Μια μυστική στιγμή

Έξω μια γλυκιά ησυχία. Ο ήλιος να ετοιμάζεται για το κατηφορικό ταξίδι του σκορπίζοντας μοναδικά χρώματα. Κι οι τελευταίες αχτίδες του να χαϊδεύουν γεμάτες ζεστασιά την ανθισμένη γη. Αν μπορούσες κι εσύ ν' αφουγκραστείς, θα άκουγες τους κρυμμένους τραγουδιστές του δάσους να γεμίζουν όμορφες νότες την ησυχία του ευλογημένου τόπου.

Καταμεσής του δάσους, μια μικρή καλύβα. Τίποτα το ιδιαίτερο. Χτισμένη από χέρια αγιασμένα, μέρες χιλιάδες πριν έρθω κι εγώ προσκυνητής. Το ξύλινο ρούχο της είχε πάνω του εμφανή τα σημάδια του χρόνου. Πόσες ψυχές πέρασαν απ'το καλυβάκι αυτό... Πόσοι στεναγμοί της καρδιάς, αλάλητοι. Πόσες προσευχές απογειώθηκαν απ'το μικρό χωραφάκι του Παραδείσου.

Να'μαι κι εγώ. Μέσα στο καλυβάκι. Και μέσα σ'αυτό θρονιασμένη μια μικρή εκκλησούλα. Τόσο μικρή που δεν χωράει πάνω από πέντε ψυχές. Μα και τόσο ευρύχωρη... Με ανοιχτή την αγκαλιά. Σαν πρόσκληση τ'ουρανού. Εκεί στον εσπερινό... Ν'ακούς και να γεμίζει όλο σου το είναι απ'τα λόγια του γέροντα μοναχού που διαβάζει τους ψαλμούς. 

Όχι κάτι το ιδιαίτερο εξωτερικά. Μα μέσα σου, τα σωθικά σου με απληστία να ρουφάνε αυτό το ανεκλάλητο μυστήριο. Ν'ακούς έξω τα πουλιά να κελαηδούν και μέσα να ζεις την ακολουθία. Κλείνεις τα μάτια σου. Σκύβεις το κεφάλι. Μακρυά από τους θορύβους της μεγαλούπολης. Χωρίς τις σειρήνες της καθημερινότητας. Είσαι εσύ και ο Θεός. Εσύ και η καρδιά σου που γλυκαίνεται. Που -χωρίς να ξεχωρίζεις το γιατί- νιώθεις μέσα σου συναισθήματα πρωτόγνωρα. Τα ερωτήματα υποχωρούν. Οι ανάσες του κόσμου δε σ'αγγίζουν πια. Μια ευωδία γλυκιά. Μετάνοια... Δάκρυα... Η απαρχή μιας αρχής. Όλα είναι Θεός. Όλα είναι Αγάπη. Εδώ. Εδώ στο μικρό καλυβάκι, στην μέση του κατάφυτου λόφου. Εδώ στο περιβόλι της Παναγιάς...

A secret moment

Outside, a sweet calmness reins. The sun, getting ready for his downhill journey and strewing unique colors everywhere around. His last rays caressing warmly the flowering earth. If you could listen closely, you'd listen to the hidden singers of the forest filling with beautiful notes the calmness of this blessed land.
In the thick of the forest, a small hut. Nothing special. Built by holy hands, dozens of years before me coming here as a pilgrim. The wooden clothing of the hut had evidently the scars of time upon it. How many souls have passed from this hut... How many silent sighs from the heart. How many prayers took off this small patch of heaven.
So, here I am at last! Inside the hut. With a tiny chapel settled down inside it. So tiny that five people could barely fit in it. But also so spacious... With open arms. Just like an invitation from heaven. Right there at the vesper. You just listen and your heart feels complete and happy by the holy words the old monk is reading.
Not anything particular outwardly. But inside you... You can't stop your heart from feeling the holy joy emanating from this speechless mystery. Outside the birds are singing and inside you're attending the holy vesper. You live the moment intensely. You close your eyes. You stoop your head. Far away from all the noises of the large city. Without the sirens of everyday life. You are alone. You and God. You and your heart that gets more and more sweetened... That -without understanding the "why"- you feel as you never felt before. The questions fade out. The outside world's breathings don't touch you anymore. A sweet scent. Repentance... Tears... The birth of a new beginning. Everything is God. Everything is Love. Here. Here, in this small hut in the thick of the verdurous forest. Here, in the "garden of Virgin Mary". Ιn mount Athos....

