Διπλή 'ναι η αγάπη!

Η αγάπη, όπως μας τη δίδαξε ο Χριστός, είναι διπλή. Είναι αγάπη προς το Θεό και αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτή η εντολή της αγάπης έρχεται συνήθως και εμπλέκεται με μια κρυφή μας πληγή. Μια πληγή που- λίγο ή πολύ- όλοι μας έχουμε: την ιδιοτέλεια...

Η ιδιοτέλεια είναι ακριβώς η παράβαση της εντολής της αγάπης προς το συνάνθρωπο. Δηλαδή το δεύτερο μισό της εντολής του Χριστού. Θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε και ως καρπό του εγωισμού μας, του εγωκεντρισμού μας.

Εμείς,σαν άνθρωποι, είμαστε πολύ εύκολοι στο να κρίνουμε τους άλλους. Κοιτάζουμε τα σφάλματα, τις αδυναμίες, τις μικρές παραξενιές τους, αλλά είμαστε πολύ βραδείς και δύσκολοι στο να κατανοήσουμε τα "δοκάρια που έχουμε στα μάτια μας"!

Ας προσπαθούμε κάθε μέρα που ξημερώνει, φίλε/η, να κοιτάζουμε πού ακριβώς έχουμε στον εαυτό μας εκφάνσεις αυτής της ιδιοτέλειας. Και στην πρωινή μας προσευχή ας παρακαλούμε τον Χριστό να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε.

Καλημέρα.

Μα κάνει στ'αλήθεια θαύματα;

Σήμερα ο άγιος Δημήτριος γιορτάζει! Η πόλη του, η Θεσσαλονίκη, η Ελλάδα και όλος ο κόσμος τιμούν τη μνήμη του...

Στο ναό του στη Θεσ/νίκη, πολλοί επισκέπτες προσέρχονται καθημερινά. Άλλοι να τον προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. Άλλοι από περιέργεια, άλλοι από ιστορικό ενδιαφέρον, άλλοι γιατί δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν...

Καθημερινά πολλοί πηγαίνουν. "Μα κάνει στ'αλήθεια θαύματα;" ρωτούν πολλοί. Και σκέφτομαι το πόσο μας έχει φάει η ανούσια καθημερινότητα όλους μας. Χάνουμε την ουσία της ζωής, το νόημά της... Είμαστε ικανοί να πιστέψουμε σε διάφορα άλλα (άστρα, κάρμα,τύχη, όνειρα, κλπ),αλλά όμως όταν μας μιλούν για κάποιον άγιο, για τα θαύματά του, για τα μυστήρια της Εκκλησίας, τότε γινόμαστε σκεπτικιστές. Τότε θυμόμαστε πως μας φταίνε οι παπάδες, τα Βατοπέδια, τα χρυσά άμφια, κλπ...

Τι να πει κανείς; Ώρες-ώρες, γινόμαστε αξιολύπητοι. Ας κάνουμε μια στροφή 180 μοιρών και ας δούμε λίγο την καρδιά μας. Ας κοιτάξουμε τον ατακτοποίητο εσωτερικό μας κόσμο. Ας παρακαλέσουμε τον μέγα μυροβλήτη Δημήτριο να μας βοηθήσει ώστε να μαλακώσει λίγο η καρδιά μας... Να νικήσουμε τους Λυαίους μας, δηλαδή τα πάθη μας...

Άγιε του Θεού Δημήτριε πρέσβευε υπέρ ημών...

Θα 'μαι δίπλα σου συνέχεια

...Δεν έχουμε νιώσει αγαπημένοι του Θεού. Αν νιώθαμε διαρκώς το χάδι, το άγγιγμα του Χριστού στην δική μας την καρδιά…

Φαντάσου τώρα νοερά την καρδιά σου, σαν ένα σχήμα, να την κρατάει ο Χριστός μέσα στα χέρια του, ή να 'χει ο Χριστός τα χέρια Του μέσα σου και να αγγίζει την καρδιά σου, συνέχεια..

Και να τη χαϊδεύει, και να τη χαϊδεύει απαλά, και να σου λέει: "Εγώ είμαι εδώ, εγώ είμαι εδώ, εγώ σ' αγαπάω, εγώ σε δέχομαι, εγώ σου λέω ότι έχεις αξία γιατί εγώ σου δίνω αξία, γιατί εγώ σε έχω πλάσει, γιατί εγώ σε φροντίζω, διότι εγώ τώρα έχω την καλύτερη διάθεση να σε κρατάω στη ζωή, να σου δίνω τα καλυτέρα δώρα που σου δίνω, και είμαι δίπλα σου, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια".

