Έχεις δάκρυα;

 της ψυχοβλαβούς πλεονεξίας ελευθέρωσον Σωτήρ

Φτάσαμε, αδερφή/έ και στην εβδομάδα την τελευταία πριν την Μ.Εβδομάδα. Πώς είσαι; Πώς νιώθεις; Πώς κύλησαν οι μέρες και οι νύχτες σου; 

Θυμάμαι, σε μια απ’τις μεγάλες μου επισκέψεις στο άγιο Όρος, καθώς πορευόμασταν με μια καλή παρέα φίλων στις ανηφοριές του Άθωνα, φτάσαμε σ’ένα -εξωτερικά σχεδόν εγκαταλελειμένο- καλυβάκι στο οποίο ζούσαν 2 γεροντάκια. Και, αφού μας φίλεψαν, μας είπε ο ένας: «Πώς είστε, παιδάκια μου;» Και, αφού του απαντήσαμε, η αμέσως επόμενη ερώτησή του ήταν: «Έχετε δάκρυα;»

Αυτή την ερώτηση θέλω ρητορικά να μεταφέρω σε όλες/ους μας, αδέρφια. Έχουμε δάκρυα; Δάκρυα μετανοίας, δηλαδή. Δάκρυα κατανύξεως. Δάκρυα δοξολογίας και ευχαριστίας. Δάκρυα που ποτίζουν το ξερό χώμα της ύπαρξής μας. Αυτά είναι τα δάκρυα που μας κάνουν ανθρώπους αληθινούς. Και που μας βοηθούν να αποφεύγουμε τις ψυχοβλαβείς συνήθειες που ίσως έχουμε. 

Ετσι νιώθω, αδέρφια. Πως χρειαζόμαστε όλες/οι μας δάκρυα. Μια εβδομάδα, λοιπόν, πριν την Μ.Εβδομάδα. Καλό αγώνα.