Τα δύο σπίτια

Όποιος ακούει αυτά τα λόγια μου και τα τηρεί, αυτόν τον παρομοιάζω μ'έναν συνετό άνθρωπο που έχτισε το σπίτι του πάνω στο βράχο. Έτσι, όταν ήρθε η βροχή και πλημμύρισαν τα ποτάμια και φύσηξαν οι άνεμοι και έπεσαν ορμητικά πάνω σ'εκείνο το σπίτι, δεν γκρεμίστηκε γιατί είχε θεμελιωθεί πάνω στο βράχο. Κι όποιος ακούει αυτά τα λόγια μου, μα δεν τα τηρεί στην πράξη, μοιάζει μ'έναν άμυαλο άνθρωπο που έχτισε το σπίτι του πάνω στην άμμο. Έτσι, όταν ήρθε η βροχή και πλημμύρισαν τα ποτάμια και φύσηξαν οι άνεμοι και έπεσαν πάνω σ'εκείνο το σπίτι, αυτό γκρεμίστηκε. Κι η πτώση του έγινε με πάταγο μεγάλο.

Παραβολή απ'το ευαγγέλιο (Ματθ. 7, 24-27)

Building on a Solid Foundation

“Anyone who listens to my teaching and follows it is wise, like a person who builds a house on solid rock. Though the rain comes in torrents and the floodwaters rise and the winds beat against that house, it won’t collapse because it is built on bedrock. But anyone who hears my teaching and doesn’t obey it is foolish, like a person who builds a house on sand. When the rains and floods come and the winds beat against that house, it will collapse with a mighty crash.”

 Matthew 7:24-27

Απ'το γεροντικό

Δύο γέροντες ζούσαν ως μοναχοί πολλά χρόνια μαζί και ποτέ τους δεν μάλωσαν. Κάποια μέρα είπε ο ένας στον άλλον:

«Ας φιλονικήσουμε κι εμείς μια φορά όπως όλοι οι άνθρωποι».

Ο άλλος αποκρίθηκε:

«Δεν ξέρω πώς γίνεται η φιλονικία».

Και του λέει ο αδελφός:

«Να, θα βάλω στη μέση ένα τούβλο. Εγώ θα λέω ότι είναι δικό μου κι εσύ να λές, όχι, δικό μου είναι, και από δω γίνεται η αρχή».Έβαλαν πράγματι στη μέση ένα τούβλο. Λέει ο ένας:

«Αυτό είναι δικό μου».Ο άλλος είπε: «Όχι, είναι δικό μου». Είπε ο πρώτος:

«Έ, αν είναι δικό σου, πάρ΄το». Και σταμάτησαν το διάλογό τους χωρίς να βρουν αιτία για φιλονικία...

Επιλογή, διασκευή και αλίευση από εδώ: http://imverias.blogspot.com/2011/10/blog-post_15.html

A story from Gerontikon

Two elder people living as monks for many years, had never quarreled about anything. One day, one says to another: "Let's argue, at least once, about something like people use to do". The other said: "I don't know how to do that". The first monk says: "Look, I'll put this brick right here in the middle. I'll say it's mine and you'll say that it's yours and that's how we'll start arguing". So, they put a brick in front of them. Then, the first monk says: "This brick is mine". The other monk says: "No, it's not yours. It's mine". Then, the first monk says: "Well, if it's yours, take it". And then they instantly stopped arguing without finding any reason to quarrel any more...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Αφιέρωμα στο γέροντα Παΐσιο

Η τρέλα της πίστης μας

Διάβασα πρόσφατα μια προσευχή του παπα-Τύχωνα του Ρώσου αγιορείτη αγίου γέροντα... " Άγιε Γολγοθά, θείε Γολγοθά, πες μου πόσες χιλιάδες, εκατομμύρια αμαρτωλούς ανθρώπους καθάρισες και έστειλες και γιόμισες τον γλυκό Παράδεισο"...

Αυτή είναι η τρέλα της πίστης μας. Μια ανηφόρα συνεχής, μια ανάβαση κοπιαστική. Που όμως σε κάνει τόσο μα τόσο χαρούμενο! Η παρουσία του Χριστού τ'ανατρέπει όλα! Κι εκεί που έβλεπες μόνο δυσκολίες, τώρα νιώθεις απίστευτη δύναμη και χάρη θεϊκή. Κι εκεί που νόμιζες ότι τα βάσανα σε λύγισαν, τότε ανοίγει εμπρός σου ένα γλυκό μονοπάτι παρηγοριάς....

Αυτή είναι η πίστη μας. Μια τρέλα που σε ανεβάζει στον ουρανό. Μια τρέλα που σε καθαρίζει μέσα στον κόσμο αυτό τον ψεύτικο και σε ετοιμάζει να συναντήσεις τον Χριστό και να ζήσεις μαζί του για πάντα!

The madness of our faith

I recently read a prayer of father Tikhon, the Russian Athonite blessed elder... "Holy Calvary, divine Calvary, tell me how many thousands, millions of sinful people you purged and sent them and filled with them the sweet Paradise" ...

This is the madness of our faith. A continuous uphill, a laborious ascent, which nevertheless makes you just so joyful!  The presence of Jesus overturns everything! And while you saw only difficulties, now you can feel an unbelievable power and divine grace. And while you thought that the sufferings wore you down, then a sweet path of consolation opens widely in front of you....
This is our faith. A madness that sends you up high in the sky. A madness that purifies you in this delusive world and prepares you to meet Jesus and live with Him forever!

Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί χαμογελάμε.

Μου είπες ότι ζεις ένα δράμα. Ότι η ζωή σου βαδίζει απ'το κακό στο χειρότερο. Ότι δεν έφταναν οι οικονομικές δυσκολίες και τα προβλήματα στη δουλειά, απέκτησες και άλλο σταυρό! Η υγεία σου που μαραίνεται σα φύλλο του φθινοπώρου...

"Και πώς ν'αντέξω; Πες μου πώς... Άνθρωπος είμαι.Με πιάνει το παράπονο... Αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα και αλλιώς γίνονται". Αυτά μου είπες...

Και σε συμπόνεσα. Γιατί το έχω νιώσει και γω. Γιατί το'χω ανάγκη και γω. Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά ξέρεις κάτι; Ένας άγιος άνθρωπος μου είπε ότι όσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυσκολίες τόσο πιο πολύ μάς προσέχει ο Θεός. Τόσο μεγαλώνουν οι ευεργεσίες του. 

Γι'αυτό, χαμογέλα καλέ μου άνθρωπε! Χαρμολύπη η ζωή μας... Κάνε τον πόνο σου δάκρυ προσευχής. Και θα δεις... Θα δεις που όλα θα πάνε καλά. Στο λέω, γιατί δεν είναι δυνατόν να μην πάνε καλά! Ξέρει ο Θεός τι κάνει. Μας δίνει σταυρό προσωπικό. Μέχρι εκεί που αντέχουμε. Τ'ακούς; Μέχρι εκεί. Όχι παραπάνω...

Και μην ξεχνάς πως δεν είσαι μόνος. Είμαστε όλοι μαζί. Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί σφουγγίζουμε τα δάκρυα. Μαζί χαμογελάμε! Μια προσευχή βγαίνει απ'όλους μας μαζί και τρέχει προς το Θεό! Ανεβαίνει με ελπίδα και φόρα στο θρόνο του!

Υπομονή και μην τα παρατάς! Κάποτε θα γυρίσει η σελίδα. Κάποτε όλα θ'αλλάξουν. Εσύ μείνε σταθερός...

We feel the pain together, we cry together, we smile together

You told me your life is a drama. That your life is going from bad to worse day by day. You told me you were not only facing economical problems and job problems, but you have a bigger issue: your health is fading like the autumn leaves. "And how am I supposed to sustain all these? Tell me how.. I'm a human being. I am tempted to start complaining about all these. Things didn't turn out the way I hoped". That's what you told me... And I sympathized you. Because I've felt that way too. Because I need to feel that way myself as well. It's extremely difficult. But, you know what? A saint man once told me that the bigger the problems, the more God watches us over. Therefore, smile my friend! Our life is both joy and sadness. Turn your tears into prayers. And you'll see. You 'll see that everything is going to be alright. I 'm saying so, because it can't be anything else than this. Because God knows what He is doing. He gives us a personal "cross".  Not bigger than the one we can stand. He knows our limits. Try to understand this, my friend.
And don't forget that you 're not alone. We're all together on this. We feel the pain together, we cry together, we wipe the tears together. We smile together! A prayer comes out from all of us and runs  towards God with a great momentum and hope to His throne. So, be patient and never give up! Some day the page will turn. Some day everything will change. Just hold on...

PS: Sorry for the poor translation...

Τα καρφιά στο πεζοδρόμιο...

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον. Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.

Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποία ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.

Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:

- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»

«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Γι'αυτό, πρόσεχε τα λόγια σου και σκέψου καλύτερα την επόμενη φορά που πρόκειτα να χάσεις την ψυχραιμία σου. »

αλιεύτηκε από εδώ: http://opougis.blogspot.com/2012/01/blog-post_5260.html

ΥΓ: Καλό μήνα!

The nails on the road

Once upon a time, there was a young man who behaved violently sometimes. His father gave him a bag full of nails and told him to insert a nail on the pavement every time he lost his temper and fought or argued with someone. The first day he reached 37 nails!  The following weeks, he learned to control himself and the number of the nails was reducing significantly day by day. Finally, the day he inserted no nail, had come. 

Ηe went right away to his father and told him that he used no nail that day. His father told him to pull out one nail for every day he managed not to lose his patience from now on. The days passed and the young man was again able to say to his father that all the nails had been pulled out. Then, the father led his son to the pavement in front of the garden and told him: "My son, you did well but look how many holes are on the pavement. This will never be as it was. When you fight with someone saying something bad and harmful for him, it is like you are leaving him with a wound like those holes. You can use a knife against your brother but even if you pull it out of his body the wound will always be there."It is of little significance how many times you will apologize for something bad you did, a wound  made with words makes as much damage as a real wound on the body. So, from now on, measure your words carefully before you say something bad and think more wisely next time you are about to lose your temper".