Ποιος με αγαπάει;

Αδέρφια μου αγαπημένα, 

σας καλημερίζω! Έχω χαθεί κάπως διότι έχουν αυξηθεί ακόμη παραπάνω και πιεστικά οι υποχρεώσεις μου. Αλλά την αόρατη γωνιά τη σκέφτομαι συχνά. Όχι επειδή είναι ένα blog, αλλά διότι αυτή τη γωνίτσα της ψυχής την ξεκίνησα κι ακόμη τη νιώθω σαν καταφύγιο. Εύχομαι να είστε όλες κι όλοι καλά.

Αναρωτιόμουν πολύ τον τελευταίο καιρό ποιος άραγε αγαπά τον Χριστό. Διότι ίσως πολλοί λέμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) πως αγαπάμε τον Χριστό, τον πιστεύουμε, κλπ. Αλλά, οι πράξεις μας δείχνουν κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Ναι, είμαστε άνθρωποι. Και, σαν άνθρωποι, πέφτουμε. Ίσως η προαίρεσή μας, η διάθεση μας να είναι θετική. Αλλά, εν τέλει, δεν γίνεται να προσκυνάμε ταυτόχρονα δύο Θεούς. Ή θα είμαστε με τον Χριστό ή με τον πονηρό διάβολο.

Σ'αυτές μου τις σκέψεις, βρήκα την απάντηση απ'τα λόγια του ίδιου του Χριστού μας, στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ.14, στ.21). Εκεί, λέει ο ίδιος ο Χριστός μας:

"Εκείνος που κρατάει τις εντολές μου και τις εκτελεί, αυτός με αγαπάει".

Αυτό ας θυμόμαστε, αδέρφια μου αγαπημένα. 

Ας έχουμε ζωή με μετάνοια. Με ενεργή μετοχή στα μυστήρια που ο Ίδιος μας παρέδωσε (Εξομολόγηση, Θ.Κοινωνία). Ας μετέχουμε στις Θ.Λειτουργίες όσο μπορούμε. Ας προσευχόμαστε όσο μπορούμε. 

Κι ας θυμόμαστε τα παραπάνω λόγια του Χριστού μας.

Στο τέλος της ημέρας

Αν καταφέρεις και δεις το ηλιοβασίλεμα, αν δεις της νύχτας τ’αστέρια ν’απλώνονται φωτεινά στον έναστρο ουρανό, μην το πάρεις ως δεδομένο. Είναι ένα όμορφο δώρο που σου χάρισε ο Θεός μας.

Πριν κλείσεις τα μάτια σου, θυμίσου Τον. Τον πατέρα σου και πατέρα μας. Θυμίσου τη στοργική Του αγκαλιά. Θυμίσου ότι για σένα και για μένα έδωσε τη ζωή Του για να μας χαρίσει την αθανασία. Δοξολόγησε κι ευχαρίστησέ Τον.

Θυμίσου και την Παναγιά μας, τη Χώρα του Αχωρήτου, δια της οποίας βρεφουργήθηκε ο Κτίστης του κόσμου όλου! Αυτή που πάντα είναι μητέρα Του και μητέρα μας. Πες της τους Χαιρετισμούς της! Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Να θυμηθείς και όλους τους συνανθρώπους μας που πονούν. Που δυσκολεύονται. Που είναι σε νοσοκομεία ή εξορία ή φυλακές. Πες την ευχούλα. 

Ζήτα και ‘συγγνώμη’ από όσους θυμάσαι ότι στεναχώρησες. Δεν υπάρχει καλύτερο προσκέφαλο από την ήσυχη συνείδηση.

Κι έτσι, πήγαινε στο κρεβάτι σου. Κλείσε τα μάτια σου. 

Καληνύχτα.