Γεννήθηκε ο Χριστός στην καρδιά μου; Στην ύπαρξή μου;

Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που με απασχολεί αυτές τις ημέρες, αδερφή/έ. 

Και υπάρχουν πολλές φορές μέσα στην ημέρα που τη χαρά, την ζεστασιά της γέννησής Του, την ηρεμία την διακόπτουν άγχη, δυσκολίες, κλπ. Φυσικά και θα τα έχουμε όλα αυτά: άνθρωποι είμαστε και 'ακόμη κι αν μια μέρα ήταν η ζωή μας σ'αυτή τη γη, σίγουρα θα αμαρτάναμε'. 

Αλλά, όταν έρχεται το βράδυ, πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να κοιτάξουμε λίγο στη ψυχή μας, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Τον αναζήτησα σήμερα; Συμπεριφέρθηκα όπως θα ήθελε Εκείνος; Μήπως πλήγωσα κάποιον συνάνθρωπό μου; Μήπως επέτρεψα στα βέλη του πονηρού και στους λογισμούς του να προσγειωθούν μέσα μου; 

Και, φυσικά, να θυμάμαι πως ο αγώνας ο πνευματικός δεν σταματά ποτέ. Πέφτω, ξανασηκώνομαι, ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι. Δίχως όμως το πετραχήλι του πνευματικού, δίχως την ειλικρινή εξαγόρευση των αμαρτιών μου, δίχως την αληθινή, καρδιακή μετοχή μου στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ηρεμία ψυχής και ευλογία στη ζωή μου δεν θα έχω. 

Όπως το έλεγε κι ένας φίλος μου, νυν μοναχός στο Άγιον Όρος: 'Πρέπει καθημερινά να αγωνιζόμαστε, να μετανοούμε, να προσευχόμαστε, να μην επαναπαυόμαστε, να βγαίνουμε από το comfort zone μας'.

Ο Χριστός γεννιέται καθημερινά στις ψυχές εκείνων που Τον αναζητούν. Στους αγωνιστές. Στους -εν τέλει- λίγους [δες στην εικόνα της Γέννησης: δεν υπάρχει κοσμοσυρροή) αλλά εκλεκτούς (όπως λέει και στο Ευαγγέλιο)]. Σε εκείνους που ΟΝΤΩΣ θέλουν να Τον βρουν. 

Είσαι εσύ, Σεβάχ, γνήσιος αναζητητής Του; Είσαι;

Να αγωνίζεσαι, Σεβάχ. Να αγωνίζεσαι κάθε στιγμή.

Ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο

 Ευλογημένα Χριστούγεννα, αδερφή/έ.

Να έχεις αγάπη.

Να έχεις πίστη.

Να εύχεσαι και να προσεύχεσαι. Διότι πολύς κόσμος πονά, θρηνεί, οδυνάται.

Αλλά ο Χριστός γεννήθηκε (γεννιέται) για όλους μας.

Ας έχουμε λοιπόν την ελπίδα μας στραμμένη σε Εκείνον.

Τι ‘’δεν’’ είναι Χριστούγεννα…

του φίλου Ελευθεριάδη Γ. Ελευθερίου

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή μιας ακαθόριστης αγάπης.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή μιας απροσδιόριστης χαράς.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή, ούτε της οικογένειας, ούτε των στιγμών με τους φίλους και τους αγαπημένους.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι ούτε τα γλέντια, ούτε οι χαρές, ούτε τα φαγοπότια, ούτε οι μουσικές.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι ούτε τα δέντρα, ούτε τα στολίδια, ούτε τα φώτα, ούτε οι εκδρομές…

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι τα Χριστούγεννα.

Η αρχή της νίκης του θανάτου…

Αυτό είναι τα Χριστούγεννα. Η αρχή της νίκης του θανάτου.

Και ο ερχομός Εκείνου.

‘‘Του Ανυψώσαντος το κέρας ημών…’’.

Ανοίγει νέες προοπτικές

                                                                                                   απ'τον καλό φίλο Κ.Κ.

"Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.

Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.

 

Με τη νηστεία που μας διατηρεί σε κατάσταση πείνας, ασκούμαστε να λαμβάνουμε την τροφή και τη ζωή ευχαριστιακά. Να τη λαμβάνουμε ως δώρο από τα χέρια του Θεού.

 

Η νηστεία -ως πείνα και δίψα- ανοίγει άλλες προοπτικές, άγνωστες παντελώς στον κορεσμένο άνθρωπο. Το ψωμί, τα φρούτα, το νερό γίνονται ξαφνικά τόσο όμορφα…εμπνέουν τόσο σεβασμό που θέλεις να τα φιλήσεις…

 

Τα απλά ακτινοβολούν μια αγνή ομορφιά που τα κάνει πιο ποθητά από τα πολυποίκιλα και επιτηδευμένα…

 

Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και τη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. 

