Πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν αγώνα μυστικό...
Κρυφά και μακρυά απ'τα περίεργα, αδηφάγα και επιπόλαια μάτια των άλλων. Αθέατοι απ'τη ματαιοδοξία της θαμπής ψευτοζωής. Ζουν την καθημερινότητά τους με μια δυναμική αξιοζήλευτη. Με μια ελπίδα άλλης οπτικής. Ταπεινά και με επιμονή. Προσπαθούν να βελτιώνονται και να ομορφαίνουν την ψυχή τους μυστικά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες ή μεγάλα λόγια...
Τέτοιοι άνθρωποι με συγκινούν πολύ και μου θυμίζουν το νυχτολούλουδο. Που περιμένει το ασφαλές σκοτάδι της νύχτας για να σκορπίσει το εξαίσιο άρωμά του. Όταν κανείς άλλος δεν παρακολουθεί...
Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γεμίσεις τα πνευμόνια σου...