Όταν αυτό το νιώθεις απ' το Χριστό, και νιώθεις ότι είσαι αγαπημένος άνθρωπος, αγαπημένο πλάσμα του Χριστού, είσαι τόσο πολύ χορτάτος, τόσο πολύ γεμάτη είναι η ψυχή σου με το δοχείο αυτό της καρδιά σου ξεχειλίζει, και μετά δε σε ενδιαφέρει να σου δώσουν άλλη για να γεμίσει η καρδιά σου από αγάπη. Είναι ήδη γεμάτη! Οπότε, όταν σου δίνουν, λες ευχαριστώ πάρα πολύ και χαίρεσαι την αδελφική αγάπη, την κοινότητα με τους άλλους, την κοινή ζωή, το κοινό βλέμμα της ζεστασιάς, το φιλί του άλλου, την αγκαλιά, τα χαίρεσαι όλα αυτά, γιατί είσαι άνθρωπος. Αλλά, έχεις την καταπληκτική δυνατότητα, το προνόμιο να μη σε πειράζει κι όταν δε στα δώσουν.. Γιατί έχεις προσηλωμένη την καρδιά σου και το νου σου στη μοναδική αξία που σου δίνει ο Χριστός. Κι ακούς μέσα σου αυτή τη φωνή του Χριστού που σου λέει: "Εγώ σ' αγαπώ… Σε αγαπώ εγώ, ο πλάστης σου, ο δημιουργός σου". Ο Θεός που είναι απόλυτα ανιδιοτελής, ο Χριστός που 'χει καθαρή αγάπη, ειλικρίνεια στη σχέση του μαζί μας, που μπορεί να μας σώσει, που μπορεί να μας αναζωογονήσει. Εσύ θες να σε αγαπήσουν άνθρωποι, γιατί είσαι άνθρωπος και δικαίως το θέλεις. Αλλά μην περιμένεις και πάρα πολλά απ τη δική τους αγάπη, γιατί κάποια στιγμή θα σταματήσει, κάποια στιγμή ο άλλος θα κουραστεί...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)


Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον ανώνυμο φίλο που μας το έστειλε!

Να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω...

 Πόσες φορές έχουμε θελήσει άραγε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω; Με αυτό τον τρόπο θα κατορθώναμε να επηρεάσουμε θετικά τη ζωή μας αναιρώντας κάποιες λανθασμένες επιολογές του παρελθόντος. 

Μπορούν όμως αποφάσεις του παρόντος να αλλάξουν συντελεσμένες καταστάσεις του παρελθόντος; Ναι! Διότι αυτός που δε γνωρίζει τη φθορά του χρόνου, αυτός για τον οποίο παρελθόν,παρόν και μέλλον είναι ενιαία και αδιαίρετα, μάς έχει επιτρέψει να μετανοούμε για τα λάθη μας και να καθαρίζουμε τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος που λάβαμε με το Άγιο Βάπτισμα. Συνεπώς, ας μη διστάζουμε αλλά, εξομολογούμενοι, να απαλλάξουμε την ψυχή μας από τα λάθη του παρελθόντος βαδίζοντας προς ένα καθαρότερο και χριστιανικότερο μέλλον, με τη σκέψη μας στραμμένη προς τη θεία αιωνιότητα.

Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που το έστειλε!

Αμαρτωλός και άγιος

Καλημέρα σε όλους.

Πριν λίγες μέρες μιλούσα με ένα φίλο για το πόσο αμαρτωλοί είμαστε... Και μου είπε κάτι που μου έκανε πολύ εντύπωση...

Μου είπε: "Άκουγα τον π.Ανανία Κουστένη και σε κάποιο σημείο της ομιλίας του είπε: "Σε ένα σημείο του Στρατή Μυριβήλη, στη δασκάλα με τα χρυσά μάτια λέει τα εξής: Κάθε αμαρτωλός έχει αλυσοδεμένο μέσα του έναν άγιο και κάθε άγιος έχει αλυσοδεμένο μέσα του έναν αμαρτωλό"..

Έτσι είμαστε όλοι μας. Γεμάτοι μεταπτώσεις. Τη μια χαρούμενοι, την άλλη λυπημένοι... Ας προσπαθούμε πάντα να μην χαλαρώνουμε τον αγώνα μας...

Απόδρασε!

Ζεις σε μια φυλακή; Νιώθεις πως είσαι δεμένος, παρ'όλη την εξωτερική σου ελευθερία; 

Αισθάνεσαι φυλακισμένος και απελπισμένος; 

ΑΠΟΔΡΑΣΕ!!!

Σαν τον φυλακισμένο, κάνε κι εσύ μια υπερπροσπάθεια, κάνε πέρα όλους τους φρουρούς 

που σε εμποδίζουν και βγες έξω απ τη φυλακή του μυαλού σου. Κάνε την επανάστασή σου! 

Βάλε όμως το Χριστό μπροστά. Ζήτα από Αυτόν που έχει καταφέρει τα πάντα να σε βοηθήσει. 

