιωματικά, μπορούν να βεβαιώσουν την αυτήν την αλήθεια. Διότι πολλοί ήταν αυτοί που ήρθαν αλλά έφυγαν αμέτοχοι του κάλλους· γιατί παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε μίση και εμπάθειες, σε λογικές αναλύσεις και κατακρίσεις.

Στην Εκκλησία έρχεσαι όπως είσαι, όχι όμως για να μείνεις όπως είσαι. Αλλιώς δεν έχει νόημα να έρθεις. Όπως δεν έχει νόημα να πας σε ένα νοσοκομείο εάν θέλεις να παραμείνεις ασθενής.

Να έρθεις, αλλά έχοντας γκρεμίσει το αυτοείδωλό σου, έτοιμος να αφεθείς στην χαρά της μετάνοιας και της συγχώρεσης, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αλαζονεία, χωρίς εγωισμό.

Έλα με απλότητα και πίστη, με ταπείνωση και ελπίδα και η Χάρις θα σε διδάξει για τα παρακάτω. Και τότε η καρδιά σου θα γεμίσει φως, το πρόσωπό σου χαρά και η ζωή σου ολάκερη την εύλαλη σιωπή της ειρήνης.