 

Η πείνα και η δίψα της νηστείας είναι στο βάθος της πείνα και δίψα για τον Θεό. "

 

+π. Αλέξανδρος Σμέμαν

 

Μια εβδομάδα πριν τη γέννησή Του

 Σε μια εβδομάδα θα 'ρθει να γεννηθεί. 

Στη Βηθλεέμ και στην καρδιά μου.

Και στην καρδιά σου. 

Μα πρέπει να συγυρίσουμε τα δωμάτια της ψυχής μας.

Να εξομολογηθούμε. Να προετοιμαστούμε.

Να πετάξουμε τα ανούσια μέσα μας,

για να'χει χώρο να εισέλθει Εκείνος.

 

Χριστέ μου, Χριστούλη μου,

 

βοήθησέ με να είμαι έτοιμος.

Όταν θα'ρθει η Παρθένος Μαρία να σε γεννήσει.

 

Βοήθησέ με να είμαι έτοιμος,

κι όταν η δική μου ώρα για τα αιώνια ηχήσει. 

Αυτά είναι αληθινά Χριστούγεννα

 

πηγή

-Πήγαινε παιδάκι μου σ’ έναν παπά να εξομολογηθείς. Ν’ αναπνεύσει η ψυχή σου. Να κοινωνήσεις τον Χριστό, να ζήσεις αληθινά Χριστούγεννα.

-Τι να του πω; Ντρέπομαι.

-Τι να του πεις; Δεν ξέρω… Ν’ ανοίξεις την καρδιά σου. Να εγώ ξέρεις τι του λέω; Για τον εγωισμό και τη φιλαυτία μου. Την τεμπελιά και σκληροκαρδία μου. Για τους θυμούς και τσακωμούς με τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Του λέω για τις φορές εκείνες που βαριέμαι να πάω εκκλησία. Τις άλλες που βλέπω κάποιον ζητιάνο και τον αποστρέφομαι.

Πως δυσκολεύομαι να συγχωρήσω όσους μου κάνουν κακό και που πολλές φορές παρασύρομαι, σχολιάζω και κατακρίνω άλλους ανθρώπους. Πως αντί να είμαι ευγνώμων για όσα καλά μου δίνει ο Θεός γκρινιάζω και μουρμουράω.

Πως αντί να έχω το νου και την καρδιά μου στο Θεό γαντζώνομαι στα πράγματα του κόσμου. Στα λεφτά, τα ρούχα, το ποδόσφαιρο, το κινητό, το αυτοκίνητο. Την κοινωνική θέση και την κοσμική γνώση.

Του λέω πως πολλές φορές τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο, πως μιλώ λέγοντάς πράγματα ανούσια ή που πληγώνουν τους άλλους. Πως δεν έχω υπομονή και θέλω όλα να γίνουν όπως τα προγραμματίζω. Πως κάποιους τους αγαπώ και άλλους πάλι δεν θέλω ούτε και να τους μιλώ. Πως μέσα μου νιώθω πως υπερέχω των αδελφών μου και τους θεωρώ κατώτερους.

Αυτά λέω φίλε κι άλλα πολλά που δεν λέγονται. Δύσκολη η εξομολόγηση. Μα τόσο λυτρωτική.

-Κι ο πάτερ δεν θυμώνει, δεν σου κάνει παρατήρηση, δεν σε αποδοκιμάζει;

-Όχι, ο πάτερ είναι μια ανοιχτή αγκαλιά. Αγάπη και προσευχή. Οδηγός στο δρόμο τ’ ουρανού, συμφιλιωτής εμού και του Θεού. Και μετά η ψυχή πετά. Καθαρή κι ανάλαφρη συναντά τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του.

Αγαλλίαση και χαρά. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, Χριστός γεννάται!

Αυτά είναι Χριστούγεννα φίλε.

Άντε μην αργείς…Τρέξε κι εσύ για μια λεύκανση ψυχής.

© Αλέξης Αλεξάνδρου 18/12/17

Να αγαπάς

 Να αγαπάς. 

Αυτό που είσαι. Γιατί ο Θεός σε έφτιαξε με αγάπη και από αγάπη.

Αυτούς που έχεις. Διότι ίσως αύριο να μην είναι κοντά σου.

Τον Θεό. Γιατί είναι ο Πατέρας μας και είναι η Αγάπη.

Τους γύρω σου. Γιατί είναι οι πλησίον σου.

Να αγαπάς δίχως όριο, δίχως μέτρο, δίχως προκαταλήψεις, δίχως εγωισμό ή πονηριά.

Να αγαπάς αγνά, άδολα, αληθινά.

Να αγαπάς, αδερφή/έ, για να αγαπάς. 

Αυτό είναι το μέτρο, ο χάρτης, η πυξίδα. Ο Παράδεισος. Και βιώνεται από τώρα.