Για να κρατιέμαι

Καλημέρα, αδερφή/έ.

Σκεφτόμουν πως μέσα στις ατέλειωτες υποχρεώσεις που έχουμε είναι εύκολο να ξεχνούμε την ουσία των πραγμάτων. Ανάμεσα στην καθημερινή πάλη και βιοπάλη, δεν είναι δύσκολο να ξεχάσουμε τον Θεό. 

Όμως, από πού αλλού θα παίρνουμε αληθινή δύναμη να συνεχίζουμε αν όχι από τον ίδιο τον Θεό; 

Πώς θα έχουμε ελπίδα ουσιαστική; Πώς θα κρατιόμαστε ταπεινοί; Αγωνιστικοί;

Για τον καλό μας Θεό Πατέρα, η διάθεση είναι το παν! 

Αν το θέλουμε αληθινά, θα βρίσκουμε χρόνο να Τον πλησιάζουμε και να του μιλάμε δια της προσευχής. Λίγα λεπτά (ή και…δευτερόλεπτα) όταν ξυπνούμε και πριν αποκοιμηθούμε τη νύχτα. Στο αυτοκίνητο ή το λεωφορείο για τη δουλειά και για το σπίτι. Ένα ‘Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με’ καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά.

Μου έλεγε μια ευσεβεστάτη ψυχή: ‘Χρόνο πολύ δεν έχω. Αλλά καταφέρνω στο διάλειμμα της δουλειάς να διαβάζω στο tablet μου τον βίο της/του Αγίας/ου της ημέρας. Ξέρεις τι δύναμη έχω μετά; Σκέφτομαι πως αν ο τάδε Άγιος αγωνίστηκε τόσο πολύ και έδωσε και τη ζωή του για τον Χριστό, εγώ μπορώ τουλάχιστον να κάνω λίγη προσευχή, νηστεία και αγώνα’.

Ετσι ας κάνουμε κι εμείς, αδέρφια μου αγαπημένα. Λίγη ανάγνωση της Καινής Διαθήκης. Λίγη ανάγνωση κάποιου βίου Αγίου, προσευχούλα όταν μπορούμε. Και, πάνω απ’όλα, για να κρατιέμαι: εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία!

Καλό αγώνα, αδέρφια μου!