Μην κάνεις ποτέ πίσω!

Αλλά και σ'όλες τις τέχνες τα ίδια βλέπουμε. Όταν, δηλαδή, έρχεται κάποιος να μάθει μια τέχνη, στην αρχή κοπιάζει και δυσκολεύεται και πολλές φορές αποτυχαίνει. Όμως, δεν χάνει το κουράγιο του αλλά πάλι προσπαθεί. Κι αν πάλι αποτύχει, δεν το βάζει κάτω φανερώνοντας έτσι στον μάστορα την προαίρεσή του.Αν, όμως, λιποψυχήσει και κάνει πίσω δεν μαθαίνει τίποτα. Αποτυχαίνοντας έτσι πολλές φορές και μην υποχωρώντας, αλλ'επιμένοντας στον κόπο και στη δουλειά, συνηθίζει τελικάμε τη βοήθεια του Θεού, και τα κάνει όλα άκοπα και άνετα. Κι έτσι κατορθώνει να βγάζει το ψωμί του από την τέχνη του.

Το ίδιο συμβαίνει και στα πνευματικά... Αν καταπιαστεί κανείς με την εργασία της αρετής, δεν πρέπει να νομίσει ότι θα την κατορθώσει αμέσως. Γιατί αυτό είναι αδύνατο. Πρέπει,όμως,να προσπαθήσει. Κι αν αποτύχει, να μην κάνει πίσω,επειδή δεν μπορεί να κατορθώσει τίποτα, αλλά να ξαναπροσπαθήσει, όπως αυτός που θέλει να μάθει μια τέχνη. Έτσι, υπομένοντας πολλές αποτυχίες και μην αγανακτώντας, κινεί την συγκατάνευση του Θεού στον κόπο της προαίρεσής του που του δίνει το χάρισμα να κάνει τα πάντα αβίαστα.

(Από το βιβλίο της Ι.Μ.Παρακλήτου "αββά Ζωσιμά -Κεφάλαια ωφέλιμα)

Συνομιλία με έναν γέροντα

- Πάτερ, δεν αξίζω την βοήθεια του Θεού... Δεν αγωνίζομαι...

- Παιδί μου, ο Θεός είναι διαρκώς παρών για όλους και σε όλους, απλά εμείς δεν Τον βλέπουμε,επειδή δεν προσπαθούμε... Έτσι, με τον αγώνα μας (με τη λίγη δηλαδή προσευχή που μπορούμε και κάνουμε) συντονίζουμε τον εαυτό μας με την Χάρη του Θεού. Έτσι, γίνεται και αισθητή σε εμάς η βοήθεια του Θεού και νιώθουμε πληρότητα και χαρά και σιγουριά και πολλά άλλα. Γι'αυτό, ο αγώνας μας είναι να συντονίζουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Θεού που είναι οι εντολές Του, έτσι ώστε να ζούμε την αγάπη Του...

- Κάτι άλλο πρακτικό,γέροντα;
- Καλό είναι να μπει σε ένα μικρό πρόγραμμα στην προσευχή μας, πάντα με τη συμβουλή του πνευματικού μας.
- Τι κερδίζουμε με το πρόγραμμα;
- Σιγά-σιγά αλλά σταθερά, θ'αρχίσουμε να προσευχόμαστε όπως πιο πριν. Το πρόγραμμα δημιουργεί μια σταθερότητα και μια συνήθεια καλή,η οποία μάς γλιτώνει από κόπο. Όταν δηλαδή βαριόμαστε ή δεν προλαβαίνουμε, το πρόγραμμα πρέπει να τηρηθεί. Έτσι, δεν ξεφεύγουμε απ'τη σχέση μας με τον Θεό.Όλα αυτά βέβαια,παιδί μου, δεν είναι συμβουλές,αλλά ιδέες που μοιράζομαι μαζί σου και που και εγώ αγωνίζομαι να εφαρμόζω...

Δικαστής του εαυτού σου

Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν που δεν θα έβλεπε το ηλιοβασίλεμά του. Κι έπειτα, είχε αρχίσει κιόλας να βαριέται λίγο:

- Δεν υπάρχει λόγος πια να είμαι εδώ, είπε στον βασιλιά. Θα φύγω.

- Μην φεύγεις, απάντησε ο βασιλιάς, που ήταν τόσο περήφανος να έχει έναν υπήκοο. Μη φεύγεις, σε κάνω υπουργό.

