Όταν θα δεις αυτή την ανάρτηση την προγραμματισμένη, θα'χει ήδη ξημερώσει...Τώρα που την γράφω, έξω το πηχτό σκοτάδι αρχίζει να υποχωρεί απαλά. Όμως, η καρδιά μου γεμάτη από σκέψεις και συναισθήματα, θέλει να σου μιλήσει...
Εδώ στη φτωχή αόρατη γωνιά, κάποιες αναρτήσεις γράφτηκαν με πολλή φλόγα, με μεγάλο ενθουσιασμό. Άλλες με πολύ πόνο και δάκρυα. Κάποιες άλλες με αισθήματα ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Μα, άλλωστε, έτσι είμαστε λίγο-πολύ εμείς οι άνθρωποι: μια στα πάνω μας, μια στα κάτω μας. (Ο βυθός μας μονάχα να προσπαθούμε να μένει αδιατάρακτος)
Πάντως, προσπάθησα σ'όλες να σου γράφω τις νότες της καρδιάς μου.Απλά και με πολλή αγάπη. Σου γράφω, γιατί σ'αγαπώ. Και εύχομαι και συ να αισθάνεσαι αυτό τον παλμό της αγάπης που είναι (ασύλληπτου βάθους) δώρο του Θεού σε μας...
Όσο μου το επιτρέπει ο Θεός, όσο ακόμη μπορώ, θα σου γράφω.Χωρίς απαιτήσεις, αξιώσεις ή προσδοκίες. Όσο έχω τη δύναμη. Κι εσύ, όσο μπορείς, να εύχεσαι για μένα. Θα εύχομαι για σένα. Με αγάπη πολλή...
Τ'αστέρια κοντεύουν πια σβήσουν και σήμερα. Να'σαι καλά. Θα τα ξαναπούμε.