Ζήτα Του να Τον αγαπήσεις. Κι αν τον αγαπήσεις .  θα χεις κάνει την τέλεια απόδραση. 

Προφανώς όμως τώρα, σκέφτεσαι  το πρόβλημα σου, όπως κι εγώ. 

Ξέχασέ το για μία στιγμή, μπορείς; Και σκέψου τον Θεό! Σκέψου πόσο σε αγαπά! 

Πες με θέρμη ψυχής, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό, σε αγαπώ, βοήθησε με να σε αγαπήσω περισσότερο!

Ξέρεις τι έκανες μόλις τώρα; Έβγαλες το 1^ο τούβλο της φυλακής.

Συνέχισε έτσι, και σε λίγο θα αποδράσεις για να βρεθείς στην γεμάτη αγάπη αγκαλιά του Θεού.


(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε!)

Έχω δάκρυα;

"Μπαίνω μέσα στο χώρο του Ευαγγελίου. Γίνομαι ένας από τους μαθητάς στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Σκουπίζεις τα πόδια μου. Το λέντιο, με το οποίο είσαι ζωσμένος, αφαιρεί τη σκόνη που τα λέρωνε. Έτσι, Κύριε, παίρνεις επάνω Σου το ρύπο μου. Μεταφέρεις επάνω Σου τα λάθη μου. Κάθε τι ακάθαρτο που με μόλυνε ρίχνεται στη φωτιά του εξαγνισμού. Έσκυψες εμπρός μου, Κύριε, για να μου πλύνεις τα πόδια. Κι εγώ μαζί με τη Μαρία τη Μαγδαληνή γονατίζω εμπρός Σου και - με τη σειρά μου - πλένω τα πόδια Σου. Τα πλένω με τα δάκρυα που χύνω ή με τα δάκρυα που ζητώ. Έχω δάκρυα; Σε ικετεύω δώσε μου τα! Σπάσε τη σκληρότητα της καρδιάς μου! Πόσο έντονο είναι αυτό το βάπτισμα των φλογερών δακρύων της μετανοίας, που μπορεί να κάνει πολλές φορές ό,τι ενήργησε μία φορά το πρώτο βάπτισμα. Στο βάπτισμα των δακρύων, όπως και στο πρώτο βάπτισμα δι' ύδατος, είσαι Συ που βαπτίζεις. Δεν θα πλυθώ κάθε πρωί, χωρίς να σκεφθώ ότι ένα άλλο νερό είναι εδώ, έτοιμο να αναβλύσει από τα μάτια μου - εάν ο Κύριος κτυπήσει το βράχο της καρδιάς μου. Κτύπησε, κτύπησε, Κύριε..."

απόσπασμα από το βιβλίο του αρχιμανδρίτη Lev (Louis) Gillet, "Παρουσία του Χριστού", εκδ. Δόμος


(ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε!)

Πες του Χριστούλη να με δεχτεί

Προχθές, γυρίζοντας ἀπὸ ἕναν Ἑσπερινὸ πέρασα ἀπὸ τὴν Ὁμόνοια. Πλῆθος νέων ἦταν μαζεμένοι γύρω ἀπὸ ἕνα παιδί. Στὸ χέρι του κρατοῦσε τὴν τελευταία σύριγγα τοῦ θανάτου. Τὸν πλησίασα καὶ μὲ δακρυσμένα μάτια φώναξε: “ Βοήθεια, πεθαίνω…”. Ἔτρεξα κοντά του τὸν ἀγκάλιασα. Μὲ σπασμένη φωνὴ μοῦ εἶπε: “ Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιὰ εὐχή“ . Γονάτισα, τοῦ διάβασα μία εὐχή. Ψέλλισε δύο λέξεις: “ πὲς τοῦ Χριστούλη νὰ μὲ δεχτεῖ” καὶ ξεψύχησε μέσα στὴν ἀγκάλη μου, ἄγνωστος μεταξὺ ἀγνώστων. Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή. ”Χριστέ μου, μία λέξη εἶπε ὁ ληστὴς καὶ τὸν δέχτηκες στὴν βασιλεία Σου, δέξου καὶ τὴν ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ σου”.

Πηγή: Περιοδικὸ «Ἐρῶ», Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011 -  ἀπό τὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου «Λουλούδια ἀπὸ τοὺς κήπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας» τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Πατάρων Εἰρηναῖου


(απ'το ζωντανό ιστολόγιο)

Ο αντιπαθητικός παππούλης

Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Όρος, πριν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος. Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα υπήρχε όμως και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. Ο παππούλης της ιστορία μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα. Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και κατευθίαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία. Δεν πήγαινε ποτέ στης Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς. Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πριν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει. Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνοτο, παράξενο και τον συκοφαντούσαν συνέχεια στον Γέροντά τους. Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον επιπλήξει για την συμπεριφορά του αυτή, αλλά κάθε φορά κάτι τον σταματούσε και τον δικαιολογούσε λέγοντας πως είναι ’’καμώματα της ηλικίας’’. Κάποια μέρα λοιπόν κάλεσε ο Καλός Θεούλης τον Παππούλη μας και αυτός έφυγε για πάντα για ένα πολύ μακρινό ταξίδι.

Οι μικρές αγάπες

Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα από τις οποίες φθάνουμε στη Μεγάλη Αγάπη, το Χριστό!

Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους.

(απόσπασμα απ'το βιβλίο του γέροντα Πορφυρίου "Βίος και Λόγοι" εκδ. Χρυσοπηγής)

From dying to flying...

Έχετε ακούσει για τον Dean Potter; 

Αν όχι, δείτε αυτό το βίντεο που θα σας κόψει την ανάσα: http://www.youtube.com/watch?v=sf49cw0134U. "Λατρεύω την ιδέα ότι μπορώ να μετατρέψω το χειρότερο πιθανό πράγμα στο καλύτερο δυνατό: απ'το να πεθάνεις στο να πετάξεις ψηλά" είναι το σύνθημά του.

Πόσο μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση μπορεί να αποτελέσει ένας τέτοιος άνθρωπος. Που δε λέει μόνο λόγια. Αλλά αυτά που πιστεύει, τα κάνει πράξη! Δεν είναι ψεύτικος, αναλώσιμος, βουτηγμένος στα ίδια και στα ίδια. Είναι μαχητής! Βάζει ένα στόχο και προσπαθεί και κάνει τα πάντα προκειμένου να τα καταφέρει. Είναι αποφασιστικός, αληθινός, αγωνιστικός, με όρεξη και ελπίδα! 

Ας γίνει παράδειγμα σε όλους εμάς που πολλές φορές με το παραμικρό εμπόδιο απογοητευόμαστε και θέλουμε να τα παρατήσουμε...

Αν θέλεις

Αν θέλεις να νικήσεις τους πονηρούς λογισμούς, πρόσεχε τα πάθη και εύκολα τους διώχνεις απ'το νου σου. Στη περίπτωση της πορνείας για παράδειγμα, να νηστεύεις, να αγρυπνείς, να κοπιάζεις, να μένεις με τον εαυτό σου. Στην περίπτωση της οργής και της λύπης, να καταφρονείς την εκτίμηση και τη καταφρόνηση των ανθρώπων και τα υλικά πράγματα. Στη περίπτωση της μνησικακίας, να προσεύχεσαι για κείνον που σε λύπησε κι έτσι λυτρώνεσαι.

(αγ. Μαξίμου του Ομολογητού, Φιλοκαλία)

Πάντα ψίθυρος

Αυτό είναι η πίστη μας! Ένας ψίθυρος! Κάτι που δε φαίνεται, αλλά πηγάζει απ'την ψυχή μας. Και όταν η ψυχούλα μας διακριτικά μάς βρει έτοιμους να την ακούσουμε, μόνο τότε μιλά. Μόνο τότε εκφράζεται... Και τα λόγια της απλά μία θεϊκή λεπτή αντανάκλαση. Που δε θέλει να μας κλέψει την ελευθερία μας. Να πώς αποδεικνύεται η δυνατότητα θέωσής μας. Να πώς αποδεικνύεται ότι έχουμε ουράνιο προορισμό! Πως είμαστε πλασμένοι για να ενωθούμε μαζί του.

Ζήσε όσο πιο ελεύθερα μπορείς. Ζήσε όσο πιο αληθινά μπορείς. Ζήσε όσο πιο αθόρυβα μπορείς. Όλα να γίνονται κρυφά, που έλεγε και ο γερ.Πορφύριος. Και έτσι, θ' αφήνεις την ψυχή σου να αναπνέει. Θ' ανοίγεις το παράθυρό της και θα βλέπεις την ατέλειωτη θέα... Την πανέμορφη θέα Του. Ήρεμα και μυστικά... "Και όταν η ψυχή σου μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς. Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου" θα έλεγε ο άγιος Σιλουανός.

ΥΓ: Το ρητό το είχα βρει σε κάποιο blog,αλλά δε θυμάμαι σε ποιό!!!

Έκτακτη ανακοίνωση

Λάβαμε ένα mail από φίλο που μας παρακαλεί:

"Ευχηθείτε για ένα ζευγάρι που είναι σε πολύ δύσκολη φάση... Νίκος και Δώρα τα ονόματά τους... Αν μπορείτε ανεβάστε το και στο blog σας".

Ας ευχηθούμε καρδιακά ο Θεός να δείξει το μέγα έλεός Του...