- Τι υπουργό;

- Υπουργό....Δικαιοσύνης.

- Μα δεν υπάρχει κανείς να δικαστεί.

- Δεν ξέρεις ποτέ, του είπε ο βασιλιάς. Δεν έχω κάνει ακόμα το γύρο του βασιλείου. Είμαι πολύ γέρος. Άμαξα εδώ δεν χωράει και το περπάτημα με κουράζει.

- Εγώ, όμως, κοίταξα, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας κι έσκυψε να ρίξει ακόμη μια ματιά απ'την άλλη μεριά του πλανήτη. Ούτε εκεί υπάρχει ψυχή...

- Τότε θα δικάσεις τον εαυτό σου, του απάντησε ο βασιλιάς. Είναι το πιο δύσκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις δίκαια τον εαυτό σου, είσαι στ'αλήθεια σοφός.

(απόσπασμα απ'τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)

Θέληση και αγάπη χρειάζεται...

Τι είναι ευκολότερο απ'το να αγαπάς όλους και να σε αγαπούν όλοι; Πόση ανάπαυση δεν προσφέρουν οι εντολές του Χριστού; Και,όμως, η προαίρεσή μας δεν βάζει αρχή. Γιατί αν έβαζε, όλα θα της ήταν εύκολα,με τη Χάρη του Θεού.Μια μικρή κίνηση του θελήματός μας έλκει τη βοήθεια του Θεού. Και καθώς λέει ο άγιος Αντώνιος, για την αρετή χρειάζεται μόνο η θέλησή μας. Και ακόμα, δν είναι ανάγκη να ταξιδέψουμε για να πάμε στη βασιλεία των ουρανών ούτε χρειάζεται να περάσουμε καμιά θάλασσα για ν'αποκτήσουμε την αρετή. Πόση ανάπαυση δεν έχει ο πράος και ταπεινός; Πραγματικά, "οι πραείς κληρονομήσουσι γην και κατατρυφήσουσιν επί πλήθει ειρήνης".

(απόσπασμα απ'το βιβλίο της Ι.Μ.Παρακλήτου "αββά Ζωσιμά -ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΩΦΕΛΙΜΑ")

Κάνε την ψυχή σου λιβάδι!

Την θυμάσαι την παραβολή με τα τάλαντα; Εκεί που ο δούλος με το ένα τάλαντο, αντί να επενδύσει σε αυτό, πήγε και το έθαψε;
Σκεφτόμουν πως όλοι μας έχουμε τάλαντα! Ή αλλιώς ταλέντο. Άλλος έχει χαρακτήρα τέτοιο που σε κάνει να χαμογελάς. Άλλος μπορεί και σε ηρεμεί. Πολλοί άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να ζωγραφίζουν καταπληκτικά, ενώ άλλοι μπορούν να σε εμπνεύσουν με την γλυκιά φωνή τους.
Μην πεις πως δεν βρίσκεις στον εαυτό σου κάποιο τάλαντο! Αν δεν βρίσκεις, σημαίνει πως δεν έχεις ψάξει καλά. Το τάλαντο είναι σαν ένα λουλούδι με μαγευτική ευωδία. Όταν θάβουμε τα τάλαντα που μας έχει δώσει ο Θεός, τότε είναι σαν να δημιουργούμε ένα ατέλειωτο νεκροταφείο. Αν, όμως, όλοι μας ανακαλύπταμε και καλλιεργούσαμε τα τάλαντά μας, τότε η γη θα ήταν ένα υπέροχο λιβάδι γεμάτο καταπληκτικά λουλούδια!

Αγάπη, πλούτος και καρδιά

Όπως είναι αδύνατο να συνδυάσει κανείς την υγεία και την αρρώστια, το ίδιο είναι αδύνατο να συμφιλιώσει κανείς την αγάπη με τον πλούτο, παρατηρεί ο Ισαάκ ο Σύρος, γιατί όποιος αγαπάει το συνάνθρωπό του, δίνει ό,τι έχει για τις ανάγκες του. Αυτή είναι η φύση της αγάπης. Και χωρίς αγάπη είναι αδύνατο να μπει κανείς στη βασιλεία του Θεού.

Όσο λιγότερα έχεις τόσο πιο απλός γίνεται ο τρόπος της ζωής σου. Όταν πετάξεις από πάνω σου ό,τι περιττό έχεις, συγκεντρώνεται η καρδιά σου στον πυρήνα της. Εκεί είναι και ο δρόμος που οδηγεί στην βασιλεία του Θεού.

