Κοιτάζω κάποιες φορές στα σταυροδρόμια της ζωής μου με απορία τους δρόμους που ξανοίγονται μπροστά μου. Και αμφιταλαντεύομαι. Δεν ξέρω ποιον να ακολουθήσω. Ποιος θα είναι ο ωφελιμότερος για την ύπαρξή μου. Και για τους γύρω μου.
Ε, δεν πειράζει. Κάνω τον σταυρό μου, η καρδιά μου στέλνει μια στάλα προσευχής στον Πατέρα μας τον στοργικό και προχωράω. Κι αν θέλει Εκείνος, αν βλέπει ότι είναι προς το συμφέρον μου, θα μ'αφήσει να προχωρήσω στον δρόμο που επέλεξα. Αν όχι, θα μου δείξει με τον τρόπο Του προς τα πού να κατευθυνθώ.
Προχωρώ στο βίο της ύπαρξής μου κι ας υπάρχουν χίλια δύο εμπόδια. Εστιάζω στο ότι δεν είμαι μόνος μου στον αγώνα μου αυτό. Όλος ο πνευματικός κόσμος είναι μαζί μου: ο Χριστός μας, η Παναγιά μητέρα μας, ο προστάτης-άγιός μου, ο φύλακάς άγγελός μου, οι άγιοι, οι μάρτυρες, οι κεκοιμημένοι εν Χριστώ και μετ'Αυτού συγγενείς μας.
Προχωρώ στο βίο της ύπαρξής μου, συγχωρώντας και αγαπώντας. Δεν είναι ατομικιστική η πίστη μας. Χωράμε μαζί με τους άλλους. Συν+κοινωνούμε, συν+χωράμε, συν+πορευόμαστε, συν+παριστάμεθα. Δεν έχει αλλιώς νόημα, δεν βρίσκω να υπάρχει άλλος τρόπος.
Κι αλήθεια είναι πως είμαστε μαζί όταν πιστεύουμε ειλικρινά στον Θεό Πατέρα μας. Είμαστε ένα σώμα, η Εκκλησία μας.
Τώρα που είμαστε και στα μέσα της νηστείας, πήραμε δύναμη απ'τον Σταυρό Του. Τον προσκυνήσαμε. Τον αγκαλιάσαμε. Και μεσοπέλαγα που είμαστε ίσως κουραστήκαμε. Ίσως βαρυνθήκαμε. Μα, τόσο σοφά μας έβαλε η Εκκλησία την Σταυροπροσκύνηση και δυναμώσαμε πάλι! Γέμισαν οι μπαταρίες μας! Ελάφρυνε η ψυχή μας!
Εξομολογούμαστε, κοινωνούμε και αγωνιζόμαστε. Για μια ακόμα μέρα. Για μια ακόμα στιγμή. Σε ένα -ίσως- ακόμα σταυροδρόμι. Μα δεν είμαστε μόνοι μας. Ποτέ δεν ήμασταν!
Καλό αγώνα, αδέρφια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου