Έχω δάκρυα;

"Μπαίνω μέσα στο χώρο του Ευαγγελίου. Γίνομαι ένας από τους μαθητάς στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Σκουπίζεις τα πόδια μου. Το λέντιο, με το οποίο είσαι ζωσμένος, αφαιρεί τη σκόνη που τα λέρωνε. Έτσι, Κύριε, παίρνεις επάνω Σου το ρύπο μου. Μεταφέρεις επάνω Σου τα λάθη μου. Κάθε τι ακάθαρτο που με μόλυνε ρίχνεται στη φωτιά του εξαγνισμού. Έσκυψες εμπρός μου, Κύριε, για να μου πλύνεις τα πόδια. Κι εγώ μαζί με τη Μαρία τη Μαγδαληνή γονατίζω εμπρός Σου και - με τη σειρά μου - πλένω τα πόδια Σου. Τα πλένω με τα δάκρυα που χύνω ή με τα δάκρυα που ζητώ. Έχω δάκρυα; Σε ικετεύω δώσε μου τα! Σπάσε τη σκληρότητα της καρδιάς μου! Πόσο έντονο είναι αυτό το βάπτισμα των φλογερών δακρύων της μετανοίας, που μπορεί να κάνει πολλές φορές ό,τι ενήργησε μία φορά το πρώτο βάπτισμα. Στο βάπτισμα των δακρύων, όπως και στο πρώτο βάπτισμα δι' ύδατος, είσαι Συ που βαπτίζεις. Δεν θα πλυθώ κάθε πρωί, χωρίς να σκεφθώ ότι ένα άλλο νερό είναι εδώ, έτοιμο να αναβλύσει από τα μάτια μου - εάν ο Κύριος κτυπήσει το βράχο της καρδιάς μου. Κτύπησε, κτύπησε, Κύριε..."

απόσπασμα από το βιβλίο του αρχιμανδρίτη Lev (Louis) Gillet, "Παρουσία του Χριστού", εκδ. Δόμος


(ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε!)