Από το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ "Ο δρόμος των ασκητών"

Δεν ξέρω τι να προσευχηθώ...

Άμα βρω λίγο χρόνο, ας τον αξιοποιώ. Πώς; Ας κάνω λίγη προσευχή... Και ας μην πω "δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω τι να προσευχηθώ". Χίλια πράγματα μπορώ να του πω.
Να Τον ευχαριστήσω, να του πω μέσα απ'την καρδιά μου ένα "ευχαριστώ". Μπορώ να σκεφτώ για λίγο τα αγαπημένα μου πρόσωπα, να πω για το καθένα από αυτά μια μικρή προσευχή. Ή την ευχή. Για τόσους ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισα και που πονούν, που έχουν θλίψη, στεναχώρια, προβλήματα... Ας πω ένα Κύριε ελέησον...
"Μάτια που δακρύζουν ξέρουν αλλιώς να κοιτούν". Αν μάθει η καρδιά μου να δακρύζει, αν γίνει η ψυχή μου ευαίσθητη, τότε θα διαπιστώνω το πόσο ανάγκη έχω την προσευχή. Θα θέλω, τότε, να προσεύχομαι για όλο τον κόσμο...Και στο τέλος, και για μένα. "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με...Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με..."
Και όλα αυτά αθόρυβα. Στα κρυφά. Να μη με βλέπουν οι άλλοι ούτε να το κάνω βούκινο. Μυστικά.
Έτσι θέλει και ο Θεός να Του μιλάμε: απ'την καρδιά μας, ειλικρινά, αληθινά και μυστικά...

Η κόλαση της σκοτεινής σπηλιάς μεταβάλλεται σε Παράδεισο

(Η παραπάνω φωτογραφία είναι στο σημείο όπου ο γέροντας είχε δει τον Χριστό...)

...Βλέποντας ο γέροντας την υπερβολική προθυμία του δόκιμου Χαράλαμπου, μια μέρα τον προσκαλεί ιδιαιτέρως και του λέει:

- Εκεί πάνω σε κείνα τα βράχια που βλέπεις, έχει μια μικρή σπηλιά. Σε διαβεβαιώ ότι είναι παράδεισος. Λοιπόν,θα σκαρφαλώσεις να πας εκεί και θα μείνεις μέχρι να σε φωνάξω. Εντάξει;

- Να'ναι ευλογημένο γέροντα.

"Βάζω,λέει ο Χαράλαμπος, μετάνοια και αμέσως σκαρφαλώνω στα βράχια. Πλησιάζω στη σπηλιά. Αλλά τι να δεις! Ένας άγριος τόπος που μόνο φίδια μπορούσαν εκεί να κατοικήσουν και η σπηλιά τόσο στενή που μόνο σκυφτά μπορούσες να μπεις μέσα. Στην αρχή σαν άνθρωπος δείλιασα,φοβήθηκα και συγχρόνως μονολογούσα: "Ε,γέροντα πού μ'έστειλες εδώ; Αυτός είναι ο παράδεισος; Βρε εδώ κόλαση είναι.Όχι παράδεισος. Για να δούμε πώς θα τη βγάλουμε ώσπου να τελειώσει ο κανόνας,να με φωνάξει ο γέροντας να κατέβω. Όμως, αφού το'πε ο γέροντας, κάτω δεν το βάζω. Έστω και να πεθάνω,αν δεν με φωνάξει ο γέροντας πίσω δεν γυρνάω.Ας πεθάνω στην υπακοή παρά να λιποτακτήσω".

