Πάντα μου προκαλούσε ιδιαίτερα συναισθήματα αυτή η εικόνα. Είναι απεικόνιση της κλίμακας του αγ.Ιωάννη που πλέον τον γνωρίζουμε ως άγ.Ιωάννη της Κλίμακος.
Αγωνίζομαι και παλεύω. Χωρίς στόχο, χωρίς τιμόνι, χωρίς ταπείνωση και μετάνοια, είναι πολύ εύκολο να χαθώ.
Διότι ο πονηρός (που πολλοί δυστυχώς αρνούνται την ύπαρξή του) με γνωρίζει καλύτερα απ’όσο γνωρίζω τον εαυτό μου. Και με πολεμάει κάθε στιγμή, άοκνα.
Παρ’όλα αυτά, δεν απελπίζομαι. Δεν το βάζω κάτω. Και, φυσικά, δεν ‘το παίρνω πάνω μου’. Ξέρω ότι πέφτω. Ξέρω ότι είμαι εύκολος στο να αμαρτήσω: να χάσω τη σύνδεσή μου με τον Χριστό (που είναι ο δρόμος, η αλήθεια και η Ζωή) και με τον άνθρωπο.
Όμως, ακόμη κι αν πέφτω συνεχώς, τρέχω στο πετραχήλι του πνευματικού και βάζω νέα αρχή. Τι όμορφο! Βάζω νέα αρχή, αποδεχόμενος την ανεπάρκειά μου και την αμαρτωλότητά μου, μετανιώνω (αλλάζω δηλαδή ζωή) και ξαναμπαίνει στο στάδιο των αγωνισμάτων γεμάτος θεϊκή ελπίδα.
Χριστέ μου, δίνε μου κουράγιο. Παναγιά μου, μάνα στοργική, φύλαγέ με. Φύλακα άγγελέ μου, κράτα με να μην χάσω την ρότα μου. Άγιοι και όσιοι και μάρτυρες μεσιτεύσατε προς τον Χριστό μας. Να φτάσω/φτάνω στον προορισμό μου: κοντά Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου