Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να παραπονιέται (όσο μεγαλώνω όλο και παραξενεύω) για πράγματα άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε σχετικά ασήμαντα. Και δυσανασχετώ. Χάνεται η ειρήνη μέσα μου. Και ένα αυθόρμητο 'γιατί' εκτοξεύω κατά του Ιησού μας.
Κι όμως, έρχεται η απάντηση εκεί που δεν το περιμένω. Να, σήμερα μιλούσα με μια κοπέλα που η ζωή της είναι πια πραγματικό μαρτύριο. Με δυνατούς πονοκεφάλους απ'τη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια της μέχρι που θα κοιμηθεί. Κι αρκετές φορές ξυπνάει μεσονύχτια από τους πόνους. Και οι γιατροί δεν ξέρουν, δεν μπορούν να βρουν τι έχει.\
Οπότε, αυτόματα, μέσα μου έρχεται η απάντηση: "ο καθένας έχει τον σταυρό του τελικά". Ο καθένας μας κουβαλά πόνο. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Ίσως δεν γίνεται να ανταλλάξουμε ο ένας τον πόνο του άλλου. Άλλωστε, η εκκλησία μας τονίζει τον επανορθωτικό, τον 'εκπαιδευτικό' χαρακτήρα του πόνου και της μετάνοιας που μπορεί να μας φέρει.
Όμως, μπορώ να αγαπώ περισσότερο τον διπλανό μου. Να μην σπεύδω με ταχύτητα να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Χριστέ μου, υπάρχει τόσος πολύ πόνος εκεί έξω. Αλλά και σε μένα. Έλα στην καρδιά μας και ανάπαυσέ την, γλυκύτατε Ιησού μας. Μόνο εσύ που ξέρεις να μετράς τον πόνο, ξέρεις και να τον θεραπεύεις.
Αξίζει για Γόνιμο Προβληματισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.
Καλημέρα φίλε μου. Δεν είπα ποτέ το "γιατί" επειδή κοιτώντας γύρω μου πάντα βρίσκω κάτι πιο πονεμένο από το δικό μου.Αντίθετα αισθάνομαι ένοχη όταν ζητάω πράγματα ή ζω στιγμές που άλλοι δεν θα ζητήσουν ή δεν θα ζήσουν ποτέ.Στο Κύριο βρίσκω την ελπίδα και την αγκαλιά που δεν θα μου δώσει κανείς όσο Εκείνος.
ΑπάντησηΔιαγραφή