Αρχίζω,λοιπόν,τον κανόνα μου.Δώστου-δώστου μετάνοιες,προσευχή.Δεν άργησε να υποχωρήσει ο φόβος και η δειλία και άρχισα να αισθάνομαι άνετα. "Αφού,λέω,για προσευχή σ'έστειλε ο γέροντας,βάλε Χαράλαμπε όλη σου την βία". Βία-βία, δεν άργησε να θερμανθεί η καρδιά μου και να εκπηγάζει κρουνούς τα δάκρυα δοξολογίας και ευχαριστίας. Εκεί αξιώθηκα την πρώτη θεωρία, όπου σταματά,κατά τους Πατέρες,ο νους. Δεν ενεργεί αυτός,αλλά ενεργείται απ'το Άγιο Πνεύμα, που τον οδηγεί όπου θέλει, μέχρι και αυτούς ακόμα τους ουρανούς. Επανερχόμουν στην φυσική μου κατάσταση και πάλι άλλη αρπαγή σε άλλα ουράνια σκηνώματα. Τούτο επαναλήφθηκε δυο-τρεις φορές. Τότε έπαθα κάτι παρόμοιο με τους μαθητές του Χριστού στο Θαβώρ κι έλεγα: "καλόν εστίν ημάς ώδε είναι. Όντως εδώ που μ'έστειλε ο γέροντάς μου είναι παράδεισος. Μακάρι να μη με φωνάξει ποτέ να κατέβω ξανά απ'αυτό τον παραδεισένιο τόπο".

Κι,όμως,μετά από δυο-τρεις μέρες ακούω μια γνωστή φωνή,κάτω,από τα καλυβάκια: "Χαράλαμπε,είπε ο γέροντας να κατέβεις".

Ε, δεν θα με πιστέψετε πόση δυσφορία μου ήλθε όταν άκουσα την εντολή να γυρίσω. Κι όμως δεν μπορούσα αλλιώς.Βρισκόμουν στην υπακοή. Μόλις γυρνάω και η αλλοίωση στο σκυφτό πρόσωπό μου ήταν ολοφάνερη, με περιλαμβάνει ο γέροντας και μου λέει: "Θέλω,Χαράλαμπε,να μου πεις την αλήθεια. Είναι παράδεισος εκεί που σ'έστειλα ή όχι;''. Εγώ συγκινημένος με σκυφτό πρόσωπο του απαντώ με βουρκωμένα μάτια: "Ναι γέροντα,πράγματι είναι παράδεισος". Ε, δεν άντεξε ο γέροντάς μου, μ'έβαλε στην αγκαλιά του και με φιλούσε.

Κατά κανόνα, ο γέροντάς μας, συμπεριφερόταν αυστηρά. Όμως,μερικές φορές, όταν διαπίστωνε πνευματική πρόοδο στα καλογέρια του, δεν άντεχε από την χαρά του. Μας φανέρωνε τον πραγματικό εαυτό του. Μας αγκάλιαζε και,συγκινημένος, δεν μπορούσε να βαστάξει τα δάκρυα".

(Από το βιβλίο του Ιωσήφ Μ.Δ. "ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ- Ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής")

Για τον Θεό...

Για τον Θεό δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα.
Όλα είναι μικρά!

Για τον Θεό δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα.
Όλα είναι εύκολα!

Για τον Θεό δεν υπάρχουν ευχάριστα και δυσάρεστα.
Όλα τα μετατρέπει σε αγαθά!

(απ'το περιοδικό "Τα κρίνα" τεύχος Απρ.2004)

Όσο πιο πολύ πλησιάζεις...

Θυμάσαι που ο απόστολος Παύλος έγραφε κάπου σε μια επιστολή ότι «αισθάνομαι ο τελευταίος των αμαρτωλών»;

Όλοι οι άγιοι άνθρωποι το ίδιο ακριβώς λένε… Ότι δηλαδή αισθάνονται ότι είναι οι πιο αμαρτωλοί, οι πιο ανάξιοι. Αυτό, όμως, ενώ για μας φαίνεται εντελώς παράλογο, για εκείνους είναι μια βιωματική,συγκλονιστική πραγματικότητα. Διότι σύγκριναν τον εαυτό τους όχι με τους άλλους, αλλά με τον Θεό…

Απ’αυτό προκύπτει και κάτι ακόμα: ότι όσο πλησιάζεις τον Κύριο τόσο πιο πολύ νιώθεις την γλυκύτητα της Χάρης Του, αισθάνεσαι την αγάπη Του να σε πλημμυρίζει και τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα. Τότε αρχίζεις να βλέπεις στον εαυτό σου ψεγάδια που πιο πριν δεν τα αντιλαμβανόσουν… Όπως συμβαίνει και με το φεγγάρι! Το κοιτάμε από τη γη και μας φαίνεται σαν δίσκος μισός, χωρισμένος από μια γραμμή στην φωτεινή και στη σκοτεινή του πλευρά. Αλλά, αν μπορούσαμε να πλησιάζαμε, θα βλέπαμε πως η γραμμή αυτή που το χωρίζει είναι μια ολόκληρη περιοχή...

Η ψυχή που γνώρισε τη Χάρη του Θεού και μετά την έχασε

Πού είσαι Φως μου; Πού είσαι Χαρά μου; Γιατί με εγκατέλειψες και θλίβεται η καρδιά μου; Γιατί κρύφτηκες από μένα και πονεί η ψυχή μου; Έλα και πάλι στην ψυχή μου και κάψε μου τις αμαρτίες που σε κρύβουν από Εσένα όπως τα σύννεφα τον ήλιο! Έλα και δώσε μου με τον ερχομό σου χαρά! Γιατί αργείς Κύριε; Βλέπεις πως ταλαιπωρείται η ψυχή μου και σε αναζητώ με δάκρυα! (Άγιος Σιλουανός)

...ακόμη και σε κατάσταση άρσης της χάριτος όπου ο άνθρωπος πραγματικά πάσχει..ταπείνωση είναι το να πεις στον Θεό: Θέλεις να μη ζω τη χάρη σου; Να'ναι ευλογημένο! Κάνε όπως εσύ θέλεις..είσαι ο πατέρας μου, σε εμπιστεύομαι..!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου)

(ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε)

Πότε αλλάζει η ψυχή...

Σίγουρα θα'χεις θαυμάσει τα λουλούδια...
Το πόσο ωραία είναι. Το τι υπέροχα χρώματα έχουν. Πόσο αρωματικά μπορεί να είναι και να γεμίζουν το χώρο ευωδία...
Όμως, τα λουλούδια φυτρώνουν στο έδαφος! Για να δεις ένα πανέμορφο λουλούδι πρέπει να κοιτάξεις κάτω. Για να το μυρίσεις, για να το αγγίξεις, πρέπει να σκύψεις.
Λουλούδι της ψυχής είναι η ταπείνωση! Ο ταπεινός άνθρωπος είναι εκείνος που ελκύει τη Χάρη του Θεού. Τότε αλλάζει η ψυχή. Φωτίζεται, χαίρεται! Ευωδιάζει! Θέλεις παράδειγμα; Πάρε τους αγίους. Πάρε τον Άγιο Δημήτριο, που ακόμα το σκήνωμά του σαν το πιο υπέροχο, το πιο όμορφο λουλούδι ευωδιάζει...
Πόσο ωραίο θα ήταν,αδερφή και αδερφέ, να μοιάζαμε στα λουλούδια!

Τα κέρδη της υπακοής

Η υπακοή απομακρύνει πολλά εμπόδια. Αποκτάς ελευθερία και γαλήνη, όσο η καρδιά σου ασκείται να μην αντιστέκεται. Όταν δείχνεις υπακοή, αποφεύγεις τον επικίνδυνο περιορισμό. Η αγάπη τότε έχει ανοιχτό χώρο για να αναπαυθεί μέσα σου.
Με την υπακοή σταυρώνεις την υπερηφάνειά σου, την ηδονή να αντιμιλάς, την ιδέα ότι είσαι μια σπάνια ιδιοφυία, την ισχυρογνωμοσύνη σου, πράγματα που δημιουργούν ένα σκληρό κέλυφος στο χαρακτήρα σου. Κλεισμένος, όμως, μέσα σ'αυτό το κέλυφος, δεν μπορείς να συναντήσεις τον Θεό της αγάπης και της ελευθερίας.

(Από το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ "Ο δρόμος των ασκητών")

Τα χάπια της δίψας

- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Καλημέρα, είπε ο έμπορος.

Πουλούσε τελειοποιημένα χάπια που καταλαγιάζουν τη δίψα. Παίρνεις ένα την εβδομάδα και δεν αισθάνεσαι πια την ανάγκη να πιεις νερό.

- Γιατί τα πουλάς αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Κάνουν μεγάλη οικονομία στον χρόνο, είπε ο έμπορος. Οι ειδικοί τα υπολόγισαν. Γλιτώνουμε πενήντα τρία λεπτά την εβδομάδα.

- Και τι κάνουμε αυτά τα πενήτα τρία λεπτά;

- Τα κάνουμε ό,τι θέλουμε...

"Εγώ,σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας, αν είχα πενήντα τρία λεπτά για ξόδεμα, θα πήγαινα ήσυχα-ήσυχα σε μία πηγή..."

(Απόσπασμα απ'τον "Μικρό Πρίγκιπα", του Αντουάν Σαιντ-Εξυπερύ)